เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My First Storyhashine_miharu
คุณหมีควายจะไปดูปลา
  • วันนี้คุณหมีควายรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาอาบน้ำแต่งตัวอย่างดีและเดินทางเข้าไปในเมืองเพื่อที่จะไปชมพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ วันนี้เป็นวันแรกที่เขาได้ออกมาไกลจากถ้ำซึ่งเป็นบ้านของเขา ปกติเขามักจะเดินเล่นในป่า หารังผึ้งกิน แทะเปลือกไม้ แล้วก็กลิ้งเล่นลงมาจากเนินเขา แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ คุณหมีควายได้บัตรชมพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำฟรี และเขาคิดว่าเขาต้องไปดูให้ได้

    มันไม่ง่ายเลยสำหรับคุณหมีควาย เมื่อเขาเข้ามาในเมือง ผู้คนก็มองอย่างสงสัย และไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่อนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่าเข้ามาหาเขาสามคน พยายามเชิญเขาขึ้นรถและจะไปส่งเขาที่ป่า
    คุณหมีควายพยายามอธิบายให้พวกเขาฟัง สุดท้ายพวกเขาก็ยอมและให้บัตรคล้องคอคุณหมีควายไว้เป็นใบอนุญาตเข้าเมืองหนึ่งวัน

    คุณหมีควายขึ้นรถโดยสารร่วมกับคนอื่น ๆ ที่ยังคงมองเขาด้วยความประหลาดใจ คุณหมีควายมาถึงพิพิธภัณฑ์จนได้ เจ้าหน้าที่ที่เคาท์เตอร์มองคุณหมีควายอย่างตกใจ เขาไม่ให้คุณหมีควายเข้าไป เพราะกลัวว่าคุณหมีควายจะไปกินปลาในตู้จัดแสดงจนหมด
    "ผมกินแต่น้ำผึ้งกับแมลงครับ" 
    "นี่เป็นโอกาสเดียวที่ผมจะได้ดูปลาทะเล ผมอยากดูครับ ปกติผมเคยเห็นแต่ปลานิล" คุณหมีควายพยายามขอร้องกับเจ้าหน้าที่ สุดท้ายเจ้าหน้าที่ก็ใจอ่อน (เพราะเขาน่าสงสารเหลือเกินที่เคยเห็นแต่ปลานิล)

    คุณหมีควายได้เข้าชมพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำในที่สุด แต่ต้องมีเจ้าหน้าที่ไปด้วยหนึ่งคน เพื่อคอยดูไม่ให้คุณหมีควายแอบกินปลาในตู้จัดแสดง 
    เจ้าหน้าที่เดินตามคุณหมีควายเข้าไป "เพิ่งเคยมาหรอคะ" เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร ไม่มีทีท่าว่าจะจับผิดเลย คุณหมีควายพยักหน้า ทันใดนั้นบรรดาเด็ก ๆ จากไหนไม่รู้ก็วิ่งเข้ามากอดเขา 
    "หมีๆๆๆๆ!!!!"
    "คุณหมีล่ะ!"
    "คุณหมีขนฟูมากเลย"
    "คุณหมี!!!"
    "คุณหมีมีลายสีขาวด้วย!"
    เด็ก ๆ แข่งกันพูดพลางเข้ามารุมกอดคุณหมีควาย เจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำหัวเราะไม่หยุด คุณหมีควายมองเด็ก ๆ อย่างงง ๆ 
    "พวกเขาคงคิดว่าคุณเป็นมาสคอตของที่นี่น่ะค่ะ ยังไงก็ช่วยทำเนียน ๆ ไปหน่อยละกันนะคะ" คุณเจ้าหน้าที่ยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะกระซิบกับคุณหมีควาย

    หลังจากคุณหมีควายกลายเป็นมาสคอตของพิพิธภัณฑ์ให้เด็ก ๆ ถ่ายรูปกันจนหนำใจแล้ว คุณหมีควายก็ได้เดินชมพิพิธภัณฑ์เสียที แต่ก็ยังไม่วายมีคนมาขอถ่ายรูปกับเขาเรื่อย ๆ เขาเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเซเลป

    คุณหมีควายรู้สึกอัศจรรย์ใจมาก เขาได้เห็นปลาแปลก ๆ มากมายจนเขาไม่สามารถจำมันได้หมด ม้าน้ำดำ ม้าน้ำห้อยหัว ปลาหมึกแดง ปลานีโม่ ปลาฟ้า ปลาโง่ ปลาหน้านิ่ง... เขาเรียกพวกมันด้วยชื่อที่ตั้งเอาเองในใจ

    จนกระทั่งถึงโซนให้อาหารปลาน้ำจืด เขามองลงไปจากสะพานก็พบว่ามีปลาตัวใหญ่มาก ๆ ใหญ่เกือบเท่าตัวเขา มันเป็นสีเทาปลายหางอมแดง เกล็ดของมันมีขนาดใหญ่สมกับขนาดตัว
    เจ้าหน้าที่ข้างล่างกำลังให้อาหารมัน มันกระโดดฮุบอย่างแม่นยำ เสียงน้ำดังไปทั่วบริเวณ
    "นี่เป็นโซนปลาน้ำจื----" คุณเจ้าหน้าที่ที่มากับคุณหมีควายหยุดพูดกะทันหันเพราะคุณหมีควายวิ่งลงสะพานไปแล้ว ..........
    คุณหมีควายไม่ชอบเจ้าปลาเกล็ดใหญ่เอาซะเลย ..................

    คุณหมีควายเห็นตู้ของที่ระลึก คุณหมีควายอยากได้ของที่ระลึกจึงหยอดเหรียญลงไป แต่มีปัญหาอย่างหนึ่งคือเขาใช้เท้าหน้าของเขายื่นเข้าไปในช่องรับของไม่ได้ เพราะอุ้งเท้าของเขาใหญ่เกินไป คุณเจ้าหน้าที่จึงหยิบให้แทน มันเป็นเหรียญรูปปลาโลมาและสลักชื่อพิพิธภัณฑ์ คุณหมีควายเก็บใส่กระเป๋าแล้วเดินต่อ

    คุณหมีควายกำลังก้มมองตู้ปลาตู้เล็ก ๆ เขาสงสัยว่าปลาหายไปไหน
    "ตรงนั้นเป็นปลาไห----" คุณหมีควายเห็นแล้วก็วิ่งหนีออกไปทันที คุณเจ้าหน้าที่ที่ตอนแรกตกใจแต่ตอนนี้หัวเราะแล้วกับอาหารที่ตื่นเต้นตกใจของคุณหมีควาย

    คุณหมีควายได้ลองจับปลาดาว ไข่ฉลาม และเม่นทะเล คุณหมีควายรู้สึกสนุกมาก เขาชอบทุกอย่างในพิพิธภัณฑ์นี้ ... เอ่อ รวมเจ้าปลาเกล็ดใหญ่กับเจ้าปลาไหลด้วยก็ได้ แต่ที่คุณหมีควายชอบที่สุดคือห้องจัดแสดงแมงกะพรุน

    ห้องจัดแสดงแมงกะพรุนเป็นห้องมืดๆ ฉายไฟที่ตู้แมงกะพรุนเป็นสีต่าง ๆ ตู้หลักซึ่งเป็นตู้ใหญ่ ฉายด้วยไฟสีน้ำเงิน ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังดำดิ่งอยู่ในทะเลลึก คุณหมีควายยืนมองราวกับต้องมนตร์สะกด
    คุณเจ้าหน้าที่สะกิดบอกให้คุณหมีควายนั่งเก้าอี้ที่จัดไว้ให้ มันเป็นโซฟานุ่ม ๆ คุณหมีควายนอนลง มองดูแมงกะพรุนสีฟ้าร่ายรำในตู้ 
    ผ่านไปสามชั่วโมง คุณหมีควายก็ยังมองมันอยู่อย่างนั้น
    ไม่อยากออกไปเลย
    เขามองเหรียญที่ระลึกสลับกับแมงกะพรุนสีฟ้า
    ไม่อยากให้วันนี้จบลง

    คุณหมีควายออกจากพิพิธภัณฑ์ก่อนปิดแบบฉิวเฉียด เขาขึ้นรถกลับบ้าน (อภินันทนาการโดยเจ้าหน้าที่อนุรักษ์พันธุ์สัตว์ป่า) 
    ภาพกระพรุนสีฟ้าลอยน้ำกับความรู้สึกในช่วงเวลานั้นยังตราตรึงในความทรงจำของเขาอยู่ตลอดมา
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in