ผมชอบทะเล

                แม้ว่าจะแพงกว่าหมูกับไก่ก็ตามแต่หลายครั้งที่สั่งข้าวผัดหรือราดหน้า ผมมักเลือกสั่งทะเล (มุกอะไรของมัน)

                ไม่ใช่เพราะเพลงของบอดี้แสลมซึ่งเป็นวงที่ผมชื่นชอบพูดเกี่ยวกับทะเลอยู่หลายเพลง (อ่านจบแล้วค่อยไปนับก็ได้)

                เอาจริงแล้วนะ

                เพราะว่าทะเลต่างจากภูเขาที่ต้องตะโกนออกไป แล้วจึงได้ยินเสียงสะท้อนกลับมา แต่ทะเลนั้น หากเราอยู่เฉยๆเรามักได้ยินเสียงคลื่น ฟีตเจอริ่งกับเสียงนกร้อง กลายเป็นเสียงกระซิบที่สวยงาม

                ทะเลมีสีฟ้าที่ผมชอบ

                ทะเลเป็นบ้านของปลารวมถึงสิ่งมีชีวิตนานาชนิดที่ผมชื่นชอบ

                ทะเลยามที่มีแสงแดดมากระทบแล้วทอประกายนั้นสวยงาม

                ทะเลเป็นรูปแรกๆและวาดบ่อยอันดับแรกๆ ที่ผมวาดตอนเด็ก ภูเขาสองลูก ดวงอาทิตย์กำลังขึ้น(หรืออาจจะกำลังตก)ตรงกลาง ด้านล่างมีเส้นแบ่งระหว่างทะเลและชายหาดบนฟ้าเป็นก้อนเมฆ บนชายหาดมีต้นมะพร้าว คาดว่าเป็นรูปมาตรฐานที่ไม่ได้บรรจุอยู่ในหลักสูตรศิลปะระดับประถมแต่ทุกคนน่าจะเคยได้วาด

                ทะเลสอนให้ผมรู้ว่าแม้กองทรายที่เราก่อเป็นบ้าน ปราสาท หรือคฤหาสน์ที่งดงามแค่ไหนสุดท้ายไม่ว่าด้วยน้ำมือของเรา ของคนอื่น หรือคลื่นซัดสาดเข้ามามันก็กลับเป็นกลุ่มก้อนเม็ดทรายที่อยู่ในชายหาดดังเดิม

                ทำให้ผมนึกถึงความสัมพันธ์กับใครบางคนที่เคยมีช่วงเวลาที่งดงามและน่าจดจำร่วมกันสุดท้ายสิ่งที่เราได้กลับไปมีเพียงความทรงจำ

                แต่อาจเป็นไปได้ว่าหากเม็ดทรายเหล่านั้นมีความรู้สึกนึกคิด มันคงรู้สึกว่ามัน “เติบโต” ขึ้น

                ทะเลบางแห่งอาจทำให้เรานึกถึงความทรงจำในอดีตที่เคยมาเที่ยวด้วยกันกับใครบางคน

                ในความเป็นจริงเราอาจไม่ได้รักทะเลแห่งนั้นแต่แรก แต่การที่เราพาคนที่เรารักมาด้วยในตอนนั้นทำให้เราหลงรักมันไปโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว หากเป็นทะเลที่อื่นหรือสถานที่อื่นใดก็ตาม เราอาจตกหลุมรักมันได้เช่นเดียวกัน

                ในหลายครั้ง “บุคคล”มักมีความเชื่อมโยงกันกับ “สถานที่”

                สุดท้ายเกิดเป็นความทรงจำระหว่าง “ที่รัก” กับ “ที่รัก”

                ไม่ได้หมายความว่าในครั้งนั้นเราไปด้วยกันกับคนที่เรารักสองคนเพราะ “ที่รัก” ในคำหลังหมายถึงสถานที่ต่างหาก

                ผมคงต้องใช้เวลาหลายวัน กว่าจะนึกเหตุผลได้หมดว่าทำไมผมถึงชอบทะเล หรือบางทีอาจไม่หมดด้วยซ้ำ เพราะเหตุผลที่เรานึกบางข้อในวันนี้อาจไม่ใช่ในวันหน้าในทางกลับกันหากมีประสบการณ์เพิ่มเติมก็อาจมีเหตุผลที่ทำให้ชอบทะเลได้มากขึ้นเรื่อยๆ ผมเชื่อว่าเหตุผลมีการ“เคลื่อนไหว” ได้

                ในวันพรุ่งนี้ สัปดาห์หน้าหลายเดือน ปี หรือสิบปีข้างหน้า ผมอาจชอบภูเขา น้ำตกหรือสยามพารากอนมากกว่าทะเลก็ได้ แต่เท่าที่รู้คือในวันนี้ผมชอบทะเล

                เอาจริงอีกครั้งนะ

                ผมชอบทะเล เพราะมันเป็นทะเลเป็นอย่างที่มันเป็น

                และนี่อาจเป็นอีกครั้งที่ “บุคคล”กับ “สถานที่” มีความเชื่อมโยงกัน