เธอหันไป เดาจากความสูงก็รู้ว่าเป็นใคร  “พี่ก็นอนไม่หลับเหรอ”

“เจ็ตแล็กน่ะ”

แดเนียลเก็บบุหรี่ลงกระเป๋า เธอไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ เขาจึงไม่เคยสูบบุหรี่ต่อหน้าเธอ เด็กสาวขยับให้เขามายืนข้าง ๆ ก่อนจะถาม “เป็นยังไงบ้าง”

“ดีมาก เหนื่อยแทบขาดใจแหนะ แต่ก็รู้สึกดี เหมือนชีวิตถูกเติมเต็ม” ดวงตาของเขาเป็นประกายยิ่งกว่าดวงดาว รอยยิ้มกว้างอยู่เสมอเมื่อพูดถึงดนตรีที่เขารัก เด็กสาวเห็นภาพนี้มาตลอดสิบปีจนกระทั่งตอนนี้ แม้ใบหน้าของเขาเริ่มจะมีริ้วรอยและตีนกา รอยยิ้มก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป “แปลกนะ เราอยู่ไกลแสนไกลจากบ้าน แต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่บ้านเลย”

แดเนียลเรียกมันว่าความลึกลับของนักดนตรี 

สำหรับเขา ดนตรีคือสิ่งลึกลับ คือบ้านและการเดินทาง มันทำให้เขามีความสุข แต่บางครั้งก็เจ็บปวด เป็นเป้าหมายสูงสุด แต่บางครั้งก็รู้สึกเหมือนความฝันพังทลาย บางครั้งอยากจะหยุดแต่หยุดไม่ได้ เขาตอบไม่ได้ว่าทำไม 

“แล้วความลึกลับของนักเขียนคืออะไร” เขาถาม

“ก็คงไม่ต่างกัน” เธอตอบ “ชีวิตของเราคืองาน ฉันกับพี่แยกงานออกจากตัวเองไม่ได้ พี่ว่าอย่างนั้นไหม”

หลายปีก่อนแดเนียลจำเป็นต้องผ่าตัดเนื้องอกในเส้นเสียงออกถึงสองครั้ง มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายสำหรับนักร้อง ในตอนนั้นเขาล่องลอย แหลกสลาย กลัวว่าจะกลับมาร้องเพลงไม่ได้อีก แดเนียลเคยคิดจะยุบวงและพยายามหาอย่างอื่นทำแทน แต่สุดท้ายเขาก็ค้นพบว่ามันคือชีวิตของเขา 

“ถ้าวันหนึ่งฉันเขียนไม่ได้ ฉันก็คงไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไรเหมือนกัน แต่บางครั้งการเขียนก็ใจร้ายกับฉันเหลือเกิน”

เขายิ้ม เอามือวางบนหัวเธอ 

“มีชีวิตอยู่เพื่อสร้างผลงาน นี่คงเป็นความลึกลับของเราทั้งคู่”