วันนี้คุณหมีควายรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาอาบน้ำแต่งตัวอย่างดีและเดินทางเข้าไปในเมืองเพื่อที่จะไปชมพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ วันนี้เป็นวันแรกที่เขาได้ออกมาไกลจากถ้ำซึ่งเป็นบ้านของเขา ปกติเขามักจะเดินเล่นในป่า หารังผึ้งกิน แทะเปลือกไม้ แล้วก็กลิ้งเล่นลงมาจากเนินเขา แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ คุณหมีควายได้บัตรชมพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำฟรี และเขาคิดว่าเขาต้องไปดูให้ได้
มันไม่ง่ายเลยสำหรับคุณหมีควาย เมื่อเขาเข้ามาในเมือง ผู้คนก็มองอย่างสงสัย และไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่อนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่าเข้ามาหาเขาสามคน พยายามเชิญเขาขึ้นรถและจะไปส่งเขาที่ป่า
คุณหมีควายพยายามอธิบายให้พวกเขาฟัง สุดท้ายพวกเขาก็ยอมและให้บัตรคล้องคอคุณหมีควายไว้เป็นใบอนุญาตเข้าเมืองหนึ่งวัน
คุณหมีควายขึ้นรถโดยสารร่วมกับคนอื่น ๆ ที่ยังคงมองเขาด้วยความประหลาดใจ คุณหมีควายมาถึงพิพิธภัณฑ์จนได้ เจ้าหน้าที่ที่เคาท์เตอร์มองคุณหมีควายอย่างตกใจ เขาไม่ให้คุณหมีควายเข้าไป เพราะกลัวว่าคุณหมีควายจะไปกินปลาในตู้จัดแสดงจนหมด
"ผมกินแต่น้ำผึ้งกับแมลงครับ"
"นี่เป็นโอกาสเดียวที่ผมจะได้ดูปลาทะเล ผมอยากดูครับ ปกติผมเคยเห็นแต่ปลานิล" คุณหมีควายพยายามขอร้องกับเจ้าหน้าที่ สุดท้ายเจ้าหน้าที่ก็ใจอ่อน (เพราะเขาน่าสงสารเหลือเกินที่เคยเห็นแต่ปลานิล)
คุณหมีควายได้เข้าชมพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำในที่สุด แต่ต้องมีเจ้าหน้าที่ไปด้วยหนึ่งคน เพื่อคอยดูไม่ให้คุณหมีควายแอบกินปลาในตู้จัดแสดง
เจ้าหน้าที่เดินตามคุณหมีควายเข้าไป "เพิ่งเคยมาหรอคะ" เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร ไม่มีทีท่าว่าจะจับผิดเลย คุณหมีควายพยักหน้า ทันใดนั้นบรรดาเด็ก ๆ จากไหนไม่รู้ก็วิ่งเข้ามากอดเขา
"หมีๆๆๆๆ!!!!"
"คุณหมีล่ะ!"
"คุณหมีขนฟูมากเลย"
"คุณหมี!!!"
"คุณหมีมีลายสีขาวด้วย!"
เด็ก ๆ แข่งกันพูดพลางเข้ามารุมกอดคุณหมีควาย เจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำหัวเราะไม่หยุด คุณหมีควายมองเด็ก ๆ อย่างงง ๆ
"พวกเขาคงคิดว่าคุณเป็นมาสคอตของที่นี่น่ะค่ะ ยังไงก็ช่วยทำเนียน ๆ ไปหน่อยละกันนะคะ" คุณเจ้าหน้าที่ยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะกระซิบกับคุณหมีควาย
หลังจากคุณหมีควายกลายเป็นมาสคอตของพิพิธภัณฑ์ให้เด็ก ๆ ถ่ายรูปกันจนหนำใจแล้ว คุณหมีควายก็ได้เดินชมพิพิธภัณฑ์เสียที แต่ก็ยังไม่วายมีคนมาขอถ่ายรูปกับเขาเรื่อย ๆ เขาเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเซเลป
คุณหมีควายรู้สึกอัศจรรย์ใจมาก เขาได้เห็นปลาแปลก ๆ มากมายจนเขาไม่สามารถจำมันได้หมด ม้าน้ำดำ ม้าน้ำห้อยหัว ปลาหมึกแดง ปลานีโม่ ปลาฟ้า ปลาโง่ ปลาหน้านิ่ง... เขาเรียกพวกมันด้วยชื่อที่ตั้งเอาเองในใจ
จนกระทั่งถึงโซนให้อาหารปลาน้ำจืด เขามองลงไปจากสะพานก็พบว่ามีปลาตัวใหญ่มาก ๆ ใหญ่เกือบเท่าตัวเขา มันเป็นสีเทาปลายหางอมแดง เกล็ดของมันมีขนาดใหญ่สมกับขนาดตัว
เจ้าหน้าที่ข้างล่างกำลังให้อาหารมัน มันกระโดดฮุบอย่างแม่นยำ เสียงน้ำดังไปทั่วบริเวณ
"นี่เป็นโซนปลาน้ำจื----" คุณเจ้าหน้าที่ที่มากับคุณหมีควายหยุดพูดกะทันหันเพราะคุณหมีควายวิ่งลงสะพานไปแล้ว ..........
คุณหมีควายไม่ชอบเจ้าปลาเกล็ดใหญ่เอาซะเลย ..................
คุณหมีควายเห็นตู้ของที่ระลึก คุณหมีควายอยากได้ของที่ระลึกจึงหยอดเหรียญลงไป แต่มีปัญหาอย่างหนึ่งคือเขาใช้เท้าหน้าของเขายื่นเข้าไปในช่องรับของไม่ได้ เพราะอุ้งเท้าของเขาใหญ่เกินไป คุณเจ้าหน้าที่จึงหยิบให้แทน มันเป็นเหรียญรูปปลาโลมาและสลักชื่อพิพิธภัณฑ์ คุณหมีควายเก็บใส่กระเป๋าแล้วเดินต่อ
คุณหมีควายกำลังก้มมองตู้ปลาตู้เล็ก ๆ เขาสงสัยว่าปลาหายไปไหน
"ตรงนั้นเป็นปลาไห----" คุณหมีควายเห็นแล้วก็วิ่งหนีออกไปทันที คุณเจ้าหน้าที่ที่ตอนแรกตกใจแต่ตอนนี้หัวเราะแล้วกับอาหารที่ตื่นเต้นตกใจของคุณหมีควาย
คุณหมีควายได้ลองจับปลาดาว ไข่ฉลาม และเม่นทะเล คุณหมีควายรู้สึกสนุกมาก เขาชอบทุกอย่างในพิพิธภัณฑ์นี้ ... เอ่อ รวมเจ้าปลาเกล็ดใหญ่กับเจ้าปลาไหลด้วยก็ได้ แต่ที่คุณหมีควายชอบที่สุดคือห้องจัดแสดงแมงกะพรุน
ห้องจัดแสดงแมงกะพรุนเป็นห้องมืดๆ ฉายไฟที่ตู้แมงกะพรุนเป็นสีต่าง ๆ ตู้หลักซึ่งเป็นตู้ใหญ่ ฉายด้วยไฟสีน้ำเงิน ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังดำดิ่งอยู่ในทะเลลึก คุณหมีควายยืนมองราวกับต้องมนตร์สะกด
คุณเจ้าหน้าที่สะกิดบอกให้คุณหมีควายนั่งเก้าอี้ที่จัดไว้ให้ มันเป็นโซฟานุ่ม ๆ คุณหมีควายนอนลง มองดูแมงกะพรุนสีฟ้าร่ายรำในตู้
ผ่านไปสามชั่วโมง คุณหมีควายก็ยังมองมันอยู่อย่างนั้น
ไม่อยากออกไปเลย
เขามองเหรียญที่ระลึกสลับกับแมงกะพรุนสีฟ้า
ไม่อยากให้วันนี้จบลง
คุณหมีควายออกจากพิพิธภัณฑ์ก่อนปิดแบบฉิวเฉียด เขาขึ้นรถกลับบ้าน (อภินันทนาการโดยเจ้าหน้าที่อนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่า)
ภาพกระพรุนสีฟ้าลอยน้ำกับความรู้สึกในช่วงเวลานั้นยังตราตรึงในความทรงจำของเขาอยู่ตลอดมา
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in