ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางตัวเมืองที่มีผู้คนมากมายที่กำลังเดินกันให้วุ่นในช่วงเย็นหลังกลับจากทำงาน บางคนก็มาเพื่อซื้อของส่วนบางคนก็เพื่อหยุดพักจากวันเหนื่อยๆซึ่งเขาก็เป็นอย่างที่สอง

น่าเบื่อ ทุกๆวันช่างน่าเบื่อไปหมด

หลังจากที่เดินเล่นไปเกือบชั่วโมงก็ถึงเวลาที่ต้องกลับบ้าน แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะพอเดินออกมาถึงหน้าห้างกลับมีลมแรงพร้อมกับฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

“วันนี้มันวันซวยอะไรอีกเนี่ย” ผู้ชายร่างเล็กบ่นขึ้นมาหลังจากเห็นว่าตัวเองคงจะกลับบ้านไม่ได้ในตอนนี้

เขาได้แต่ยืนมองฝนผ่านกระจกของห้างอยู่อย่างนั้นหวังว่ามันจะซาลงบ้างแต่ก็เปล่าประโยชน์เพราะดูท่าแล้วคงตกอีกนาน

สักพักเขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้จึงรีบหยิบโทรศัพท์กดโทรหาออกอย่างเร็วรอไม่นานนักคนปลายสายก็รับ

“อ่า คือเอ็มติดฝนอยู่ที่ห้างแต่กลับไม่ได้....”  เขาทำเสียงอ้อนใส่คนในสาย

ตอนนี้เขาทำอะไรได้ก็ต้องรีบทำเรื่องงอนต้องเอาไว้ก่อนไม่งั้นวันนี้ได้นอนที่ห้างแน่ๆ

“แต่เอ็มแค่หายงอนเองหรอ รถมันจะติดมากๆนะกว่าจะถึงนั้นพี่คงเมื่อยมากแน่ๆ” คนเจ้าเลห์จูฮอนน่ะเจ้าเลห์จะตายได้คืบจะเอาศอกตลอด

พูดจบคู่สนทนาก็ตัดสายทันที วันนี้เขาก็แพ้ให้กับพี่จูอีกแล้วเขาคิดว่าจะงอนสักอาทิตย์หนึ่งให้คนตัวสูงคลั่งเล่นสะหน่อยแต่กลับเป็นเขาเองที่ต้องโทรไปขอความช่วยเหลือ

ที่จริงเขางอนเรื่องเล็กน้อยมากๆบางทีก็กลัวพี่จูจะเหนื่อยกับเขาสะก่อนเพราะเขานิสัยเด็กแบบนี้มันค่อนข้างจะเอาแต่ใจหน่อยใช่ไหมละ

ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีคนรถยนต์คันหรูก็มาจอดหน้าห้างแต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินลงไปคนตัวสูงก็เปิดประตูรถออกมาพร้อมกับร่มคันใหญ่ในมือ

“ไปกันครับ”

คนตัวสูงเดินมารับเขาในห้างพร้อมกับกางร่มเพื่อไม่ให้ตัวเขาเปียก 

น่ารักตลอดเลยผู้ชายคนนี้

พวกเราขึ้นมานั่งบนรถก่อนที่คนข้างตัวจะพูดขึ้น

“คิดถึงจัง”

“คิดถึงจริงหรอ ทำไมเอ็มไม่เห็นพี่จะมาง้อเลย”

“พี่ไม่ค่อยว่างเอ็มก็รู้”

ใช่เอ็มรู้ว่าพี่จูน่ะงานเยอะจะตายเอะอะประชุมไหนจะเอกสารอีกเป็นตั้งที่ต้องเซ็น ที่งานเยอะขนาดนี้เป็นเพราะพี่จูเป็นถึงลูกเจ้าของบริษัทใหญ่ด้วยแหละส่วนเขาก็แค่เด็กมหาลัยปีสามที่ไม่ค่อยเข้าใจคนเป็นพี่สักเท่าไหร่

ส่วนที่ว่าเราเจอกันได้ยังไงก็คงเป็นเหมือนกับวันนี้วันที่ฝนตก....

ผู้ชายร่างบางยืนติดฝนอยู่บนริมฟุตบาตที่มีหลังคายื่นออกมาให้หลบฝนได้เพียงนิดเดียวเท่านั้นทำให้กายบางเปียกจากละอองฝนเขาไม่สามารถออกไปได้เพราะรถประจำทางที่ใช้กลับบ้านพอฝนตกก็ไร้วี่แววไม่มีผ่านมาสักคัน

อากาศที่เริ่มหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆทำให้ร่างกายเอ็มสั่นเทาจนต้องเอามือขึ้นมากอดอกพร้อมกับลูบแขนตัวเองไปมา

ตรงที่เขายืนอยู่ไม่มีคนอื่นอยู่สักเท่าไหร่มีแต่ลูกหมาตัวเล็กกำลังหาที่หลบฝนอยู่เหมือนกัน มันคงกลัวฝนน่าดูเพราะมันเอาแต่ร้องอยู่อย่างนั้น

น่าสงสารจัง

เอ็มก้มลงไปอุ้มลูกหมาตัวเล็กขนสีขาวที่สะบักสะบอมไปด้วยน้ำฝนแถมตามตัวเปอะเปื้อนไปด้วยโคลนแต่เขากลับจับโดยที่ไม่กลัวว่าจะเปื้อนมือของตัวเองเลยสักนิด มือเล็กพยายามลูบหัวให้เจ้าหมาน้อยสงบลงจากความกลัวแล้วมันก็ดูจะเบาลง

เขาเพิ่งสังเกตเห็นปลอกคอหนังสีแดงบนตัวเจ้าหมาน้อยน่ารักแสดงว่ามันต้องมีเจ้าของแน่ๆ เขาค่อยๆจับดูว่ามีชื่อหรืออะไรที่พอจะทำให้มันกลับบ้านได้ไหมแล้วเขาก็ต้องหยุดอ่านตัวอักษรที่สลักไว้

'JOOHEON'

เป็นแค่หมาแต่ชื่อเหมือนคนได้ยังไงกันนะแต่นอกจากชื่อก็ไม่มีเบาะแสอะไรทิ้งไว้เลยแล้วเขาจะหาที่บ้านให้เจ้าลูกหมายังไงกันละ

ระหว่างที่กำลังคิดสับสนอยู่นั้นก็มีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งผมสีบลอนด์ทองผิวขาวเนียนละเอียดอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแลคเข้ารูปสีดำกำลังเดินฝ่าฝนที่ตกลงมาทางเขาถ้าไม่ติดว่านี่คือความจริงเขาคงคิดว่าฝันไปแล้ว ทำไมคนคนนั้นถึงได้ดูดีผิดมนุษย์ขนาดนี้นะอย่างกับหลุดมาจากปกนิตยสารอะไรสักเล่ม

นตัวสูงหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาผมที่เปลี่ยนจากการโดนน้ำฝนค่อยๆไหลลงตามไรผมและกรอบหน้านั้นยิ่งทำให้เขาดูดีและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกันคนตรงหน้าเขายิ้มให้จนตาขึ้นขีดแถมมีลักยิ้มที่ชวนน่ามอง อ่ารู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์เลยยิ่งเห็นใกล้ๆแล้วยิ่งดูดีเข้าไปอีกแต่ดูเหมือนเขาจะจ้องคนตรงหน้านานไปหน่อยทำให้คนตรงหน้าต้องใช้มือแกว่งไปมาตรงหน้าของเขา

"คุณครับ คุณ"

"คะครับ คณมีอะไรหรือเปล่าครับ"

"คือผมบอกว่าขอน้องหมาคืนด้วยครับ"

"อ่อ ดะได้ครับ"

เขาส่งเจ้าหมาน้อยให้คนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังกระดิกหางให้เจ้าของของมันอย่างน่ารักมันคงจะดีใจสินะที่ได้เจอคนตรงหน้า

"พอดีผมพามาเดินเล่นเผลอแปปเดียวมันก็หายไปแล้ว" คนตรงหน้าบอกก่อนจะยิ้มหวานมาให้อีกรอบ

"มันดูกลัวฝนมากเลยนะครับร้องใหญ่เลยตนฝนตก"

"ใช่ครับ มันค่อนข้างขี้กลัวยังไงก็ขอบคุณคุณมากนะครับที่ดูมันให้"

"ไม่เป็นไรเลยครับ" เขาลูบหัวเจ้าหมาน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูงเบาๆก่อนจะพูดขึ้นต่อ "ว่าแต่ทำไมถึงตั้งชื่อว่าจูฮอนหรอครับ เอ่อพอดีผมเห็นที่ปลอกคอน่ะครับ"

คนตัวสูงทำหน้าเจื่อนๆไปนิดหน่อยก่อนจะตอบเขา

"นั้นไม่ใช่ชื่อหมาหรอกครับ จูฮอนชื่อผมเอง"

"ตัวเล็กๆ เป็นอะไรหรือเปล่า"

จูฮอนเห็นคนตัวเล็กนั่งเหม่อมานานแล้วเลยเรียกให้หลุดจากความคิดนั้น

"เปล่าครับ เอ็มแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย"

"เราหิวไหม กินอะไรมายัง?" ปากหนาพูดไปพร้อมกับตาเรียวที่จ้องมองไปยังถนนข้างหน้า

"ยังเลย พี่จูทำให้เอ็มกินหน่อย" หัวกลมซุกเข้าที่ไหล่ข้างขวาก่อนจะถูไปถูมาอย่างกับลูกหมาอ้อนเจ้าของยังไงยังงั้น เวลาที่เขาอยากได้อะไรก็แค่ใช้ลูกอ้อนใส่คนตัวสูงก็พร้อมจะหามาให้เสมอ 

"อ้อนพี่แบบนี้รู้ไหมครับว่าจะโดนอะไร"

"โดนอะไรหรอ เอ็มไม่รู้เลยย" หน้าตาทะเล้นที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของเอ็มยิ่งทำให้คนตัวเล็กดูน่าหมั่นเขี้ยวจนเขาอยากจะฝังจมูกลงไปบนแก้มใสสักที

"แสบจังนะเรา จะไปคอนโดหรือบ้านดีครับ"

"พี่สะดวกที่ไหนเอ็มก็ไปที่นั้นแหละ"

"ถ้าพี่สะดวกบนรถละ" ตาเรียวที่ตอนแรกจ้องถนนอยู่กลับหันมามองหน้าเขาพร้อมกับจ้องเขามาเพื่อหาคำตอบในดวงตากลม

"ทะลึ่ง!"

"ตีพี่ทำไมอะ ไหนบอกพี่สะดวกที่ไหนก็ไปที่นั้นไง" เขาโดนมือเล็กตีตรงแขนไปหนึ่งทีหลังจากพูดจากำกวมใส่คนตัวเล็ก

"เอ็มไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นสักหน่อย นี่พี่จูคิดแต่เรื่องนั้นหรอครับ" หน้าเล็กเหงางอพร้อมกับปากเล็กที่ยู่ขึ้นเป็นการบอกว่าคนตัวเล็กไม่ชอบใจสักเท่าไหร่

"พี่ยอมรับว่าพี่คิดมีใครไม่คิดกันบ้างครับ"

"แต่เอ็มยังไม่พร้อม"

"แต่เราก็คบกันมาปีกว่าแล้วนะ พี่ไม่ใช่เด็กวัยรุ่นแล้วนะครับพี่มันก็แค่คนแก่ที่ต้องการความรักจากเอ็ม"

"เอ็มก็รักพี่จูอยู่นี่ไงพี่ไม่เคยรับรู้เลยหรอ"

"พี่รับรู้แต่พี่อยากเป็นเจ้าของเราทั้งหมดแต่นี่มันเหมือนว่าเราแค่เจอกัน กินข้าว คุยกัน พี่แค่อยากขยับความสัมพันธ์ของเราสองคนมากกว่านี้"

"...."

"เอ็มไม่พร้อมพี่ก็ไม่ว่าอะไรครับเพราะที่พี่รอมาปีกว่าพี่ยังรอได้เลยรออีกสักนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอก"

ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ตัวเขาก็รู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่คนที่อดทนอะไรได้นานขนาดนั้น ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดถ้าเปรียบเป็นเส้นด้ายตอนนี้เส้นด้ายอันนี้ก็คงบางมากๆจนใกล้จะขาดในไม่ช้า

รถยนต์จอดตรงหน้าบ้านหลังหนึ่งขนาดกลางเป็นบ้านที่เขาคุ้นเคยและจำทางได้ดีเพราะเขามารับมาส่งคนตัวเล็กบ่อยๆมีเข้าไปในบ้านบ้างครั้ง พ่อแม่ของเอ็มใจดีแถมยังดูชอบเขาเป็นพิเศษตอนแรกเขาก็กลัวว่าที่บ้านเอ็มจะไม่โอเคกับเขาแต่ตอนนี้ก็หมดกังวลเรื่องที่บ้านจะไม่เข้าใจได้เลย

คนตัวเล็กยังคงนั่งอยู่กับที่แล้ว็ก้มหน้างุดอยู่อย่างนั้นไม่ขยับไม่พูดอะไรออกมาทำให้เขาต้องสะกิดเรียกให้รู้ว่าตอนนี้ถึงบ้านแล้ว

"เอ็มครับ ถึงบ้านแล้วนะ"

"....."

"เอ็มเป็นอะ-"

"ฮึก...ฮืออ"

ตอนนี้เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอยู่ๆคนตัวเล็กถึงร้องไห้ออกมาแบบนั้น เป็นที่เขาพูดหรอแต่เขาไม่ได้โกรธอะไรจริงๆนะ

"ร้องไห้ทำไมครับบอกพี่ได้ไหม"

"พี่จู...ฮึก...โกรธเอ็มหรอครับ" นั้นไงเขาคิดไว้แล้วว่าคนตัวเล้กต้องคิดมากแน่ๆ

"พี่ไม่ได้โกรธเอ็มเลย"

"ไม่โกรธแล้วทะ...ทำไมมาส่งเอ็มที่บ้านละครับ" เอ็มเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาดวงตากลมโตที่ตอนนี้มีน้ำใสๆเอ่ออยู่ทั้งสองข้างตาที่เริ่มแดงจากการร้องไห้ทำให้เขารู้สึกผิดเขาไม่คิดว่าเอ็มจะคิดมากกับเรื่องแบบนี้เพราะปกติเอ็มไม่ค่อยคิดมากสักเท่าไหร่

"ถ้าพี่พาเอ็มไปนอนด้วยวันนี้พี่คงห้ามตัวเองไม่ได้แน่ๆ" เขารู้ว่าถ้าพาเอ็มไปค้างกับเขาวันนี้เขาคงต้องเผลอทำอะไรเอ็มแน่ๆเพราะฉะนั้นการพาเอ็มมาส่งบ้านคือทางออกที่ดีที่สุดแต่ไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้คนตัวเล็กร้องไห้แบบนี้

"ฮืออ เอ็มก็นึกว่าพี่โกรธสะอีกขอโทษนะครับที่ยังทำให้ตอนนี้ไม่ได้แล้วก็ขอบคุณที่เข้าใจเอ็ม"

"ไม่ร้องนะครับตัวเล็ก ถ้าพี่ไม่โกรธเราหรอกนะเข้าบ้านได้แล้วเดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ะรอนานนะครับ"

นิ้วเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาให้คนตัวเล็กก่อนจะลูบหัวเป็นการปลอบประโลมที่เอ็มชอบให้เขาทำแบบนี้มากที่สุด

"อืม พี่จูรอเอ็มหน่อยนะสัญญาว่าจะไม่ให้พี่รอนาน"

"ครับ พี่จะรอเรานะ"

หลังจากปลอบคนตัวเล็กได้สักพักเขาก็ส่งคนตัวเล็กให้เข้าบ้านก่อนที่เขาจะขับรถออกไปเอ็มก็มายืนตรงระเบียงห้องนอนพร้อมกับโบกมือและยิ้มสดใสให้อีกครั้ง

เอ็มของเขาน่ารักใช่ไหมละเวลาที่เขาทำงานมาเหนื่อยๆแค่ได้เห็นแชทจากคนตัวเล็กหรือได้คุยกันมันก็ทำให้วันนั้นทั้งวันของเขาหายเหนื่อยแล้วยิ่งได้เจอกันเหมือนได้ชาร์ตแบตจากที่เหลือศูนย์เปอร์เซ็นต์ก็ขึ้นเต็มร้อยเหมือนเดิมเผลอๆเกินร้อนด้วยซ้ำ

[tbc.]