ย้ายมาจาก http://lostblueclover.blogspot.com นะคะ (บทความเก่ายังอยู่...ตามไปอ่านกันได้) เมื่อก่อนเคยเขียนบทความลง www.exteen.com แต่ก็เขียนๆลบๆ ช่วงอารมณ์ไม่แน่นอน เขียนไม่สม่ำเสมอด้วย และพอโตขึ้นมีเว็บนี้เกิดขึ้นมา ฉันก็ไปสรรหามาว่า ...เอ เว็บนี้ก็มีคนเขียน และคนสร้างสรรค์ผลงานกันอยู่มากมาย พูดกันตรงๆเลยว่า ชอบรูปแบบของ Minimore มากกว่า Blogspot ก็เลยมาลองเขียนดู ...ยังไงก็ตัดใจไม่ลง เพราะฉันเองก็ชอบที่จะบอกเล่าอะไรผ่านตัวหนังสือมากกว่าไปทำอย่างอื่น (แต่ทำอย่างอื่นก็ได้เงินมากกว่าลงบทความไง ในเมื่ออุดมการณ์ที่จะเป็นนักเขียนมันกินได้น้อย ฉันก็เลือกที่จะทำงานอย่างอื่นควบคู่ไปด้วย ได้ทั้งความสุขและความอยู่รอด ตอนนี้ก็อยู่ในสถานะ"นักอยากจะเขียน" และ "ผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายสื่อสิ่งพิมพ์" ไปก่อนละกัน)

                     ช่วงก่อนหน้านี้ สักเดือนที่แล้ว เป็นอะไรที่วุ่นวายมากสำหรับชีวิตของฉัน เพราะฉันได้เข้าสู่โลกใหม่ โลกที่อยู่นอกกำแพง โลกที่คนข้างนอกกำแพงมองฉันด้วยสายตาแปลกประหลาด และโลกที่ฉันตัดสินใจเข้าไปคลุกคลีตีโมงเพื่อที่จะเป็นคนปกติ...หืม? ใช่แล้ว เพราะฉันไม่ปกติไง ฉันก็เลยต้องทำตัวให้ปกติกับเขาบ้าง เอาเหอะ! พวกคุณจะเรียกสถานการณ์หรือประสบการณ์ที่ฉันเจอว่าเป็นแบบไหน อย่างไร ฉันปล่อยผ่านแล้วล่ะ ตอนนี้หมอบอกว่าฉันปกติ แต่แค่ยังมีอารมณ์ก้าวร้าวอยู่บ้าง ส่วนเรื่องที่คนติฉินนินทา หูแว่ว คนด่า พูดอ้อมๆ คนทักแบบมีนัยรอบๆตัว ก็ไม่ถือสาอะไร ปล่อยไปกับสายลมเหอะ มันไม่มีค่าพอให้พื้นที่ในสมองของฉันได้เก็บด้วยซ้ำ สิ่งที่ฉันอยากจะเก็บมันไว้ในสามส่วนสี่ของสมอง คือ "ความจริงใจ" และ "ความสุข" เพราะฉะนั้น หากฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นมองไว้ ก็ไม่ต้องไปสนใจ ทำตัวเองให้มีความสุขและเติมเต็มชีวิตด้วยความจริงใจก็พอ ใครมันจะยัดเยียดให้ฉันเป็นอย่างไรของมันก็ "ช่างแม่งไปเหอะ!"

                      พี่สาวแนะนำบอกว่าลองเขียนแบบ "Fiction" ดิ ทำไมต้องไปซี ไปเครียด ซีเรียสกับ การเขียนแบบ "Non-Fiction" ด้วย เผลอๆเขียนพาดพิงใครไปมีสิทธิ์โดนฟ้อง โดนปรับ โดนติดคุกไปอีก ซวยเลย ก็ไม่รู้อะซิ่ม พอดีเป็นคนที่ไม่ค่อยจะมีความคิดสร้างสรรค์เหมือนคนอื่นเขา วาดรูปก็ห่วย มัันก็เลยต้องใช้เรื่องจริงมาหากินบ้าง .....แต่พอลองย้อนอ่านดีๆแล้ว เรื่องจริง แต่คนบางคนไม่มีใครอยากยอมรับความจริง มันก็เลยต้องลบและมันก็ไม่ใช่เรื่องเล่าที่ดีนักสำหรับตัวฉันเองและคนรอบข้างด้วย ดังนั้นฉันคิดว่าจะลองแต่งเรื่องขึ้นมา อาจจะไม่เห็นภาพนาฬิกาของบ้านโพรงกระต่ายได้ทันทีเหมือนอ่านตัวหนังสือของเจ. เค. โรว์ลิง หรืออาจจะไม่รู้สึกสยองไปกับวิธีการฆาตกรรมแบบจิตๆของอกาธา คริสตี้ถ้าอ่านเรื่องของฉัน แต่ฉันก็จะพยายามให้ทุกคนเข้าถึงเรื่องที่ฉันแต่งให้ได้นะ บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่มั่นใจเลย เพราะพล็อตของฉันมันไม่ได้ฉีกแนวหรือพิเศษอะไร เป็นพล็อตที่เรียกได้ว่า โคตรแสนจะเบสิกพื้นๆเลย แต่ฉันเต็มใจที่จะเขียนและเข็นมันออกมาสู่หลังกำแพงและประตูที่ฉันหลบอยู่มานาน เอ้อ! แล้วก็อย่าคาดหวังอะไรมากนะคะ เพราะฉันคือคนธรรมดา ถ้าวันไหนนึกไม่ออก ก็ปล่อยฉันไปทำอะไรเฮฮาบ้าบอก่อน และก็อาจจะได้ความคิดหรืออะไรมาเขียนอีก หลักๆฉันคิดอยู่ 2 อย่าง คือ การรีวิวหนังสือและแต่งหนังสือเป็นนักเขียน

                       ฉันรู้สึกสนุกและมีความสุขนะคะเวลาที่มีใครอ่านข้อความ บทความหรืออะไรก็ตามที่ฉันเขียนหรือพิมพ์ เพราะฉันเป็นคนใส่ใจความรู้สึกของคนอื่น และออกจะมาเกินไปด้วยซ้ำ(บางทีก็เป็นปัญหาของฉันด้วย เช่น ต้องย้อนอ่านข้อความที่ตัวเองพิมพ์ไปด้วยเผื่อผิดจะได้แก้ไข แก้อยู่นั่นแหละจนน่ารำคาญ) ขอขอบคุณผู้อ่านนะคะ ไม่ว่าจะตั้งใจหรือหลงเข้ามาอ่าน ยังไงก็มาแวะอ่านได้เรื่อยๆนะคะ

วันนี้ทักทายกันก่อนนะ ถ้าคิดอะไรได้ จะมาเขียน+พิมพ์นะ "ที่สิงที่ใหม่ของฉัน Minimore.com"