กรีดร้อง –03/11/2017

“เดี๋ยวผมลงไปเอง คุณไม่ต้องลงไปหรอกคนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้”

“แต่ผมลงไปจะสะดวกกว่านะ”

ตอนที่เขากับแฟรงค์กำลังจะเอารถไปจอดในบ้านเขาทั้งสองก็เห็นว่ามีรถคันนึงจอดขวางประตูรั้วหน้าบ้านเอาไว้ทอมผู้ซึ่งนั่งอยู่ฝั่งของผู้โดยสารเตรียมตัวลงไปพูดให้เจ้าของรถคันนั้นขยับรถแต่แฟรงค์กลับห้ามเขาเอาไว้แถมด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างมากทอมไม่อยากให้แฟรงค์ลงไปด้วยอารมณ์แบบนี้เพราะกลัวว่าเรื่องมันอาจจะบานปลายแต่ยังไม่ทันที่ทอมจะได้ปลดสายเข็มขัดนิรภัยเสร็จเสียงปิดประตูจากทางด้านคนขับก็ดังขึ้นเสียแล้วทอมได้แต่ส่ายหัวกับความเป็นห่วงที่มากเกินไปของ ‘แฟรงค์’ คนรักของเขา

ทอมเอี้ยวตัวไปทางเบาะหลังของรถแล้วเริ่มรวบเอาถุงวัตถุดิบสำหรับอาหารมื้อค่ำวันนี้เอาไว้ด้วยกันแล้วก็เอามาวางไว้ตรงที่วางเท้าของตัวเองจะได้สะดวกตอนเอาเข้าบ้านโดยที่ไม่ได้ใส่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ที่หน้าบ้านในสมองเขาคิดแค่ว่ารถคันนั้นคงมาหาใครสักคนในหมู่บ้านและดันมาผิดบ้านเขาเท่านั้น

เงยหน้าขึ้นมาอีกทีเขาก็เห็นผู้หญิงคนนึงกำลังจะเปิดประตูลงมาจากรถโดยที่แฟรงค์กำลังพยายามที่จะดันประตูปิดทอมนั่งมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากด้านในของรถที่กำลังเปิดเพลงจากสถานีวิทยุรอเขาจึงไม่ได้ยินเสียงการพูดคุยของ2 คนทางด้านนอกนั้นแต่จากสิ่งที่เขาเห็นเขาคิดว่าเขาคงต้องลงไปแก้สถานการณ์ตรงหน้าก่อนที่มันจะบานปลาย

“แฟรงค์ฉันมาถึงที่นี่แล้วนะเราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”

“ลิสก็บอกให้กลับไปไง”

“มีอะไรกันรึเปล่าครับ?”

“ไม่มีอะไรผู้หญิงคนนี้กำลังจะเลื่อนรถให้เราแล้ว”

“แต่..”

“ทอมคุณไปเตรียมเลื่อนรถได้เลยเดี๋ยวผมต้องช่วยผู้หญิงคนนี้โบกรถนะ”

“ได้สิ”

ทอมยอมเดินกลับมาที่รถแล้วเลื่อนรถตามที่แฟรงค์บอกโดยที่ไม่มีข้อแม้แต่ในหัวสมองของเขากำลังเริ่มที่จะตั้งคำถามเพราะถ้าเขาฟังไม่ผิดเขาเหมือนจะได้ยินผู้หญิงคนนั้นเรียกชื่อของแฟรงค์และที่สำคัญเหมือนแฟรงค์เองก็รู้จักชื่อของผู้หญิงคนนั้นเช่นกัน

“ยังไม่ลงมือเหรอคุณรอให้ผมช่วยอะไรนะสิ มาๆบอกมาเลยลูกมือพร้อมแล้วครับ”

กว่าทอมจะรู้ตัวว่าตัวเองเอาแต่ยืนนิ่งเกาะซิ้งค์ล้างจานโดยที่เปิดน้ำให้ไหลผ่านผักที่เตรียมเอามาล้างทิ้งไว้เฉยๆก็ตอนที่เสียงของแฟรงค์ดังเข้ามาทำลายความคิดที่อยู่ในหัวของเขา

“ทำไมนานจังคุณ?”

“พอดีผู้หญิงคนนั้นขอถามทางนะ”

“เขาต้องการจะไปไหนเหรอครับ?”

“แล้วคุณจะไปอยากรู้เรื่องของเขาทำไมครับ?มาทำมื้อเย็นดีกว่าผมเริ่มหิวแล้วละ”

“คุณรู้จักเธอเหรอ?”

“ผมจะไปรู้จักได้ยังไง? อะไรกันทอมคุณถามเรื่องเธอมากขนาดนั้นหรือว่าคุณสนใจเธอเหรอ? มานี่เลยมาให้ผมลงโทษซะดีๆ”

“ไม่เอาๆๆๆ ฮาๆๆๆ ไม่เอาแฟรงค์ไม่เล่นไหนว่าหิวไง ไม่ปล่อยไม่ได้กินนะ”

แฟรงค์เดินเข้ามาดึงตัวของทอมเข้าไปกอดรัดเอาไว้แน่นพร้อมกับไล่หอมไปทั่วช่วงหัวไหล่แถมยังแกล้งปล่อยลมหายใจแรงๆให้กระทบกับใบหูและช่วงต้นคอของเขาซึ่งมันเป็นจุดที่แฟรงค์ก็รู้ดีว่ามันคือจุดอ่อนในร่างกายของทอมจนทอมปล่อยหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่แล้วรีบยกมือขึ้นทุบหลังของแฟรงค์เพื่อเป็นการขอยอมแพ้

“งั้นมาเริ่มเลยดีกว่าผมช่วย”

เรื่องราวของผู้หญิงคนนั้นเริ่มจางไปจากความคิดของทอมตามช่วงเวลาที่ผ่านไปจนทอมเองก็เกือบลืมถึงความข้องใจนั้นไปด้วยซ้ำถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องมาเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งที่หน้าบ้านที่เดิมเปลี่ยนสถานการณ์เพียงแค่ว่าครั้งนี้มีเพียงเขาที่ออกมารดน้ำต้นไม้ที่หน้าบ้าน

“คุณคงชื่อทอมใช่ไหมคะ?”

“ครับ คุณ?”

“ดิฉันลิสค่ะ คุณพอจะจำดิฉันได้ไหมคะ?”

“ผมคิดว่าผมคุ้นหน้าคุณอยู่บ้าง....เอ่อคุณคือคนที่มาจอดรถที่หน้าบ้านวันนั้นใช่ไหมครับ?”

“ใช่ค่ะ ความจำของคุณดีจัง”

“ไม่ทราบว่าคุณมีอะไรให้ผมช่วยครับ?”

“ดิฉันมาเรื่องของแฟรงค์ค่ะ”

“แฟรงค์อยู่ในบ้านครับงั้นรอสักครู่นะครับเดี๋ยวผมจะเข้าไปเรียกแฟรงค์ให้”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ดิฉันต้องการที่จะพูดกับคุณ”

“ผม?”

“ค่ะ”

“งั้นเข้ามาในบ้านก่อนดีไหมครับ?”

“ถ้าแฟรงค์อยู่ด้วยดิฉันคงไม่ได้พูดแน่ขอพูดตรงนี้แล้วกันค่ะ”

“เชิญครับ”

“คือดิฉัน...”

“ทอมเข้าบ้าน ส่วนเธอจะมาที่นี่อีกทำไมก็บอกไปแล้วไงว่าอย่ามาที่นี่อีก!!”

เสียงตะโกนของแฟรงค์ดังออกมาจากข้างในบ้านทอมตกใจจนสายยางที่อยู่ในมือของเขาตกลงที่พื้นที่เขาตกใจมันไม่ใช่เพียงเพราะเสียงที่ดังขึ้นแบบไม่มีปรี่มีขลุ่ยแต่เขาตกใจเพราะเขาไม่เคยได้ยินแฟรงค์ตะโกนจนเหมือนการ‘กรีดร้อง’ ด้วยความไม่พอใจแบบนั้นมาก่อน

“แล้วถ้าฉันไม่มาเมื่อไหร่เราจะคุยกันรู้เรื่องคุณจะปล่อยให้เรื่องนี้มันคาราคาซังไปนานอีกแค่ไหนกัน?”

“เดี๋ยวผมจัดการเองนั้นแหละอย่ามาวุ่นวายที่นี่”

“จัดการ จัดการอะไรนี่มันกี่อาทิตย์ กี่เดือนเข้าไปแล้วและที่อยู่ในนี้ละจะเอายังไง!!”

ผู้หญิงที่ชื่อลิสตะโกนกลับใส่แฟรงค์พร้อมกับเอามือทุบที่หน้าท้องของตัวเองอยู่ตลอดเวลาแฟรงค์ยังยืนนิ่งอยู่กับที่แต่กลับเป็นทอมเสียเองที่ทนดูไม่ได้เปิดประตูบ้านออกไปแล้ววิ่งเขาไปจับมือของผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ให้เลิกทำร้ายตัวเอง

“มานี่ทอมออกมาอย่าไปยุ่งกับคนบ้า”

“มันเกิดอะไรขึ้นแฟรงค์”

“ที่รักคุณเข้าบ้านไปก่อนผมจะอธิบายทีหลัง ส่วนคุณถ้าเกิดอยากจะยืนทำร้ายตัวเองอยู่หน้าบ้านคนอื่นเพื่อประจานตัวเองแบบนี้ก็ตามสบายแล้วกันนะ”

แฟรงค์เดินตามมาดึงตัวของทอมกลับเข้าไปในรั้วบ้านทอมอยากจะยั้งตัวเองเอาไว้ที่ตรงนี้แต่สายตาที่พยายามเก็บอารมณ์ต่างๆ ของแฟรงค์ทำให้ทอมเลือกที่จะทำตามที่คนรักของเขาเอ่ยปากโดยการปล่อยมือจากผู้หญิงคนนี้แต่ทันทีที่มือของเขาหลุดออกจากมือของลิสความสงสัยที่เขามีมาตลอดก็ได้รับคำเฉลยออกมา

“คุณไม่อยากรู้เหรอว่าฉันมาที่นี่ทำไม?” มันคือคำประกาศิตที่ทำให้ขาของทอมหยุดก้าวเดินและนิ่งเพื่อรอฟังประโยคถัดมา

“อย่าไปฟังเขาทอมที่รักได้โปรดอย่าฟังเดินตามผมมา”

“ฉันท้องกับเขา ฮันท้องกับแฟรงค์คุณได้ยินไหมทอมฉันท้องกับเขา!!”

“หุบปากแล้วไปจากที่นี่ซะ!!”

“ไม่ไปฉันไม่ไป ได้ยินไหมในนี่มีลูกของแฟนคุณอยู่ได้ยินไหม!!”

“ทอมฟังผมนะ ฟังผม ผมยังไม่รู้เลยว่าในนั้นเป็นลูกของผมจริงไหมอาจจะไม่ใช่ลูกของผมก็ได้อย่าไปฟังเขา ที่รักได้โปรดมองหน้าผม มองมาที่ผมและฟังผม เชื่อผมสิ”

“นี่นายหาว่าฉันส่ำส่อนหรือไง กล้าดียังไง!!! ยังไงงงงงง!!!!!!!”

เสียงตะโกนใส่กันของทั้ง 2 คนที่ดังข้ามตัวของเขาไปมามันไม่ต่างอะไรกับเสียงที่ทั้งสองคนกำลัง‘กรีดร้อง’ และระบายความไม่พอใจใส่กัน

ใช่ทั้งสองคนนั้นกำลังไม่พอใจทอมรู้แฟรงค์คงไม่พอใจที่ลิสจะมาพูดเรื่องนี้ตรงนี้ต่อหน้าเขาแฟรงค์เลยกรีดร้องใส่ลิสส่วนลิสเธอคงไม่พอใจที่แฟรงค์ไม่ยอมรับว่าเป็นพ่อของเด็กในท้องของเธอเธอจึงกำลังกรีดร้องและดวยวายใส่แฟรงค์

แล้วเขาละเขาที่ยืนอยู่ตรงนี้คนที่กำลังเจ็บปวดกับความจริงที่เพิ่งได้รู้ความจริงที่ว่าคนรักของเขาเคยไปนอกกายกับคนอื่นเคยทำอะไรที่ลับหลังเขาโดยที่ยังเรียกเขาว่าที่รักเขาสามารถไประบายหรือกรีดร้องความไม่เป็นธรรมนี้ได้ที่ไหนบ้าง?แล้วเสียงที่กรีดร้องดังที่อยู่ในใจของเขามีใครบ้างไหมที่อยากจะฟังมัน? แล้วทั้ง 2คนนี้จะมีใครรู้บ้างไหมว่าเขาเจ็บปวดหรือว่าไม่มีใครรู้เพียงเพราะเขาไม่ได้เปล่งเสียงนั้นออกมา

ติ๊ดๆๆๆๆๆ

เสียงนาฬิกาดังปลุกให้ทอมสะดุ้งตื่นในยามเช้าเป็นเช้าที่เขาไม่รู้สึกโกรธที่นาฬิกาส่งเสียงให้เขาตื่นจากฝัน ‘เขาคงเผลอฝันถึงเรื่องราวเก่าๆ สินะ’

เขารู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ดวงตาเขาจึงเอาค่อยๆยกมือขึ้นมาแล้วปาดหยดน้ำที่เหลืออยู่ออกไปแต่ไม่ว่าเขาจะพยายามปาดมันเท่าไหร่หยดน้ำมันก็ไม่หมดไปเสียทีมันคอยที่จะเอ่อไหล่เพิ่มขึ้นมาอยู่เรื่อยๆ

“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!”

ทอมพลิกตัวหันหน้าเข้ากับหมอนแล้วตะโกนอัดเสียงของตัวเองลงไปในนั้นพร้อมกับปล่อยให้น้ำตามันไหลโดยที่ไม่พยายามที่เช็ดมันอีกต่อไป

นี่เป็นครั้งแรกนับจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่เขาได้ปลดปล่อยเป็นเสียง ‘กรีดร้อง’ เสียงที่บ่งบอกว่าเขาเจ็บปวดจากการถูกหักหลัง ว่าเขาที่อึดอัดเพราะพูดอะไรไม่ได้ออกมาโดยที่ไม่ต้องซ่อนเสียงเหล่านั้นเอาไว้ข้างในและแสดงออกมาว่าไม่เป็นไรแบบที่ผ่านมา