เข้าสู่อายุสามสิบอย่างไรให้ไม่เสียใจทีหลัง

ไม่ได้เขียนมาสอนเอง เพราะชีวิตตัวเองก็ไม่โอเคเท่าไร 555 แต่ไปอ่านเจอของ Quartz เขาสรุปมาให้ว่าจากการศึกษาพบว่า "ความพึงพอใจในชีวิต" (wellbeing) ของคนจะมีลักษณะเป็นกราฟลูกตัว U ก็คือว่า ตอนเด็กๆ เราจะพึงพอใจในชีวิตมาก แล้วจะค่อยๆ ลดลง จนถึงช่วงอายุ 40 ซึ่งเรียกว่าเป็นจุด Nadir of Happiness

(nadir = จุดต่ำสุด มาจาก nazir = opposite to the zenith จุดสูงสุด)

ทีนี้ YouGov เขาก็ไปทำสำรวจมาว่าคนต้องการไลฟ์สไตล์แบบไหนระหว่างไลฟ์สไตล์แบบ เครียดน้อยประสบความสำเร็จน้อย กับ เครียดมากประสบความสำเร็จมาก ก็พบว่าตอนเด็กๆ คนสหราชอาณาจักรอายุ 18-24 คนจะเลือกแบบหลัง (เครียดมากประสบความสำเร็จมาก) แต่พออายุมากกว่านั้นก็ขอเลือกเครียดน้อยๆ ดีกว่า ส่วนคนอเมริกันก็มีแพทเทิร์นแบบเดียวกัน แต่จะมาเปลี่ยนใจตอนอายุ 30

พอเอาผลการสำรวจมาวิเคราะห์พี่เบียร์ ณัฐวุฒิ เผ่าทวี Nattavudh Powdthavee เลยอธิบายว่าตอนเด็กๆ เรามักจะเลือกไลฟ์สไตล์ที่เราคิดว่ามันจะทำให้เรามีความสุข คือใช้ชีวิตเต็มที่แล้วก็ไปทุ่มเทพลังกับงาน เพราะหวังความสำเร็จ แต่จริงๆ แล้วการเลือกแบบนั้นไม่ได้ทำให้เรามีความสุข นอกจากนั้น ตอนเด็กๆ เรามองโลกในแง่ดี เห็นทุกอย่างเป็นโอกาส เลยอาจทำให้เรามีความสุขมากไปด้วย (โตมาก็เริ่มพบกับโลกแห่งความเป็นจริงน่ะเอง)

ทีนี้ก็เลยได้ข้อสรุปสอนใจเป็นประโยคง่ายๆ ว่า "อย่าสูญเสียการมองโลกในแง่ดีไป แต่ให้ปรับความคาดหวัง (expectation) ให้สมจริงด้วย" ซึ่งคนที่มีอายุมากแล้วจะมีความสุขมากขึ้นๆ ตรงที่รู้จักปล่อยวาง (let it go) ได้นี่แหละ