นาน ๆ ทีก็ขอกลับมาเขียนอะไรเรื่อยเปื่อยอีกครั้ง

คราวนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับทะเล

แน่นอนว่าที่เราเขียนเรื่องทะเล ก็เพราะเรามาทะเล

มาตั้งแต่วันจันทร์แล้ว กลับพรุ่งนี้

บางคนอาจงงว่ามาทำไมนานขนาดนี้ ก็คือนี่เป็นคนชอบนอนโรงแรมมาก คนสนิททุกคนรู้ดี 

เอาคอมมาเรียน มาทำงานที่นี่เลย สามารถอยู่โรงแรมได้ทั้งวัน ไม่ไปไหนก็ได้ 

แต่พอดีเคลียร์งานเสร็จ 2 คืนติด วันนี้เลยมีโอกาสได้ไปเดินเล่นชายหาดหลังกินข้าวเช้า

ตอนเราไปแดดก็เริ่มแรงแล้ว เราก็กะจะเดินแค่เอาเท้าจุ่มน้ำให้คลื่นซัดเล่น ๆ (ถึงสุดท้ายจะจบลงที่การลงไปเล่นทั้งตัวแล้วเปียกยันหัวก็เถอะ)

ตอนที่เราเดินบนชายหาด เราก็คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย ๆ

ทุกครั้งที่เราก้าวเดิน คลื่นก็จะซัดมากระทบเท้าเรา

เดินไปซักพัก เราก็หันกลับไปมองทางที่เราเดินจากมา

รอยเท้าบนทรายของเรา ถูกคลื่นซัดหายไป

เราเดินไปอีก 3 ก้าว

แล้วหันกลับไปมองใหม่

คลื่นก็ซัดรอยเท้าเราหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เราก็ได้แต่คิดกับตัวเองว่า

รอยเท้าของเราก็คืออดีตที่ผ่านมา

คลื่นที่ซัดผ่านก็เหมือนกาลเวลา

พอเวลาผ่านไป อดีตของเราก็ถูกลบเลือน

แน่นอนว่าถ้าเรากดน้ำหนักเท้าลงมาก ๆ ให้จมลงไปในทรายลึก ๆ

คลื่นเบา ๆ ที่ซัดเข้ามาแค่ครั้งเดียว อาจไม่ทำให้รอยเท้าทั้งหมดหายไป

แต่เมื่อคลื่นซัดเข้ามาหลาย ๆ ครั้ง

ในที่สุดรอยเท้าของเราก็จะหายไป

เหลือแค่เพียงพื้นทรายที่เรียบดังเดิม

ทุกคนมีอดีตทั้งที่อยากจดจำและอยากลืม

ซึ่งตัวเราเองก็เหมือนกัน

ตัวเราสามารถเลือกที่จะจำหรือไม่จำมันก็ได้ แม้ว่าบางครั้งจะสั่งให้ลืมหรือจำไม่ได้ดังใจ

แต่กับคนอื่น

สุดท้ายอดีตของเราก็จะถูกเขาลืมเลือน

เหมือนรอยเท้าที่ถูกคลื่นซัดหายไป

บางเรื่องอาจใช้เวลานาน บางเรื่องอาจใช้เวลาสั้น

แต่เมื่อผู้คนลืมมันไปแล้ว

สุดท้ายอดีตก็จะเป็นแค่อดีต

แต่ถึงอย่างนั้นก็อย่าลืมว่า

อดีตไม่ใช่แค่รอยเท้าที่เราทิ้งไว้บนหาดทรายเท่านั้น

แต่การที่เราไปเดินบนชายหาด

ก็อาจจะเป็นอดีตที่อยู่ในความทรงจำของใครบางคน

ที่คลื่นไม่สามารถซัดให้หายไปได้

- จบ -

By NaJa : 31.12.2022