เรื่องของเรามันดูนิยายหน่อยๆเมื่อย้อนนึกถึง วิชานอกที่สุ่มมาอยู่เซคเดียวกัน รวมถึงวิชาเลือกที่ดันเลือกตัวเดียวกัน อืม ก็นิยายจริงๆน่ะแหละ เพราะถ้าไม่ได้สองวิชานี้เราก็คงไม่รับรู้การมีตัวตนของกันและกัน(เพราะภาควิชาเราสองคนแทบไม่มีหนทางในการเฉียดมาเจอกันเลย ขนาดเรียนรวมอยู่ชั้นเดียวกันก็ยังแทบไม่เห็นหน้า)

บางครั้งเราก็คิดอยู่ว่าตัวเองหลุดไปอยู่ในนิยายฟีลกู้ดสักเรื่องหรือเปล่า มันดีจนเกินจริงเหลือเกิน

เพราะงั้นทุกวันนี้ บางครั้งเราเลยแอบมองหน้าเธอ(บางครั้งก็ไม่แอบ)แล้วก็ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เราได้เจอกันจนมาอยู่ในจุดนี้ ขอบคุณคนบนนั้น(ที่จริงๆเราไม่เชื่อแม่งหรอกว่ามีคนกำหนดไว้แต่ก็ขอบคุณไว้ก่อนเผื่อมันมีจริงๆ) ขอบคุณทุกสิ่งอย่างและขอพรให้เราได้อยู่กันแบบนี้ไปนานๆ แบบที่เธอพูดว่าอยากมีเราในทุกช่วงของชีวิต และแบบที่เคยคุยกันว่าสักวันจะเบื่อกันมั้ย แล้วเราก็ตอบว่าให้รอหาคำตอบไปด้วยกัน

นั่นแหละ คำตอบของคำถามนั้นจะใช้เวลาอีกนานมั้ยไม่รู้แต่ตอนนี้เราไปไหนไม่รอดแล้วนะเธอ