การปฐมนิเทศเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นสำหรับเด็กติ๋มอย่างผม ยิ่งกับวัยที่เริ่มจะรู้ความอย่างช่วงมัธยมด้วยแล้ว ยิ่งตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่าเพื่อนร่วมห้องทั้งหลายเป็นใครมาจากไหน เราอาจได้เจอกับเพื่อนที่คุยเรื่องบอลถูกคอ อ่านการ์ตูนเรื่องเดียวกัน หรือเจอเพื่อนอันธพาลแล้วมารีดไถเงินเราทุกเช้าเย็นก็ได้

แต่ก่อนที่จะไปถึงเรื่องนั้น ขอย้อนกลับไปช่วงก่อนปฐมนิเทศสักนิด

โรงเรียนมัธยมของผมนั้นตั้งอยู่อย่างสงบในละแวกไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวบ้าน ผมเลยได้สิทธิพิเศษเป็นเด็กใกล้บ้าน ไม่ต้องอ่านหนังสือสอบ ใช้แค่มือขวา (ที่แม่กับพ่อบอกให้จับตูดตัวเองก่อนหยิบ) ล้วงลงไปในโถ แล้วลุ้นประมาณสามวินาทีว่ากระดาษที่หยิบได้นั้นเขียนว่า ‘ได้’ หรือ ‘ไม่ได้’ ซึ่งก็โชคดีมากว่าผลคือได้ เพราะถ้าเกิดปิ๋ว ผมต้องไปสอบฟาดฟันกับคนอื่น ซึ่งมีโอกาสสูงมากที่จะไม่ติดแน่ๆ (กราบผลบุญจากการจับตูด)

หลังจากรู้ตัวว่าได้เรียนแล้ว ผมก็จะกลับมาลุ้นต่อว่าเพื่อนของเราจะเป็นอย่างไร ซึ่งแม้จะผ่านวัยประถมมาแบบเป็นคนไม่แคร์เพื่อน (คือก็สนิทตามวัย แต่ตอนเรียนจบก็ไม่ได้ร้องไห้ร่ำลากัน) แต่ก็แอบหวังว่าจะมีเพื่อนจากโรงเรียนประถมติดมาสักคนสองคน ซึ่งความเป็นไปได้ก็สูงมาก เพราะจำได้ดีเลยว่าวันจับฉลากนั้น เห็นไอ้เหน่งจากห้องสี่ เห็นสมหญิงจากห้องสาม สมพงษ์จากห้องหก และอีกสารพัดคนจากห้องสองสามสี่ห้าหกเดินกันเต็มไปหมด ส่วนไอ้เพื่อนห้องหนึ่งของผมนั้นก็พอมีบ้าง แต่ก็เห็นแค่แว้บๆ ไม่แน่ใจว่าตาฝาดหรือเปล่า ไม่เป็นไร มาลุ้นผลเอาวันปฐมนิเทศเลยละกัน

ผลคือ มีหนึ่งคนถ้วน เป็นหนึ่งคนที่เป็นสตรี และเป็นเด็กเรียนเก่ง ซึ่งวัดค่าความสัมพันธ์แล้วถือว่าห่างไกลราวอุลตร้าแมนกับโปเกม่อน อยู่กันคนละจักรวาล แล้วตอนประถมกูก็เลว ชอบไปเขกหัวเพื่อนสนิทเขาบ่อยๆ เจอหน้ากันเลยได้แต่ยิ้มให้กันหนึ่งที นั่งน้ำตาตกในอยู่ในแถว กลุ้มใจยกใหญ่ว่าชีวิตมัธยมจะเป็นอย่างไร แล้วทั้งห้องดันมีนักเรียน 48 คน โอ้ นี่กูต้องทำความรู้จักเพื่อนใหม่อีก 46 คนเลยรึ

โชคดีหน่อยที่หลังจากต่อแถวรอลงทะเบียนเรียงคนก็ได้ผูกมิตรกับเพื่อนบ้าง ได้รู้ว่าคนนั้นชื่อเจ คนนั้นชื่อไก่ต๊อก คนนี้ชื่อตั้นเป็นเพื่อนแถวบ้านของเจ อืม...ดูท่าจะกังวลเกินไปแฮะ แต่ละคนก็ดูไม่มีพิษมีภัย แค่เรากล้าเปิดใจเข้าหาคน ทุกคนก็พร้อมจะโอบรับเรา อ๊ะ มีคนมานั่งข้างหลังพอดี ไหนลองหันไปทักทายหน่อยดีกว่า

“มองเหี้ยไรสัด”

“…”

ความมั่นใจในการเข้าหาคนได้โดนไอ้คนที่กูก็ไม่รู้ว่าชื่ออะไรมาบั่นทอนกำลังใจเสียสิ้น…