ดวงตาประกายสดใสมองมาทางผม ทำไมจะไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ แก้มแดงๆ ความขัดเขิน ท่าทีเก้ๆกังๆเวลาพูดกับผม

มองออกหมดแล้วละ

คุณสนใจผม หรืออาจจะชอบผม ด้วยเสียงเพื่อนข้างๆคุณที่คอยเชียร์คุณ ที่คุณเอาแต่บอกปัดด้วยท่าทางเขินอาย ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะ ท่าทางแบบนี้ กับสายตาที่คอยแอบตวัดมามอง คุณคิดว่าผมไม่เห็น ก็แน่สิผมทำเป็นไม่เห็นนี่นะ

เป็นแบบนี้มาไม่รู้กี่รอบแล้ว ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ครั้งนี้ก็เหมือนเคย ก็ออกตัวมาขนาดนี้ จะเล่นด้วยสักหน่อยก็แล้วกัน

คุณก็ไม่ต่างกับคนอื่นหรอก คุณเขินเมื่อจับมือกันครั้งแรก คุณชอบให้จำวันสำคัญได้ คุณยิ้มหน้าบานทั้งวันได้เพียงเพราะช่อดอกไม้โง่ๆที่วันต่อมาก็เหี่ยวเฉาแล้วก็ต้องโยนทิ้ง คุณร้องไห้เพราะการเซอร์ไพรส์วันเกิดที่เต็มไปด้วยลูกโป่งและโพสอิตซึ่งกลายเป็นขยะเมื่อจบงาน

คุณก็ยังเหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิตผมเมื่อคุณร้องไห้ในตอนที่ผมบอกว่าไม่รักคุณแล้ว อันที่จริง ผมไม่เคยรักคุณเลยต่างหาก การรักใครสักคนมันเป็นยังไง แล้วทำไมต้องเสียใจให้กับใครมากขนาดนี้ แค่ผมทำตามความต้องการของคุณ ไปเที่ยวด้วยกัน ซื้อของขวัญให้ เท่านี้คุณก็มอบความรักให้ผมชนิดที่ว่าเทหน้าตัก ก็เหมือนครั้งที่แล้วๆมา กี่คนๆก็เป็นอย่างนี้ เหมือนผมดูหนังม้วนเดิมซ้ำไปซ้ำมา 

น่าเบื่อ

ผมยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ผู้หญิงคนหนึ่งมองมาทางผม เธอยกแก้วในมือชูขึ้นแล้วยิ้มน้อยๆ

อีกแล้วหรอ