ตอนนั้นฉันอยู่ที่บ้าน วันนี้เป็นวันรับปริญญาของเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกับฉัน ปกติทางมหาวิทยาลัยจะให้วันรับปริญญาเป็นวันหยุด ฉันผู้ไม่มีกิจธุระอะไรจึงตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน เลี่ยงโซเชียลเน็ตเวิร์คทุกประเภท กลับไปกอดควินน์ที่ตอนนี้โตขึ้นแล้วกลายเป็นแมวอ้วนนอนอืดอยู่ตามเบาะนุ่ม ๆ

สิ่งที่ส่งมาถึงคือโปสการ์ดที่ฉันเขียนเมื่อสองปีก่อน อาจารย์ทำตามที่บอกจริง ๆ 
แปลกที่ฉันอ่านเนื้อความแล้วไม่รู้สึกอะไร

ฉันไม่ได้ใส่ชุดครุยแล้วจะยังไง

ยังไงซะฉันก็จะเรียนจบในปีหน้า 

ยังไงฉันก็ไปถึงจุดหมายเหมือนกันไม่ใช่หรอ
ในเมื่อต้นทุนของเราไม่เท่ากัน ไม่แปลกใช่ไหมถ้าฉันจะเดินได้ช้ากว่าคนอื่น

ควินน์ส่งเสียงครืดเบา ๆ ในลำคอ ฉันวางโปสการ์ดลงบนโต๊ะโดยไม่ได้สนใจมันอีก

ควินน์เลียมือฉัน รู้สึกเหมือนโดนกระดาษทรายขัด 

มันอาจจะกำลังบอกว่า 'ไม่เป็นไรนะ'

หรือไม่แน่มันอาจจะบอกว่า 'หิวข้าวแล้ว' ก็เป็นได้