เธอบอกว่าไม่ต้องห่วง

เราไม่กลับไปคบกันมันเหมือนเดิมแน่นอน

-.เพณิญ,Ultramarine: ทะเลมีสะอื้นเล็กน้อยถึงปานกลาง

เริ่มรู้สึกกับเธออีกครั้ง

แต่ดูเหมือนเธอจะไม่

เริ่มดูออกว่าเธออยากจะเลิกคุย

เลิกคุยกัน

ปล่อยให้มันผ่านไป

เธออัพโหลดรูปคู่กับแฟนใหม่ลงโซเชียล

เป็นรูปคู่ของเธอกับมนุษย์ที่เราเรียกว่าเพื่อนคนเดิม

เธอหลอกผม

เธอกลับไปคบกับมันอีกครั้ง

แตกสลาย

กลายเป็นสิ่งที่ทุกคนทั่วไปเรียกว่า Negative people

ตลอดเวลาที่คุยกับเธอเราไม่เคยมองใคร

ปิดกั้นทุกคนที่พยายามเข้ามา

แล้วพยายามยัดกุญแจใส่มือของเธอ

อาจจะคิดว่าเพราะเราจมปลัก

เลยไม่ยอมเปิดใจให้ใคร

แต่เปล่า

เราแค่ให้เกียรติเธอ

อาจจะเป็นเพราะที่บ้านพ่อมีเมียน้อยด้วยมั้ง

แต่ละวันในบ้านที่ผ่านไปโดยมีเสียงร้องไห้ของผู้หญิง

ผู้หญิงที่ผู้ชายเกือบทุกคนบนโลกรักมากที่สุดในโลก

ไม่รู้ว่าจะปลอบประโลมแม่ยังไง

เลยเข้าใจความรู้สึกของคนที่โดนหักหลัง

ว่ามันห่วยแตกแค่ไหน

แตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เสียใจจนน้ำตาไหลไม่ออกสักหยด

เริ่มเกลียดตัวเอง

เกลียดที่ถ้าวันนั้นเรารั้งเธอไว้

มันคงไม่จบแบบนี้

เวลานึกถึงเรื่องของเธอ

ก็จะระบายไปที่กำแพง

โดยการต่อย

ต่อยจนมือเริ่มเลือดไหล

จนเจ็บเหมือนมือจะหลุดออกมา

ลองสูบบุหรี่กินเบียร์ครั้งแรกเมื่อตอนม.3

ตามประสาเด็กทั่วไปคืออยากรู้อยากลอง

"แหวะ"ไม่เห็นจะรู้สึกดีเลยบุหรี่ก็ขมแถมเหม็น

เหล้าเบียร์ก็ทั้งขมทั้งเหม็นแถมรู้สึกแย่ไม่ต่างจากบุหรี่อีก

ตัดสินใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งพวกนี้

เวลาผ่านไป

กลับมาสูบบุหรี่อีกครั้ง

เวลาสูบก็จะคิดถึงเธอ

รสชาติของบุหรี่ก็ขมได้ไม่เลวนะเมื่อเทียบกับชีวิตของเรา

บางคนก็เตือนเรื่องสุขภาพ

ฉุกคิดได้ว่า

นี่เรามีความคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ไอความคิดที่อยากตายเนี่ย

มันมีมาตั้งแต่เมื่อไหร่

พอมีความคิดแบบนี้

ก็ยิ่งเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีก

"นี่เกลียดกันจนถึงขั้นอยากให้ตายกันเลยเหรอ"

แต่ไม่หรอกถ้าตายตอนนี้มันง่ายเกินไป

อยู่ทรมารด้วยกันแบบนี้ไปก่อนเถอะ

ความเกลียดชังที่มีให้ตัวเองเพิ่มขึ้นทุกวัน

ตอนข้ามถนนก็ขอให้มีรถเสียหลักพุ่งเข้ามาหาตัวเรา

ตอนขับรถก็ขอให้รถมีปัญหานำไปถึงอุบัติเหตุ

ตอนยืนรอรถไฟฟ้าก็ขอให้มีคนมาผลักตัวเราให้ตกลงไปที่รางขณะมีรถไฟพุ่งมาด้วยความเร็ว

เราไม่ได้อยากฆ่าตัวตายเพราะมันง่ายเกินไป

เรายังแก้แค้นตัวเราเองได้ยังไม่สาสมมากนักหรอก

มันยังไม่พอ