“คุณนอนไม่หลับเหมือนกันใช่ไหมคุณทอม?”

“ครับ”

เมื่อเขารู้ว่ายังมีใครอีกคนในห้องที่ยังไม่ง่วงนอนแม้ว่านาฬิกาจะตีเข็มบอกว่ามันเป็นช่วงเวลาตี 3 กว่าของมันใหม่เข้าแล้วเขาจึงเลิกข่มตาเลิกนับแกะปลอบตัวเองแล้วเปลี่ยนมาเป็นลุกขึ้นจากที่นอนที่อยู่ที่พื้นข้างเตียงที่มีผ้าปูเตียงมาปูรองพื้นนั้นมานั่งผิงกับกำแพงห้องข้างๆคุณจอห์น

“พวกเรานี่เหมือนพวกแวมไพร์กันเลยนะครับดึกๆ ไม่นอน”

“หึ นั่นสิครับผมไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาตั้งกี่คืนแล้วผมยังนับไม่ได้เลยคุณทอมทำงานก็ไม่ได้ไปทำเพราะสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวยเหมือนพวกแวมไพร์ที่ชอบเก็บตัว สภาพของผมตอนนี้ก็เหลือดื่มเลือดเพียงอย่างเดียวผมก็จะเหมือนแวมไพร์แบบสมบูรณ์แบบแล้วครับ”

“ผมก็เหมือนกันก่อนหน้านั้นก็สะดุ้งตื่น2-3 คืนมานี้ก็มาเจอแฟรงค์เป็นแบบนี้อีก”

“จะว่าไปไม่สิผมคงเป็นแวมไพร์โดยสมบูรณ์แบบแล้วละเพียงแค่ผมไม่ได้ดื่มเลือดเป็นอาหารแต่ผมสูบเอาความรักความจริงใจความเชื่อใจของอีกคนมาจนเกลี้ยงจนเขาไม่เหลือไว้ให้ตัวเองผมเอาจากเขามาหมดแล้วขนาดเขาตายไปแล้วผมยังสูบเอาชื่อของเขามาใช้เพื่อให้ตัวเองไม่ต้องตกที่นั่งลำบากเลย”

“คุณจอห์น”

สายตาของเขามองทอดไปยังร่างที่ตอนนี้หลับสนิทที่เตียงของแฟรงค์เห็นแบบนี้มุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นดีจังอย่างน้อยแฟรงค์ก็ยังได้พักผ่อนได้ดีกว่าคืนแรกๆที่ผ่านมา

“เอ้อ คุณจอห์นผมว่าผมจะถามเกี่ยวกับเรื่องอาการของคุณเป็นยังไงบ้างคุณดีขึ้นไหมครับ?วันนี้ผมไม่เห็นคุณบ่นหนาว”

“ผมไปขอเจ้านี้กับหมอมาครับ”คุณจอห์นเปิดเสื้อให้ดูแผ่นทำความร้อนที่ถูกแปะเอาไว้ตามตัว

“ดีแล้วครับ”

“คุณทอม...”

“ครับ?”

“คุณไม่ต้องห่วงไปนะคุณแฟรงค์จะต้องหายดีเพราะถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เดฟ....เขาทำเพราะต้องการแบบนั้นผมก็จะยอมเดินเข้าไปหาตำรวจ...ผมยอม”

“...”

ก็ยอมรับว่าสิ่งที่เขาได้ยินมาทั้งหมดตั้งแต่ต้นมันก็ดูเหมือนว่าคุณเดฟต้องการที่จะให้คุณจอห์นทำแบบนั้นแต่ทำไมกันนะในส่วนลึกของความรู้สึกของเขาเขากลับไม่คิดว่านั้นคือสิ่งที่คุณเดฟต้องการมันเหมือนว่ายังมีจิ๊กซอลบางตัวที่อยู่ตรงนี้ไม่ได้ถูกเอามาต่อรวมกับภาพรวมทั้งหมดมันดูไม่สมบูรณ์มันต้องมีอะไรที่เกี่ยวข้องกันสักอย่างระหว่างคุณเดฟกับแฟรงค์และเขากับคุณจอห์นมันต้องมีอะไรสักอย่าง

“คุณจอห์นถ้าผมจะบอกว่ามันไม่น่าใช่ละ?”

“หมายความว่ายังไงครับ?”

“ไม่รู้สิ ช่างเถอะครับเอาไว้ให้ผมแน่ใจผมจะบอกกับคุณอีกทีส่วนเรื่องนั้นเรื่องที่คุณจะไปบอกกับตำรวจ...ผมว่าคุณหยุดเอาไวก่อนก็ดีครับ”

“คุณอยากให้ผมโกหก?”

“คุณบอกว่าคุณเดฟรักคุณมาก?”

“ครับ ถ้าเขาไม่ได้เกลียดผมไปเสียก่อนในวันุดท้ายของชีวิตเขา”

“ถ้าเขารักคุณมากผมไม่คิดว่าเขาจะอยากให้คุณต้องเดินเข้าไปรับผิด หรือผิดใจกับแม่ของคุณ”

“เดฟนะเหรอไม่หรอกเขาละสิอยากให้ผมผิดใจกับแม่ของผมเขานะเกลียดแม่ของผมจะตายก่อนที่จะเสียไปเขายังหาว่าผมเป็นลูกเหง่ติดแบบมือขอเงินแม่อยู่เลยเขานะเกลียดครอบครัวของผมจะตาย”

เปรี้ยงเสียงฟ้าผ่าดังสนั่นขึ้นจนแฟรงค์ลืมตาตื่นแต่เพียงครู่เดียวคงเป็นเพราะจากฤทธิ์ยาสำหรับการรักษาแผลทำให้แฟรงค์หลับตาลงได้เสียงฟ้าผ่าที่เกิดขึ้นแม้ว่าพายุฝนนั้นจะจางหายไปแล้วเหลือเพียงแค่เม็ดฝนปรอยไม่กี่เม็ดเท่านั้น

เปรี้ยง

“ทอม”

“ผมอยู่นี่ครับ”

ฟ้าผ่าติดกันขึ้นเป็นครั้งที่2 ครั้งนี้แฟรงค์สะดุ้งขึ้นมาสุดตัวพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อของเขาเขารีบลุกจากจุดที่เขานั่งอยู่แล้วเดินเข้าไปหาแฟรงค์ที่เตียงแต่แล้วขาของเขาก็ต้องหยุดเคลื่อนไหวเมื่อสายผ้าครั้งที่3 มันมีแสงสว่างที่มากพอมากจนทำให้เขาเห็นร่างของผู้ชายคนนึงที่มีขนาดตัวปานกลางกำลังยืนอยู่ใกล้ที่หัวเตียงของแฟรงค์

ผู้ชายคนนั้นที่เขาจำได้แม้เพียงจะเห็นในความมืดว่าคือคุณเดฟมองตรงจ้องไปที่คุณจอห์นที่ตอนนี้หลับฟุบลงไปที่พื้นทั้งๆที่เมื่อกี้ยังนั่งคุยกับเขาอยู่ คุณเดฟมองตรงไปที่คุณจอห์นด้วยสายตาที่เศร้าโศกและเต็มไปด้วยความตัดพ้อเขาละสายตาจากตรงนั้นและมองกลับไปที่แฟรงค์เขาถึงได้รู้ว่าไม่ใช่เขาคนเดียวที่เห็นแฟรงค์เองก็เป็นอีกคนที่เห็นภาพเดียวกันกับเขาเช่นกันเพราะตอนนี้แฟรงค์กำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยความตื่นกลัวเขาจึงลืมตัวที่จะระวังการเคลื่นไหวแล้วก้าวเดินไปที่แฟรงค์เพื่อที่จะต้องการอยู่ข้างๆกันเพื่อที่จะปกป้อง

‘อึก’การก้าวเดินของเขาต้องหยุดชะงักลงเมื่อสายตาของอีกคนรับรู้การขยับตัวของเขาและเปลี่ยนทิศทางของการมองจากที่มองคุณจอห์นมาเป็นที่ตัวของเขาคนๆ นั้นมองเขาสลับกับแฟรงค์ด้วยสายตาที่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ามันสามารถตีความได้อะไรบ้าง แต่ที่แน่ๆสายตานั้นมันกำลังตรึงให้ขาของเขาอยู่ที่เดิม

“อ๊ากก”

“แฟรงค์”

แฟรงค์เริ่มชักและกระตุกตัวอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่นที่ผ่านมาครั้งนี้แฟรงค์ยังมีสติเป็นของตัวเองคนถ้วนครั้งนี้คนนั้นใช้เพียงแค่สายตาที่โกรธแค้นมองมาที่เขาและเบือนกลับไปที่แฟรงค์ไม่ได้ควบคุมความรู้สึกเหมือนที่แฟรงค์เคยโดนครั้งนี้เขาทำให้แฟนงค์รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากแรงขรูดที่ข้อมือและแรงกระแทกกับข้างเตียง

ไม่มีใครมาช่วยเขาและแฟรงค์ได้เพราะตอนนี้ทั้งพ่อและคุณจอห์นต่างตกไปอยู่ในห้วงของการหลับลึกแม้ว่าจะมีเสียงตะโกนที่บ่งบอกถึงความเจ็บของแฟรงค์ดังมากขนาดนั้น

“พอได้แล้วเลิกทำแบบนี้ได้แล้วพวกผมไปทำอะไรให้คุณคุณเกลียดแม่ของเขาคุณก็ไปลงกับคนที่คุณเกลียดสิไม่ใช่กับผม!!คุณเกลียดคุณจอห์นคุณก็ไปทำกับเขาสิ!!”

การตะโกนของเขายิ่งเหมือนเป็นการโหมไฟใส่ให้กับคุณเดฟยิ่งเขาตะโกนด่าถึงความเกลียดชังที่คุณเดมีให้กับแม่ของคุณจอห์นเท่าไหร่แรงชักของแฟนงค์ก็ยิ่งมากขึ้นตามนั้น

“คุณอยากได้อะไรคุณก็ไปบอกเขาเองสิอย่างมายุ่งกับพวกผม อย่ามายุ่งกับแฟนของผมได้ยินได้ อย่ามายุ่งกับแฟนของผม!!”

เสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยความโกรธและการร้องไห้จากการอึดอัดที่เขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรแฟรงค์ได้สักนิดในที่สุดมันก็ได้สิ้นสุดลงตอนนี้เขาสามารถก้าวเดินไปหาแฟรงค์ที่ขอบเตียงได้และเขาก็สามารถในขณะที่แฟรงค์ก็หยุดการชักนั้นแล้วเช่นกันแฟรงค์ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรงพร้อมกับหอบหายใจหนักเขารีบแกะที่มัดเหล่านั้นออกและโผตัวเข้ากอดแฟรงค์เอาไว้ทั้งตัว แฟรงค์ที่ตลอดมาเป็นฝ่ายคอยดูแลเขากอดเขา มาในตอนนี้แฟรงค์กลับเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนนึงที่กำลังจมอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างคนที่ต้องการที่พึ่ง

“ทอมมันเกิดอะไรขึ้นผมผม ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว คุณเห็นเหมือนผมใช่ไหม? ใช่ไหม?”

“ชู่ ไม่เป็นไรแล้วแฟรงค์ผมอยู่ตรงนี้แล้ว”แล้วคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เขายอมทำผิดกฎของโรงพยาบาลโดยการล้มตัวลงนอนกอดแฟรงค์เอาไว้ทั้งคืน

“คุณแฟรงค์สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ”

               นั้นคือคำยืนยันจากคุณหมอเจ้าของไข้หลังจากที่เมื่อเช้าได้มีการตรวจร่างกายโดยรวมอีกครั้งเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ผลทุกอย่างออกมาโอเค แถมเมื่อเช้าการภาวนาของเขายังเป็นผลเมื่อช่วงที่คุณหมอเข้ามาตรวจแฟรงค์ไม่มีอาการชักออกมาให้เห็นคุณหมอเจ้าของไข้ก็เลยไม่กักตัวเอาไว้ต่อเอานะอย่างน้อยฟ้าหลังฝนมันก็เริ่มที่จะสดใสได้บ้าง

               TBC