ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่หัว ... 

ตอนที่เงยหน้ามองเส้นสีขาวจากเครื่องบินไอพ่นที่ลากผ่านท้องฟ้าสีคราม ... 

เธอร้องไห้ออกมา 









สวนสาธารณะขนาดใหญ่ ต้นไม้ ใบหญ้าสีเขียวร่มรื่น ทะเลสาบกว้างเย็นสบาย คู่รักที่มาปิคนิค ครอบครัวที่พาลูกสาวมาหัดเดิน กลุ่มวัยรุ่นที่กำลังแตะบอลด้วยเท้าเปล่า


ในวันที่อากาศสดใสและพวกเรายืนอยู่ข้างกัน เธอมองท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่เครื่องบินไอพ่นบินผ่านทิ้งคราบสีขาวจางไว้บนแผ่นผ้าใบสีฟ้า ..  




เธอร้องไห้ออกมา 










ผมเคยเรียนมาว่าเส้นสายสีขาวๆบนท้องฟ้าเกิดจากอุณหภูมิที่ต่างกันระหว่างก๊าซ - ความอบอุ่นที่แตกต่าง - นั่นคือสาเหตุที่เรามองก๊าซที่จับตัวกันเส้นบนท้องฟ้า 


ถ้าไม่คิดให้เป็นวิทยาศาสตร์มากเกินไป เครื่องบินไอพ่นบนท้องฟ้ามักทำให้ผมสบายใจ

ไม่มีเหตุผลว่าทำไม มันก็เหมือนพลูที่ถูกจุดในตอนกลางวัน เส้นสายพวกนั้นเป็นเครื่องหมายของวันดีๆและการเฉลิมฉลอง 

ผมยิ้มกว้าง สูดลมหายใจรับอากาศบริสุทธิ์ รู้สึกโล่งใจจนตัวเบาโหวง 

แต่ในวินาทีเดียวกัน 

เธอร้องไห้ออกมา 













เขาบอกว่าการเติบโตเป็นเรื่องน่าเจ็บปวด เพราะมันเป็นครั้งแรกที่เราต้องอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวทั้งๆที่ยังเดินสวนกับเพื่อนร่วมงานหน้าตึกทุกวันและโทรศัพท์กลับบ้านทุกอาทิตย์ 

ด้วยความเจ็บปวดพวกนั้น บางครั้งเราก็ต้องโตขึ้นมาพร้อมกับหนาม 

เพื่อปกป้องตัวเอง ? เพื่อทำร้ายคนอื่น ? 

เปล่าเลย 

ก็แค่ตอนที่กอดตัวเองไว้  เลือดจะได้ไหลออกมาตอนที่ปลายนิ้วสัมผัสกับหนาม 

ความเจ็บปวด ความไม่สบายตัว ความอึดอัด 

พวกมันจะเป็นหลักฐานที่ยืนยันว่า จริงๆแล้วเราไม่ได้ว่างเปล่า ... 

จริงๆแล้วเรา ยังมีตัวตน และยังอยู่ตรงนี้ 

เธอไม่ได้ถามผมว่าผมพูดถึงรื่องพวกนี้ขึ้นมาทำไม ... เธอทำเพียงมองท้องฟ้ากว้างที่เส้นขาวๆจากไอพ่นเริ่มจาง

เธอร้องไห้ออกมา 

















โลกทั้งใบก็เหมือนโรงพยาบาลบ้า 

พยายามจะรีดพวกเราออกมาให้แบบราบเรียบ ไร้รอยยับ 

ชอบเพศเดียวกัน ใช่ คุณบ้า 

ชอบคนต่างเพศ ใช่ คุณบ้าเช่นกัน 

ชอบอยู่เดียว ใช่ คุณบ้า 

อยู่คนเดียวไม่เป็น ใช่ คุณก็บ้า 






เป็นตัวของตัวเอง  - นั่นแหละที่บ้าที่สุด 



ผมเคยตะโกนถามโลกใบนี้ว่าแบบไหนกันที่เรียกว่าปกติ แบบไหนกันที่โลกใบนี้จะพอใจ 






ตอนนั้นโลกทั้งใบหยุดนิ่ง 

ทุกคนหันมามอง

นิ้วของพวกมาที่ผมพร้อมออกคำสั่งประหาร 






ใช่  ผมมันบ้า 














เส้นสายสีขาวจากก๊าซเริ่มกระจายตัว สีฟ้าอันกว้างใหญ่กำลังจะดูดกลืนมันเข้าไป 




เธอยังเอาแต่เฝ้ามองท้องฟ้า นิ่งเงียบ รอดูจุดจบอย่างสงบเยือกเย็น  

ดวงตาสีฟ้าเข้มของเธอสะท้อนสีของท้องฟ้า มันเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ทำให้จิตใจของผมสั่นกลัว 

ความปรารถนาที่จะหายวับไปและไม่ทิ้งร่องรอยใดๆไว้บนโลก ความปรารถนาสุดลึกล้ำที่จะได้กลับไปเป็นส่วนหนึ่งของท้องฟ้า กลับไปสู่บ้านหลังเก่าที่เธอเคยจากมา 

'ร้องไห้ทำไม ?'




ผมถามเธอหลังจากเครื่อบินไอพ่นบินจากเราไปได้หลายชั่วโมง






"ก็มันสวย ....  ท้องฟ้าสีฟ้ากับเครื่องบินไอพ่น ก๊าซสีขาวเป็นเส้น ... เหมือนพลุ เหมือนการฉลอง มันสวยจนฉันอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา" 





ตอนนั้นผมมองไปที่เธอ หยุดนิ่ง 




เธอมองมาที่ผม คราบน้ำตายังทิ้งร่องรอยไว้ข้างแก้ม 





มันเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเธอร้องไห้ 





เพราะหลังจากวันนั้นดวงตาของเธอไม่สามารถสะท้อนอะไรได้อีก แม้กระทั่งสีฟ้าใสของท้องฟ้า ... 

















สวนสาธารณะขนาดใหญ่ ต้นไม้ ใบหญ้าสีเขียวร่มรื่น สระน้ำเย็นสบาย คู่รักที่มาปิคนิค ครอบครัวที่พาลูกสาวมาหัดเดิน กลุ่มวัยรุ่นที่มาเล่นแตะบอลด้วยเท้าเปล่า



วันที่อากาศสดใส ท้องฟ้ากว้างใหญ่มีเครื่องบินไอพ่นบินผ่าน 




ผ่านมาหลายเดือนแล้วหลังจากที่ร่างของเธอถูกฝังกลบ 



ฤดูร้อนเวียนกลับมา และผมยืนมองเส้นสีขาวที่สวยงามเหมือนพลุในเวลากลางวัน 



ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าตอนนั้นเธอคิดอะไรอยู่ในหัว 







โลกที่มีวันสบายๆ มีสวนสวยๆ




โลกที่ทำให้คนเราต้องงอกหนามออกมา 




โลกที่เปรียบเสมือนโรงพยาบาลบ้า 





ผมเคยคิดว่าโลกพวกนั้นมันน่าขยะแขยง 





แต่เป็นวันนี้  เป็นวินาทีนี้ 

ท้องฟ้าสีฟ้ากับเส้นสีขาวของไอพ่นไม่ได้สวยงามมากไปกว่าวันเธอยังอยู่ข้างๆผม 




โลกที่ไร้เงาของเธอต่างหากที่ทำให้ท้องฟ้ากับเส้นสีขาวของไอพ่นมันช่างสวยงามจับใจ 





โลกของเธอในวันนั้น ... วันที่เธอร้องไห้ .... โลกของเธอจะมืดมัวขนาดไหน เธอถึงได้ชื่นชมความงดงามเพียงเล็กน้อยบนท้องฟ้าจนถึงขั้นหลั่งน้ำตา ... 

ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ไม่กลัวจะทำชุดสูทราคาแพงต้องเปรอะเปื้อน จิตใจผมดำดิ่ง เฝ้าคิดถึงเพียงดวงตาของเธอในวันนั้น 

 ตอนที่เงยหน้ามองเส้นสีขาวจากเครื่องบินไอพ่นที่ลากผ่านท้องฟ้าสีคราม 











ใช่ …






 ผมเองก็ .... ร้องไห้ออกมา 












Inspiration - Contrail by MoonMoon 

ไม่เข้าใจว่าคนแต่งเพลงนี่ต้องเศร้าขั้นไหน มองท้องฟ้าสดใสแล้วยังเขียนเพลงเศร้าออกมาได้ ต้องขอบคุณจองกุกที่ทำให้รู้จักเพลงดีๆแบบนี้ :)