คุณไม่เคยนึกอยากไปญี่ปุ่นมาก่อน ต่อให้เคยอ่านหนังสือการ์ตูนหลายเรื่องหรือกินบุฟเฟ่ต์อาหารญี่ปุ่นมาหลายครั้ง คุณเคยคิดอยากหนีไปญี่ปุ่นครั้งหนึ่ง หนี ไม่ใช่เที่ยว คุณรู้สึกว่าการเที่ยวคือการลุกแล้วเดินออกไปที่ชายป่า ไปวิ่งเล่นหรือนั่งร้องไห้ซักแป๊ปนึง แต่ต้องกลับเข้ามาในป่าที่มืดมิดอีกครั้งนึง คุณอยากหนีไปเสียจากที่นี่ ที่ที่ความต่ำต้อย ความเลวทรามสามานรุมทุบตีคุณทุกทางเท่าที่คุณจะตระหนักได้ บางบาดแผลคุณไม่ได้รู้สึกเจ็บด้วยซ้ำ คุณรู้ว่าที่โน่นก็จะทำร้ายคุณแบบนี้เหมือนกัน แต่ตอนนี้คุณยังไม่รู้สึกนิ

คุณติดอยู่ในก้อนสี่เหลี่ยมกลางถนน กลิ่นเหงื่อของคนข้างๆ ทำให้คุณตื่นตัว คุณคิดถึงครึ่งชั่วโมงที่เพิ่งเสียไปกับการยืนเฉยๆ บนรถเมล์ มันทำให้คุณนึกถึงตอนนั่งอยู่หน้าทีวีกับแม่สมัยก่อน คุณไม่ได้อยากดูทีวี แต่แม่ก็ไม่เคยไปไหนหรือถามอะไรคุณเลย เธอกำลังนั่งถักผ้าพันคอที่คุณจะเกลียดมันในเวลาต่อมา ประเทศนี้ไม่ได้หนาวขนาดนั้น ความรักของแม่มันอบอ้าวเกินกว่าจะโผกคอไว้ นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เธอทิ้งไว้ให้คุณ นอกจากหนี้บ้านอีกมากมายที่คุณไม่เคยรู้มาก่อน หลายคนแนะนำให้คุณทำงานซักที เริ่ม "ใช้ชีวิต" ซักที จะได้มีเงินมาจ่ายหนี้

ระหว่างทางเข้าบ้านคุณเจอแมวสีส้มตัวเดิม คุณเรียกมันด้วยชื่อที่คุณรู้อยู่คนเดียวแต่มันก็ไม่เข้ามาใกล้ คุณยืนอยู่แป๊ปนึงก่อนจะถอดใจแล้วเดินต่อ แต่เจ้าแมวตัวนี้ก็ปีนขึ้นต้นไม้อย่างรวดเร็ว คุณเงยหน้ามองตาม ทำให้เห็นว่าพระจันทร์เต็มดวงสุกงอม เหมือนรอให้ใครซักคนมาเด็ดมัน ชั่วขณะหนึ่งคุณรู้สึกได้ทันที คุณรอความรู้สึกนี้แหละ เป็นความรู้สึกที่คุณคิดถึงเหลือเกินมาตั้งแต่เด็กๆ พระจันทร์ได้พูดอะไรบางอย่างกับคุณอย่างอ่อนโยน มันทำให้คุณรู้สึกสบายใจแบบประหลาดๆ คุณนึกออกแล้วว่าคุณอยากไปไหน

ดาดฟ้าของหอพักลมเย็นมาก คุณยืนพิงขอบปูน สไลด์หน้าฟีดของ facebook ไปเรื่อยๆ คุณนึกถึงตอนที่พ่อของคุณทะเลาะกับแม่ในวันสิ้นปีก่อนที่เขาจะหายไป ในทีวีกำลังถ่ายทอดสดตอนทุกคนนับถอยหลังสู่วันขึ้นปีใหม่ แต่หน้าทีวีชายหญิงคู่นึงกำลังมีปากเสียงกันต่อหน้าคุณที่ยังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าพวกเขาจะเสียงดังกันทำไม คุณชอบความรู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกโดดเดี่ยวที่ทุกคนกำลังมีความสุขโดยมีแต่คุณเท่านั้นกำลังเป็นทุกข์อยู่บนโลกใบนี้ มันคอยย้ำเตือนคุณว่าคุณไม่ใช่ส่วนหนึ่งของโลกนี้ ของสิ่งใดๆ เลย

ต่อให้ตอนนี้ใครถามว่าคุณอยากไปเที่ยวที่ไหนมากที่สุด คุณก็จะตอบว่าญี่ปุ่น เพราะเป็นคำตอบที่คนถามจะนึกภาพตามได้ง่ายที่สุด แล้วคุณก็แค่คล้อยตามทุกคำพูดหลังจากนั้นของเขาก็พอ ไม่ต้องตอบอะไรให้วุ่นวาย ว่าที่ที่คุณอยากไปจริงๆ แล้วมันคือที่ไหน ทุกคนจะคอยพูดว่าไร้สาระ หรือห่วงใยเกินเหตุจนน่ารำคาญ แล้วพรุ่งนี้เขาก็จะลืมว่าผมเคยพูดเรื่องนี้ออกไป

คุณขึ้นไปยืนอยู่บนขอบปูน รู้สึกอยากกินแซลมอนซาซิมิอีก คุณอยากลองใส่วาซาบิลงไปในโชยุก่อนจิ้มดูบ้างเพราะเห็นเพื่อนใส่กัน แต่ไว้วันหลังก็ได้เนอะ แล้วคุณก็กระโดดออกไป