ก่อนที่ร่างของเธอจะร่วงลงจากระเบียง

ของทุกอย่างที่ฉันถือร่วงลงจากมือ ฉันวิ่งไปที่ระเบียงทำไมก็ไม่รู้ มันสายไปแล้ว

รูมเมทอยู่ที่พื้นข้างล่าง ร่างของรูมเมทเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด คนเริ่มมามุงดู เจ้าหน้าที่ตำรวจก็มา
ฉันทรุดตัวลง รู้สึกชา

ฉันไม่ได้สนิทอะไรกับเธอ เรียกว่าอยู่ร่วมห้องกันเฉย ๆ ที่ฉันเห็นคือเธอเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่มักจะทำโต๊ะรกไปด้วยหนังสือหลายเล่ม และกระดาษอะไรไม่รู้มากมาย เธอไม่ค่อยพูด แต่มักจะยิ้มให้ และให้ยืมของของเธอเมื่อฉันขอ

ตำรวจบอกว่าในกระเป๋าเสื้อของเธอมีกระดาษโน้ตเล็ก ๆ เขียนไว้ว่า "คนที่มีชีวิตอยู่คือคนโง่"ด้วยหลักฐานและพยานซึ่งก็คือฉัน คดีนี้จึงปิดลงด้วยการสรุปว่าเธอฆ่าตัวตาย

ฉันเดินไปที่โต๊ะของเธอ น่าแปลกที่เราอยู่ห้องเดียวกันแต่เราเหมือนคนไม่รู้จักกันเลย เธอสะสมโปสการ์ดไว้หลายแผ่น เธอมีหนังสือท่องเที่ยวและหนังสือแผนที่หลายเล่ม บนบอร์ดที่โต๊ะเธอเขียนไว้ว่า 'เที่ยวรอบโลก' รอบ ๆ วลีนั้นมีรูปสถานที่ต่าง ๆ แปะอยู่มากมาย

เธอเขียนชื่อสถานที่ที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเป้าหมายของเธอไว้บนบอร์ดหลายชื่อ ฉันวางบอร์ดลง
อะไรที่ทำให้คน ๆ หนึ่งคิดฆ่าตัวตาย

เรื่องของเธอลงข่าวในอินเทอร์เน็ต คอมเมนต์ต่าง ๆ นานาทำให้ฉันรู้สึกแย่แทน

'โง่'
'ไม่มีหัวคิด ไม่รู้จักรักพ่อแม่'
'ชีวิตมีค่านะ พวกนี้มันไร้ค่า โง่ ตาย ๆ ไปได้ก็ดี'
ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอฆ่าตัวตายเพราะอะไร แต่การที่ไปตัดสินเธอทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเธอเจออะไรมานั้น ฉันคิดว่ามันแย่มาก

หากย้อนเวลาได้ ฉันคงพยายามพูดคุยกับเธอ หรือทำอะไรสักอย่าง

การที่มีคนตายไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย

ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอเขียนแพลนท่องเที่ยวไว้มากมายขนาดนี้ มันอยู่ในสมุดสีขาวเรียบบนโต๊ะ

ฉันอ่านแล้วน้ำตาไหลออกมา เธอคงยังไม่ได้ไปเที่ยวตามแพลนที่วางไว้

แล้วเธอฆ่าตัวตายทำไมล่ะ

รอยยิ้มของเธอยังตราตรึงในความทรงจำ เป็นยิ้มที่ทั้งเย้ยหยันปนเศร้า แต่ดวงตาของเธอมีความสงบราบเรียบ

พรุ่งนี้ครอบครัวเธอจะมานำของของเธอออกไปจากห้องนี้

ฉันถ่ายรูปแพลนเที่ยวและบอร์ดของเธอเก็บไว้ด้วยมือที่สั่นระริก ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

ฉันฝันเห็นเธอหลายครั้งกับรอยยิ้มประหลาดนั้น และภาพเธอหล่นจากระเบียงเล่นซ้ำไปมาไม่รู้จบ

ฉันไม่เชื่อเรื่องวิญญาณ ฉันคิดว่าฉันคงฝังใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากไป

นานเข้าฉันก็ฝันเห็นเธอน้อยลง แต่ฉันไม่เคยลืมเรื่องของเธอ

ฉันเรียนจบแล้ว ในวันรับปริญญาของฉันมีคนมาร่วมแสดงความยินดีมากมาย

ฉันเลื่อนจอโทรศัพท์ดูรูปไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเจอรูปในวันนั้น

วันที่รูมเมทฉันฆ่าตัวตาย

ฉันรู้สึึกสะเทือนใจ แต่กระนั้นมีความตั้งใจอย่างแรงกล้าเข้ามาแทนที่

Gap year หน่อยเป็นไง?

ฉันปริ้นท์แพลนเที่ยวพวกนั้นออกมา

รู้ตัวอีกทีฉันก็ยืนอยู่ที่สนามบิน กับกระเป๋าเป้สะพายหลังใบโต