ใครสักคนพูดว่าถึงที่สุดแล้วมนุษย์นั้นก็ต้องตายเพียงลำพัง ความสัมพันธ์ต่าง ๆ ในชีวิตที่เกิดขึ้นมานั้นอาจไม่จำเป็น ความผูกพัน การเชื่อมโยงระหว่างตัวเรากับคนอื่นอาจไม่ได้สลักสำคัญอะไร และใช่ว่ามันจะเป็นปัจจัยหลักสำหรับทุกคน
อย่างน้อยก็สำหรับคุณ
ตัวคุณที่ถือกำเนิดโดยที่ไม่รู้ว่าที่มาที่ไปของตัวเองนั้นเป็นเช่นไร ไม่มีชื่อ ไม่รู้จักผู้ให้ชีวิต ไม่มีของต่างหน้าให้ไว้ติดตัว มีเพียงคุณในวัยทารกที่ถูกทิ้งไว้ในมุมหนึ่งของสวนสาธารณะก่อนที่จะมีคนมาพบ และพาตัวคุณไปยังสถานที่สำหรับเด็กกำพร้า
คุณเติบโตอย่างโดดเดี่ยวไม่เข้าพวกกับใครทั้งนั้น หลายครั้งถูกส่งต่อไปยังบ้านอีกหลังหนึ่ง ก่อนจะถูกส่งกลับมา แล้วก็ถูกส่งกลับไปอยู่กับครอบครัวใหม่ เป็นแบบนั้นอยู่ 3-4ครั้ง พวกเขาเหล่านั้นพูดว่าคุณไม่ยอมปรับตัว บ้างก็ว่าก้าวร้าว ทั้งที่ครอบครัวเหล่านั้นก็ใช่จะดีทั้งหมด
แต่อย่างไรก็ตาม คุณก็ทนกับสภาพนั้นไม่ไหวจนเข้าสู่ช่วงวัยที่คุณรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรได้มากขึ้น คุณจึงตัดสินใจหนีออกจากวงจรเหล่านั้น
แล้วชีวิตใหม่คุณก็ได้เริ่มต้นขึ้น
แน่นอนว่าในทุกวันนั้นผ่านพ้นไปอย่างยากลำบาก ไม่มีคนช่วยชี้ทางที่ควรจะก้าวเดิน ไม่มีป้ายเตือน ไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วย ลองผิดลองถูกจนบางครั้งชีวิตเละเทะจนแทบจะกู่ไม่กลับ กว่าชีวิตจะพ้นขีดอันตรายเวลาก็ผ่านไปอีกหลายปี ทว่าจุดเริ่มต้นที่แท้จริงนั้นเพิ่งมาถึง...
ทุกอย่างเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในวันที่คุณได้เจอกับเขา
ชายคนหนึ่งที่กำลังหนีตายมาทางอพาร์ตเมนท์ของคุณ เขาเอาปืนจ่อที่หัวคุณ ให้คุณที่กำลังจะออกไปข้างนอกนั้นไขกุญแจกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง ใช้ที่พักของคุณเป็นที่ซ่อน ขณะเดียวกันก็ยังคงถือปืนข่มขู่คุณอยู่ ทั้งที่เลือดยังคงหยดลงพื้นเพราะเขากำลังบาดเจ็บ ท่าทางเจ้าตัวพยายามฝืนอย่างสุดกำลัง แต่สุดท้ายแล้วคนเจ็บก็ทนไม่ไหว เป็นลมล้มพับไป และนั่นเป็นช่วงเวลาการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตของคุณ
ช่วย ปล่อยให้ตาย หรือโทรให้ตำรวจมาลากตัวไป
ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด คุณมองสภาพสะบักสะบอมของชายตรงหน้าแล้วอดไม่ได้ที่เลือกทำอย่างแรก อาจเพราะคุณไม่อยากวุ่นวาย ไม่อยากเอี่ยวกับพวกตำรวจ อาจเพราะไม่อยากให้มีคนตายต่อหน้า ไม่อยากเดือดร้อนต้องมาเก็บศพหรืออะไรอื่น ไม่รู้สิ...หรือจริง ๆ คุณก็แค่เลือกจะช่วย
ง่าย ๆ แค่นั้น
อาการบาดเจ็บของอีกฝ่ายดูแล้วไม่หนักหนาอะไร กระสุนทะลุผ่านไปและไม่น่าโดนจุดสำคัญ อาจแค่เสียเลือดมาก สิ่งที่คุณต้องทำก็คือปฐมพยาบาลเบื้องต้น ช่วยห้ามเลือด ช่วยทำแผล เช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วปล่อยให้พัก จนกระทั่งเขาฟื้นขึ้นมา...
ความผูกพันระหว่างคุณกับใครคนหนึ่งเกิดขึ้นในวันนั้นเอง
ความโสมมของโลกใบนี้คุณเห็นมันมาทั้งชีวิต การฆ่าไม่ใช่เรื่องใหม่ที่เพิ่งได้เห็นด้วยตา ชีวิตที่ต้องกระเสือกกระสนดิ้นรนโดยไร้การสนับสนุนมันยากที่จะเลือกเดินในทางที่ขาวสะอาด จะรักษาไว้ซึ่งลมหายใจก็ต้องทำงานแลกเงินให้พอกินพอใช้ และกว่าจะเปลี่ยนจากหมาข้างถนนมาเป็นผู้เป็นคนที่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งก็แทบประดาตาย
ความยากลำบากเหล่านั้นสะท้อนชัดในแววตาของคุณ
ใครอีกคนสัมผัสได้ เขารู้ในตอนที่เตรียมจะฆ่าคุณอีกครั้ง ทว่าคุณไม่ได้ต่อต้านหรือร้องขออ้อนวอนใด ๆ แน่นอนว่าคุณเองก็เสียดายชีวิตที่พยายามดิ้นรนมาจนมีวันนี้ เสียดายเพราะอยากรู้ว่าอนาคตข้างหน้าความทะเยอทะยานอยากนั้นจะมีมากขึ้นไหม และมันจะพาคุณไปยังทิศทางใด
ทว่า...ตัดเรื่องน่าเสียดายพวกนั้นออกไป คุณกลับไม่พบอะไรเลยที่เป็นเหตุผลในการคงอยู่ของชีวิต เพราะแบบนั้นคุณถึงไม่ปฏิเสธความตายตรงหน้า
นักฆ่า
ด้วยเหตุนั้นปืนที่พร้อมลั่นไกจึงถูกเก็บไว้กับตัวเจ้าของอีกครั้ง และคุณยังคงหายใจ นักฆ่าไว้ชีวิตคุณ ในตอนนั้นคุณคิดว่าอาจเพราะเขายังบาดเจ็บและต้องการคนช่วย จนเมื่อเวลาผ่านไปเกือบสัปดาห์อีกฝ่ายที่อาการดีขึ้นยังคงไม่มีทีท่าว่าจะออกจากอพาร์ตเมนท์ของคุณ และไม่ได้แสดงท่าทีคุกคามหรือเตรียมจะยิงคุณอีก
ช่วงเวลานั้นทุกอย่างเงียบสงบ ซึ่งท่ามกลางความเงียบนั้นกลับก่อร่างสร้างสายสัมพันธ์บางอย่างที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้กับคนแปลกหน้าที่ได้พบกันระหว่างรอยต่อของความเป็นความตาย และฝ่ายหนึ่งนั้นอาจถูกฆ่าตายได้ทุกเมื่อ
แต่มันก็เกิดขึ้น
การถามมาตอบไปภายในเวลาไม่กี่วันกลับทำให้คุณและเขารู้สึกราวกับว่ารู้จักกันมาเนิ่นนาน เขาอ่านคุณออกพอ ๆ กับที่คุณเองก็มองออกถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา
เพราะต่างก็มีเรื่องราวมากมาย
เพราะต่างก็เต็มไปด้วยบาดแผลที่ร้าวลึก
เพราะทั้งชีวิตเต็มไปด้วยความผิดเพี้ยน
เพราะใจที่ว่างเปล่านั้นไม่เคยได้รับการเติมเต็มอย่างสมบูรณ์
จวบจนกระทั่งได้พบกัน
เสียงในใจดังสะท้อน
‘บางที...คนที่อยู่ตรงหน้านี้อาจเป็นเหตุผลของทั้งชีวิต’
-------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in