เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
i write you a lotmoondaykid
4th
  • เข้าสู่เดือนที่สี่แล้ว กำลังจะหมดมุกให้เขียนแล้วแหละ อะไรที่อยากพูดก็พูดไปทั้งหมดแล้ว และก็คงพูดแบบนี้ซ้ำๆทุกเดือนว่าขอบคุณจริงๆมีกันอยู่ในชีวิต ตอนที่อยู่ในร้านอาหารวันนึงที่คุยกันเรื่องเหนื่อยใจเหนื่อยกายระหว่างมัธยมมหาลัยเราก็คิดอยู่ในใจว่า จริงๆที่เทอมสองมันไม่ค่อยเครียด นอกจากเพราะว่าวิชาเรียนไม่สาหัส(มั้ง)แล้วก็เพราะมีเธอ อือ นั่นแหละ มีเธอคอยโอ๋คอยเชียร์อัพเรา ทำให้เราไม่ค่อยmental breakdown เท่าไหร่ ยังจำความรู้สึกของเทอมที่แล้วได้ดีว่าเราพังไม่ต่ำกว่าหนึ่งหนต่ออาทิตย์ พังมากพังน้อยว่ากันไป แต่จุดที่แย่สุดคือเราร้องไห้เป็นชั่วโมง ต้องออกไปสงบสติอารมณ์ด้วยการนั่งที่ระเบียงพร้อมกับแชทกับพี่ที่รู้จัก(พูดตรงๆก็กึ่งคนคุยเก่า)ไปด้วย

    และแล้วจู่ๆก็มานอนนึกได้ว่าถ้าขาดเธอไปคงแย่แน่ๆเพราะชีวิตเราผูกกับเธอไปเกือบทั้งตัวแล้ว ไม่ว่าจะทำอะไรเธอก็อยู่ในความคิดของเราตลอด เพราะงั้นถ้าเธอหายไปเราคงเสียศูนย์ แค่คิดก็เริ่มเบะปากแล้ว

    คนที่คุยแล้วสบายใจ คนที่ท้อแล้วก็อยากให้มาเป็นคนปลอบ คนที่เราเป็นตัวของตัวเองได้ คนที่เราคิดว่า เออคนนี้แหละ ที่เราอยากอยู่ด้วยในชีวิตที่เหลือ มันก็คงหาไม่ได้ง่ายๆ เพราะงั้นก็เลยอยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆ จับมือกันไว้ ไม่ต้องแน่นมากแต่ก็ไม่หลวมจนหลุดออกจากกัน แบบเพลงของพอสที่บอกว่า ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา อื้อแบบนั้นแหละ ทุกวันนี้ที่มันเป็นอยู่ก็ดีมากๆแล้ว ดีจนเหมือนฝันเลย

    เพราะงั้นขอบคุณที่ยังอยู่ตรงนี้นะคะ อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆเลยเนอะ


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in