พอต้องมาเจอเองจริงๆ เหตุผล ความถูกต้อง ตรรกะ คุณสมบัติอันดีต่างๆมันก็ถูกโยนทิ้งไปอยู่ใต้ความรู้สึกอันมากมายของเราเอง ก้อนความรู้สึกสับสนวุ่นวายนี่แหละ ที่ทำให้เราพลาดมาหลายครั้งแล้ว

แต่ก็ไม่รู้ทำไม จะกี่ครั้งก็ต้องแพ้ให้กับไอก้อนความรู้สึกบ้าๆนี่ทุกที

ฉันชอบที่จะสนุก ฉันเบื่อง่าย และฉันกลัว ดังนั้นฉันถึงไม่ได้ยอมให้ใครได้เข้ามาหาฉันจริงๆจังๆสักที  ฉันไม่อยากเครียดกับเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ฉันจะพยายามหลีกเลี่ยง ฉันคิดว่าฉันควบคุมมันได้ ฉันคิดว่าฉันเก่ง และ เอาอยู่ทุกอย่าง ฉันมีเหตุผล ฉันโตเป็นผู้ใหญ่เหลือเกิน น่าหัวเราะสิ้นที ที่พูดไป ไม่ได้จริงเลยสักอย่าง ฉันงอแง หงุดหงิด งี่เง่า เอาแต่ใจ โกรธง่าย แต่ยังดีที่ฉันก็หายเองได้ด้วย เหอะ 

เรื่องราวทุกอย่างมันช่างง่ายดาย มีแต่ตัวฉันเท่านั้นที่วุ่นวายอยู่คนเดียว แถมยังส่งผลกระทบต่อคนอื่นอีก ใช้ไม่ได้เลยเสียจริง ทุกครั้งที่ฉันตัดสินใจนั่นคือความผิดพลาด และการกลับไปแก้ไขไม่อาจจะกระทำได้ เหลือหน้าที่สุดท้ายคือฉันต้องยอมรับทุกการกระทำพร้อมกับจมไปกับความรู้สึกเหล่านั้น