หนังสือพิมพ์ Day 5 : 05/11/2017

“สวัสดียามเช้าค่ะคุณทอมวันนี้รับเป็นแฟลตไวท์เหมือนเดิมรึเปล่าคะ?”

“วันนี้ผมขอเป็นดับเบิ้ลช๊อตครับ”

“ว้าวครั้งแรกเลยนะคะที่ดิฉันเห็นคุณสั่งกาแฟเข้มแบบนี้”

“ถ้าวันนี้ไม่ได้กาแฟแรงผมว่าผมอยู่ไม่ถึงเย็นแน่เลยครับ”

“งานหนักใช่ไหมละคะ? สิค่ะดิฉันพอเข้าใจช่วงใกล้จะสิ้นปีก็แบบนี้ตลอดเลยค่ะ พนักงานบริษัทหลายคนเลยที่เดินหน้าตาเหนื่อยเข้ามาในร้านแบบคุณทอมเนี่ยค่ะ งั้นเดี๋ยวจะเพิ่มความเข้มให้เป็นพิเศษแล้วกันนะคะจะได้มีแรงถึงเย็นค่ะ”

บาลิสต้าสาวพยักหน้าเห็นด้วยให้กับความคิดของตัวเองพร้อมกับส่งสายตาเห็นอกเห็นใจให้กับเขาทอมได้แต่สงสัยว่าสภาพอดนอนเมื่อคืนคงจะหนักเอาการถึงได้รับการเห็นใจขนาดนี้ แม้จะรู้สึกท้อใจถึงสภาพของตัวเองแต่อย่างน้อยถ้ามองในแง่ดีสภาพแบบนี้นี่แหละที่ช่วยให้เขาก็ได้กาแฟรสเข้มกว่าเดิมในราคามาตราฐานมาทำให้ตาสว่างได้ก็แล้วกัน

เขากวาดมองไปทั่วด้านหน้าของร้านที่มีแผงหนังสือเล็กๆ อยู่มุมนึงในนั้นแม้จะเป็นมุมเล็กๆ แต่ก็จะมีหนังสือหลายอย่างวางอยู่ไม่ว่าจะเป็น หนังสือพิมพ์ หรือ นิตยสารแฟชั่น สิ่งที่เขามองหาและซื้อทุกเช้าก็คือ หนังสือพิมพ์ที่มาจากหัวของ Post Post เท่านั้น ที่เขาซื้อของหัวสำหนักพิมพ์นี้มันไม่ใช่เพราะว่าข่าวของที่นี่ถูกต้องหรือว่าเยอะกว่าเล่มอื่นที่วางอยู่ด้วยกันแต่มันเป็นเพราะเกมส์ที่อยู่ในเล่มหนังสือนั้นต่างหากที่ดึงดูดความสนใจจากเขาไม่ว่าจะเป็น crosswords หรือ filling the blank หลังจากมองหาเพียงครู่เขาก็เจอสิ่งที่เขามองหามันถูกหนังสือแฟชั่นวางทับเอาไว้

“ขอโทษครับ” // “ขอโทษครับ”

เสียงขอโทษดังขึ้นมาพร้อมกันจากคนสองคนคนนึงก็คือตัวเขาเองที่เอื้อมมือไปหยิบหนังสือพิมพ์ที่เขาต้องการแต่เขาดันจับลงบนมือของอีกคนที่ดูเหมือนว่ากำลังจะหยิบเล่มเดียวกันกับเขา

คนที่ต้องการสิ่งเดียวกันกับเขานั้นเป็นคนที่เขาไม่รู้จักชื่อแต่ว่าเป็นคนที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีคนที่เขามักจะเจอกันแทบทุกเช้าที่ร้านกาแฟร้านนี้

เนื่องจากทั้งสองกำลังจะหยิบหนังสือพิมพ์เล่มเดียวกันทำให้มือของทั้งสองคนโดนกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ทอมเป็นคนที่ยอมผละมือออกมาก่อนแต่ทันทีที่อีกฝ่ายหยิบมันขึ้นมาเขาก็เห็นว่าเล่มที่อยู่ในมือของคนนั้นมันเหลือเพียงเล่มเดียวของสำนักพิมพ์หัวนี้

“เชิญคุณครับ” ดูจากสถานการณ์เมื่อกี้มือของเขาอยู่ทางด้านมันก็สามารถตีความได้เพียงอย่างเดียวว่าเขาเอื้อมมือไปถึงทีหลัง

“เอ่อ เจนครับ คุณมี Post Post เหลือเล่มเดียวเหรอครับ?”

“อ้าวคุณจอห์น สวัสดีค่ะ มีเพียงเท่าที่เห็นเลยค่ะ”

“โอ้ ขอบคุณครับ งั้นคุณ…”

“ทอมครับ”

“ครับ คุณทอม คุณเอาไปไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรครับ คุณเอาไปเถอะครับผมมาที่หลัง”

“ถ้าให้ผมเดาคุณทอมคงชอบเล่มเกมส์ที่อยู่ในเล่มนี้”

“และถ้าให้ผมเดาคุณจอห์นก็คงจะชอบเล่มเกมส์เดียวกันกับผม”

“ใช่ครับผมนะต้องซื้อเล่มนี้ทุกเช้าก็เพื่อที่เกมส์เหล่านั้นนั่นแหละครับ หายากนะครับที่จะเจอคนที่ยังชอบเล่นเกมส์ที่อยู่กระดาษแบบนี้ คนส่วนใหญ่รอบข้างผมตอนนี้ชอบที่จะเล่นมันในมือถือมากกว่า ยังมีคนหาว่าผมเป็นพวกยุคหินด้วยซ้ำ”

“ผมคงเสพติดในกลิ่นของหมึกมั้งครับเลยทำใจไปเล่นในมือถือไม่ได้ อีกอย่างเวลาผมได้กลิ่นของมันผมว่าสมองผมว่าผมแก้เกมส์ได้เร็วขึ้น”

“เหมือนกันเลยครับ ผมน่ะในบางครั้งยังแอบหยิบขึ้นมาดมกลิ่นของมันก่อนอ่านอยู่บ่อยๆ เลย แต่ต้องแอบทำนะครับกลัวคนอื่นหาว่าผมโรคจิต”

“ไม่ต้องห่วงครับคุณจอห์นคุณไม่ได้เป็นคนเดียวถ้าคนโรคจิตผมคงเป็นโรคเดียวกับคุณสำหรับผมกลิ่นของมันค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่อยากจะเลียนแบบนะครับ”


“คุณทอมค่ะกาแฟได้แล้วค่ะ หวังว่ากาแฟจะเข้มพอที่จะทำให้คุณสู้งานได้ทั้งวันนะคะ” เสียงของบาลิต้าสาวทำให้ทอมหยุดบทสนทนาที่เขารู้สึกว่ามันไหลลื่นเป็นพิเศษกับคนที่เพิ่งรู้จักกัน

“ขอบคุณครับ” ทอมยิ้มลากับบาลิสต้าก่อนที่จะหันกลับไปหาคนรู้จักคนใหม่ของเขา

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณจอห์น”

ทอมเดินจากออกมาด้วยกาแฟแก้วเล็กโดยที่ไม่มีหนังสือพิมพ์เล่มโปรดติดตัวมาด้วยถ้าเป็นเช้าอื่นเขาอาจจะรู้สึกผิดหวังเล็กๆ แต่เช้าวันนี้เขากลับรู้สึกว่าไม่เป็นไร อาจจะเป็นเพราะเขาได้แลกเปลี่ยนบทสนทนากับบุคคลที่สนใจในสิ่งเดียวกัน

“เดี๋ยวครับคุณทอม!!”

เสียงเร่งฝีเท้าจนเหมือนเกือบวิ่งดังมาพร้อมกับชื่อของเขาเขาจึงหยุดหันกลับไปพร้อมกับเอามือตบดูของในกระเป๋าเสื้อและกางเกงเผื่อว่าเขาจะลืมวางอะไรไว้ที่ร้านจนทำให้คุณจอห์นต้องวิ่งตามกลับมาคืนให้กับเขา แต่เขาว่าเขาเองก็ไม่น่าลืมอะไรนะ

“ครับ?”

“คุณเดินไปทำงานทางนี้เหรอครับ?”

“ใช่ครับ”

“ทางเดียวกันเลยครับ งั้นเราเดินไปพร้อมกันดีไหมครับ?”

“เอาสิครับ”

ตลอดการเดินทางจากร้านกาแฟทั้งสองต่างแลกเปลี่ยนความชอบของกันและกันและมันก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อว่าความสนใจของเขาทั้งสองคนมีส่วนที่คล้ายกันมากโดยเฉพาะถ้าเรื่องนั้นมันเกี่ยวกับของสิ่งที่ทำมาจากกระดาษ ความง่วงความมึนที่เกิดจากการนอนไม่พอเมื่อคืนเริ่มค่อยๆ จางไปทอมเองก็ตอบไม่ได้ว่ามันเป็นผลจากกาแฟที่บาลิสต้าจงใจทำให้มันเข้มหรือเป็นเพราะบทสนทนาที่เหมือนได้คุยกับคนที่รู้จักกันมานานแบบนี้


“ถึงที่ทำงานผมแล้วครับ ครั้งนี้ผมคงต้องขอตัวจริงๆ นะครับ”

“คุณทำงานที่ตึกนี้?”

“ครับ”

”เอ่อ…คุณทอมครับ”

“ครับ?”

“นี่ครับของคุณ”

“โอ้ ไม่เอาครับคุณจอห์นคุณเป็นคนที่หยิบมันได้ก่อนเพราะฉะนั้นเล่มนี้มันควรเป็นของคุณครับ”

“เอาไปเถอะครับ คุณบอกผมเองว่าคุณจะแก้เกมส์ได้เร็วกว่าถ้าคุณได้กลิ่นของมัน”

“มันก็จริง แต่”

“ไม่มีแต่ครับ ผมก็แค่อยากดมกลิ่นมันและตอนนี้กลิ่นของมันก็ติดเต็มมือผมไปหมดแล้ว อ้อ ถ้าจะพูดให้ถูกนอกจากกลิ่นผมยังได้ของแถมเป็นสีของหมึกติดมือมาด้วยนะครับ เพราะงั้นเดี๋ยวผมไปโหลดเกมส์ของวันนี้ในมือถือก็เล่นได้แล้วครับ”

“แม้คุณจะพูดแบบนี้แต่ผมก็ยังคง”

“เถอะนะครับยืนเถียงกันแบบนี้ผมสายกันพอดี”

“งั้นผมไม่เกรงใจนะครับ?”

“ครับ”

“งั้น” ทอมหยิบกระเป๋าเงินของตัวเองออกมาเพื่อที่จะหยิบเงินค่าหนังสือพิมพ์ให้กับจอห์น

“ไม่ต้องหรอกครับ”

“ถ้าเป็นแบบนี้ ผมรับเอาไว้ไม่ได้หรอกครับ”

“เอางี้ งั้นวันนี้คุณเอาไปแก้เกมส์ตอบคำถาม ผมก็จะไปเล่นที่ทางสำนักพิมพ์โหลดเอาไว้ที่เว็บไซต์แล้วเรามาดูคำตอบจากเล่มในวันพรุ่งนี้กันครับ ถ้าผมชนะคุณก็เลี้ยงกาแฟผมพรุ่งนี้เช้าเป็นการตอบแทนดีไหมครับ? แต่ถ้าคุณชนะคุณก็ไม่ต้องจ่ายค่าหนังสือพิมพ์คืนให้กับผม”

“เอ่อ…”

“ตกลงตามนี้นะครับ งั้นพรุ่งนี้เจอกันตอนเช้าที่ร้านเดิมครับ”

คุณจอห์นวิ่งหายไปจากเขตการมองเห็นของทอมแล้วทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้ถามเลยด้วยซ้ำว่าแล้วคุณจอห์นจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาจะไปร้านนั้นกี่โมง?

คิดไปก็เท่านั้นจะให้ติดต่อโทรไปบอกก็ทำไม่ได้เพราะเขาไม่ได้แลกเบอร์ติดต่อกันเขาจึงได้แต่หยักไหล่ให้กับตัวเองพร้อมกับคิดว่าถ้าพรุ่งนี้โชคชะตาทำให้เขาได้เจอกับคุณจอห์นอีกครั้งจริงละก็หลังจากนี้เขาคงมีเพื่อนเพิ่มมาในชีวิตอีกคน

แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริงเขาก็คงต้องขอบคุณเจ้า ‘หนังสือพิมพ์’ เล่มนี้ที่เป็นเอกลักษณ์เลยสามารถดึงคนที่มีความสนใจคล้ายกันมารู้จักกันได้ คิดแล้วเขาก็จับมันกระชับเอาไว้กับมือแล้วตั้งมั่นว่ากลับบ้านคืนนี้เขาต้องรีบจัดการมื้อเย็นแล้วรีบแก้เกมส์ให้ชนะแล้วละ ก็ค่ากาแฟน่ะมันแพงมากกว่าราคาหนังสือพิมพ์อยู่ไม่น้อยเลยนะ