กลัว...
เขากำลังสั่นเทาด้วยความกลัว
กอปรกับความมืดที่เริ่มคืบคลานเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ มีเพียงแสงสว่างจากหน้าต่างบานเล็กเท่านั้นที่คอยส่องแสงอย่างเงียบเหงาราวกับหิ่งห้อยเดียวดาย
เขาไปไหนไม่ได้
เขาจำไม่ได้แล้วว่าอยู่ในห้องแคบ ๆ นี้มานานเท่าไหร่
เขาจำได้เพียงว่า ถ้าหากมืดลงคราใด ตัวของเขาจะเริ่มสั่นเทิ้มด้วยความหวาดหวั่นทุกครั้งไป
กระทั่ง…
“Shh…”
“....”
“ไม่ต้องกลัวนะซึงชอลอา”
“....”
“ฉันอยู่นี่แล้วไง”
“....”
“ซึงกวานอยู่นี่แล้ว”
“....”
อบอุ่นและปลอดภัย
ซึงชอลรู้สึกอย่างนั้นจากอ้อมแขนและสัมผัสจากมือเรียวของอีกคนที่โอบรอบศีรษะของเขาไว้
ซึงชอลรู้สึกสงบ...
ซึงกวานทำให้ใจที่สั่นไหวด้วยความกลัวของเขาสงบลง
แต่มันกลับเต้นระรัวแทนเพราะคนคนนี้
หัวใจของเขากำลังเต้นรัวให้คนที่กำลังโอบกอดเขา…
ก่อนซึงชอลจะค่อย ๆ ยกมือขึ้นสวมกอดอีกคนช้า ๆ
‘
Paradise #fictober
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in