รอยยิ้มสุภาพตามมารยาทที่ไม่ขึ้นไปถึงดวงตาถูกส่งกลับไปให้นัยน์ตาสีดำคู่นั้น

"สวัสดีครับ" อีกฝ่ายเป็นฝ่ายทักทายเขาก่อน เขาเหลือบมองป้ายใต้ที่นั่งที่เป็นป้ายโลหะสีทองที่สลักตัวอักษรเก่าๆเอาไว้

A14

นั่นคือที่นั่งของผู้ชายฝั่งตรงข้าม

เขายิ้มรับ

"สวัสดีครับ พอดีผมไม่ค่อยได้ขึ้นรถไฟเท่าไหร่ สภาพเลยดูไม่ได้อย่างนี้ล่ะครับ" เขาตอบกลับไปอย่างลื่นไหล แม้ในใจจะอดบริภาษเสียงนุ่มนวลชวนฝันที่ชวนลิ้มลอง

เสียงนั้นเหมือนยาพิษสำหรับเขา

เสียงนั้นช่างคล้ายคลึงกันกับเสียงในความทรงจำของเขาเหลือเกิน

หัวใจเต้นอย่างเจ็บแปลบ เมื่อเสียงนั้นสะกิดเข้าที่บาดแผลที่ไม่เคยปิดสนิท

เขารู้สึกคลื่นไส้กว่าเดิม อดไม่ได้ที่จะชักสีหน้าอย่างน้อยๆ

เขาเกลียดเสียงแบบนี้ที่สุดเลย โดยเฉพาะเมื่อมันมาพร้อมกับไอ้เสียงฉึกฉักโง่ๆที่ดังอยู่ได้นี่ด้วย!!

-