คุณเดินลงไปข้างล่างหวังแค่ให้พ่อหรือแม่หรือใครก็ตามรอคุณอยู่ข้างล่าง แต่ข้างล่างมีแค่เสียงตู้เย็นครางหึ่งออกมาเพื่อบอกว่าคุณไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่มีเค้ก ไม่มีอาหารเช้าด้วยซ้ำ มีเพียงเงินที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ เป็นความห่วงใยเดียวที่พ่อแม่แสดงออกกับคุณ

ใช้เวลาไม่นานคุณก็มาถึงมหาลัย ตลอดทางที่นั่งรถตู้มาคุณนั่งเลื่อนหน้า feed บน facebook ไปเรื่อยๆ หวังแค่ให้มีสีแดงโชว์ขึ้นมาบนช่อง notification คาดหวังแค่ให้มีใครจำวันเกิดคุณได้ แต่คงไม่มีใครจำได้หรอก เพราะคุณปิดวันเกิดของคุณเอาไว้ คุณทำทำไมคุณก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ดีว่าคุณอยากได้อะไรซักอย่างจากคนอื่นตลอดเวลา แต่คุณก็สร้างเงื่อนไขขึ้นมาเพื่อให้ความต้องการเหล่านั้นถูกตอบสนองได้ลึกซึ้งขึ้น แต่ก็ไม่มีใครทำได้

เพื่อนๆ คุยกันเรื่องโครงงานอย่างสนุกสนาน คุณไม่เข้าใจ คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ เสียงของเพื่อนๆ ช่างน่ารำคาญเสียจริง ทำไมทุกคนอื่นได้ในสิ่งที่พวกเขาเรียกร้องนะ

"วันนี้วันเกิดเราว่ะ"

"จริงหรอ ขอให้มีความสุขมากๆ นะ"

"เฮ้ย สุขสันต์วันเกิดนะ จะเลี้ยงอะไรดีล่ะ"

หลังสิ้นเสียงหัวเราะแล้ว ทั้งกลุ่มก็เลิกพูดถึงคุณ

แม่มักกลับมาถึงบ้านคนแรกเสมอเพราะต้องเตรียมข้าวเย็น จึงฝังตัวอยู่ในครัวเกือบตลอดเวลา สิ่งที่ทำให้ทุกคนอิจฉาบ้านคุณคือเรามีทีวีในห้องครัว แต่ทำไมคุณไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่ายินดีเลย พ่อมีวิธีประกาศว่าตัวเองถึงบ้านแล้วอยู่หลายแบบ บางครั้งประตูถูกปิดเบาๆ นั่นหมายความว่าพ่อไม่มีอะไรจะคุยกับพวกเราและจะหายไปในความมืดบนชั้นสอง แต่ถ้าประตูถูกปิดแรงๆ เหมือนอย่างวันนี้ พ่อจะตรงเข้ามาที่ครัวทันทีและจะเริ่มทะเลาะกับแม่ ทั้งคู่เริ่มจากเถียงกันในสิ่งที่ต่างคนต่างไม่เข้าใจ จนกลายเป็นการป้ายความผิดให้กัน ต่างพูดในสิ่งที่วาดฝันไว้ออกมาดังๆ ว่าถ้าไม่แต่งงานชีวิตจะโผบินไปทางไหน และจบลงด้วยการลงไม้ลงมือ

คุณกลับรู้สึกยินดีกว่าถ้าพวกเขาจะตบตีกัน เพราะมันตัดสินได้ชัดเจนเลยว่าใครคือคนชนะ การที่พวกเขาโบยตีกันด้วยคำพูดตลอดเวลามันทำให้ไม่มีฝ่ายไหนยอมแพ้ซักที ไม่มีใครยอมรับว่าตัวเองแพ้ เสียงหม้อที่หล่นลงพื้นหลังจากกระทบหัวของพ่อแล้วมันกลบคำพูดของพิธีกรไปช่วงนึง ทำให้คุณหัวเราะตามคนดูในห้องส่งไม่ทัน คุณเลยผลักตัวเองออกจากโต๊ะและขึ้นห้องทันที

คุณล้มตัวลงที่นอน คุณนึกไม่ออกว่าตัวเองควรรู้สึกยังไง สิ่งเดียวที่ทำให้คุณยังรู้สึกมีชีวิตอยู่คือการได้นอน เป็นช่วงเดียวที่คุณรู้สึกปลอดภัยและเป็นตัวของตัวเองที่สุด เพราะคุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรเลย คุณเฝ้าภาวนาทุกวันให้คุณไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย ให้พรุ่งนี้ไม่มีจริง คุณตั้งนาฬิกาปลุกเพียงเพื่อหวังให้คุณไม่ได้ยินมันร้องอีก คุณคิดว่าคุณจะมีความสุขมาก