Day 7 – Motion (กริยาท่าทาง// การกระทำ) : 07/11/2017

“สวัสดียามเช้าครับคุณทอม”

“คุณมาเจอผมได้จริงๆ ด้วย แม้เราจะไม่ได้นัดกัน”

“แน่นอนสิครับ ผมก็ต้องมั่นใจว่าผมจะได้ค่าหนังสือพิมพ์คืนผมถึงกล้าที่จะพูดกับคุณไปแบบนั้น”

“สงสัยว่าคุณคงจะได้ค่าหนังสือพิมพ์บวกกับค่ากาแฟจริงๆนั้นแหละครับ ผมยอมแพ้ครับ”

เขายื่นหนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อวานคืนให้กับคุณจอห์นคุณจอห์นรับมันคืนไปจากมือของเขาด้วยสีหน้าของความไม่เข้าใจเป็นอย่างแรกแล้วทันทีที่คุณจอห์นเปิดไปหน้าของเกมส์นั้นสีหน้าของความแปลกใจก็ปรากฎตามขึ้นมา

“คุณแกล้งยอมแพ้รึเปล่าครับ?ทำไมมันถึงได้ว่างขนาดนี้?”

“...”

“เอ๋ หรือว่าคุณไม่ว่าง? ถ้าเป็นแบบนั้นผมถือว่าผลการแข่งยังไม่เป็นทางการนะครับมันคงไม่ยุติธรรมถ้าผมจะว่างเล่นอยู่คนเดียว”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับผมลองเล่นดูแล้วแต่ผมทำไม่ได้ดูสิครับตรงมุมกระดาษยังมีรอยปากาหลงเหลืออยู่เลย”

“งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ เพราะงานนี้ผมชนะคุณขาดลอย”

คุณจอห์นยื่นหน้าจอมือถือที่โชว์ถึงการเติมคำในช่องว่างมาจนครบแทบทุกช่องเมื่อเขาเห็นถึงความเอาจริงเอาจังในการแข่งขันแล้วเขาก็ไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของเขาเอาไว้ได้

“ผมเปิดรูปอะไรผิดรึเปล่า?”

“ไม่หรอกครับคุณก็เปิดรูปตารางเติมคำนั่นให้ผมดูแหละครับ”

“แล้วไป โล่งใจผมนึกว่ามือจะพลาดแล้วไปเปิดอะไรที่ไม่สมควรให้คุณดูเสียอีกเห็นคุณขำแบบนี้ใจหายหมดงั้นคุณขำอะไรน่ะครับ?”

“ผมขำความคิดตัวเองนิดหน่อยน่ะครับคุณไม่ได้ทำอะไรตลกหรอก”

“แต่มันก็ต้องเกี่ยวกับผม?”

“ผมว่าเราไปสั่งกาแฟกันดีกว่าสายกว่านี้เดี๋ยวจะคิวยาว”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”

“มีอะไรรึเปล่าครับคุณจอห์น?”

ขณะที่เขาสองคนกำลังต่อแถวเพื่อสั่งกาแฟจากร้านเจ้าประจำอยู่ๆ คุณจอห์นที่ยืนอยู่ข้างกันกับเขาก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดังเขาสะดุ้งตกใจจนกระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในมือของเขาเกือบหล่นลงที่พื้น

“คุณอยากรู้เหรอครับว่าผมหัวเราะอะไร?”

“ก็...ครับ เมื่อกี้ผมก้มลงหยิบเงินในกระเป๋าสตางค์ผมพลาดอะไรไปรึเปล่าครับ?”

“ถ้าคุณอยากรู้ คุณก็บอกเรื่องที่คุณหัวเราะออกมาก่อนสิครับเอามาแลกกัน”

“โอเคๆ”

“คุณจะเล่าแล้ว?”

“ผมจะบอกว่า...งั้นผมไม่อยากรู้ก็ได้ครับ”

“คุณทอมนี่นะ ผมล่ะยอมแพ้จริงๆ ผมเองก็ไม่รู้เรื่องที่คุณหัวเราะก็ได้ครับ”

จ้างให้เขาก็ไม่มีวันที่จะบอกกับคุณจอห์นว่าตัวเขาคิดอะไรอยู่ในตอนนั้นถึงได้หัวเราะออกมาเพราะมันคงหน้าอายน่าดูที่คนอย่างเขาแอบคิดอะไรไปไกลมากแต่จะว่าไปก็เป็นเพราะ ‘ท่าทาง’ของคุณจอห์นเองนั้นแหละที่ชวนทำให้เขาคิด ไหนจะเมื่อเช้าที่มารอเขาที่ตรอกที่เขาใช้เดินมาเป็นประจำก่อนที่จะถึงร้านกาแฟโดยที่เขาก็ไม่เคยบอกว่าเขาเดินมาทางนี้ไหนจะเรื่องที่อยู่ๆ ก็มายกหนังสือพิมพ์ให้เขา เพราะแบบนี้เมื่อเช้าเลยมีอยู่แวบนึงที่‘การกระทำ’ ที่เขาแอบแปลการกระทำทั้งหมดคุณจอห์นว่าคุณจอห์นกำลังสนใจในตัวเขา

แต่ความคิดนั้นก็ล้มลงไม่เป็นท่าในนาทีที่คุณจอห์นยื่นหน้าจอโทรศัพท์ออกมาเพราะถ้าคุณจอห์นสนใจในตัวเขาจริง คุณจอห์นเองก็ควรที่จะออมแรงยอมแพ้และขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงกาแฟเขาในเช้านี้สิไม่ใช่เล่นเอาชนะอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่ออมมือเลยสักนิด

“คุณยิ้มได้แล้ว”

“ครับ?”

“นี่เป็นรอยยิ้มแรกของคุณเลยนะครับสำหรับเช้านี้”

“ปกติผมก็ไม่ได้เป็นคนยิ้มเก่งอยู่แล้ว”

“แต่วันนี้ตาของคุณเศร้ากว่าทุกวันยิ่งรวมกับรอยขีดในหน้าหนังสือพิมพ์ที่ขีดเบาๆวนอยู่ที่เดิมแบบนั้นแล้ว ถ้าให้ผมเดาผมว่าคุณคงกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่”

“คุณเป็นจิตแพทย์ หรือ หมอดูครับ?”

“หว่า ผมโดนเลี่ยงไม่ตอบคำถามอีกแล้วสินะครับ”

ทอมได้แต่ยิ้มตอบให้กับคุณจอห์นโดยที่ไม่เอ่ยพูดอะไรออกมาบทสนทนาระหว่างเขาทั้งสองคนคงไม่สามารถไปได้ต่อและคงเกิดความเงียบที่อึดอัดถ้าเกิดคุณจอห์นรอเค้นคำตอบเอาจากเขาแต่มันตรงกันข้ามเพราะทันที่เขาเงียบไม่ตอบอะไรออกไปคุณจอห์นกลับสามารถเปลี่ยนเรื่องคุยไปได้อย่างไม่สะดุดไม่ว่าจะเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศจนลามไปจนถึงเรื่องของหนังและอาหารที่ชอบ

“ผม...ก็มีเรื่องให้คิดจริงๆ อย่างที่คุณว่าครับ”

ทั้งๆ ที่คุณจอห์นก็เปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องอื่นไปแล้วแต่ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจให้เขาอยากที่จะพูดถึงเรื่องนี้กับคุณจอห์นคุณที่เขาเพิ่งรู้จักได้เพียงแค่24 ชั่วโมงเท่านั้น

ทอมพยายามหาคำตอบให้กับ ‘การกระทำของตัวเอง’ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่สามารถให้คำตอบที่แน่ชัดกับตัวของเขาเองได้ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลที่ว่าเมืองนี้เขามองไปก็ไม่เห็นใครอื่นหรือเหตุผลที่ว่า“ท่าทางและการกระทำ” ของคุณจอห์นมันทำให้เขารู้สึกสบายใจมากกว่าใคร

“ถ้าคุณพร้อมที่จะเล่าคุณรู้ไหมครับว่าผมพร้อมที่จะฟัง?”

“ปัญหาคือผมยังไม่พร้อมบอกใคร”

“แต่คุณก็เริ่มแบกเอาไว้ไม่อยู่”

“ผมควรที่จะเริ่มกลัวคุณรึเปล่า? ทำไมคุณดูเดาอะไรเก่งไปหมดสรุปแล้วคุณคือใครกันแน่ครับ?”

“ผมก็แค่พนักงานบริษัทธรรมดานี้แหละครับ เพียงแค่สังเกตุจากท่าทางของคุณ”

“แค่นั้น?”

“ใช่ครับ ไม่รู้ว่าคุณทอมเคยได้ยินคำพูดที่คนในเมืองนี้ชอบพูดกันไหมว่า‘การกระทำ’ และ ‘ท่าทาง’ ของคนเรามันจะส่งเสียงดังมากกว่าคำพูด”

“เคยได้ยินอยู่บ้างครับ”

“นั้นแหละครับและตอนนี้ท่าทางที่ออกมาจากตัวคุณทอมก็กำลังฟ้องว่าคุณทอมกำลังมีเรื่องให้คิดและกำลังจะแบกเรื่องนั้นมันไม่ไหวอีกแล้ว”

“ไว้ผมพร้อม”

“ครับ ไว้เมื่อคุณทอมพร้อม”

“ขอบคุณครับนะครับคุณจอห์น”

“ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ”