ฉันบอกเธอไปอย่างนั้น ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยเข้าใจ ตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจมันหรือยัง

ดูเหมือนทุกอย่างแย่ลงเรื่อย ๆ เธอที่ละเมิดข้อตกลงของตัวเอง และฉันที่เอาแต่ใจ

คำสัญญากลายเป็นเพียงลมพัดผ่านไป ไร้ความหมาย ไร้ค่า

ตอนนี้เหมือนพวกเรากำลังประคองตะเกียงอยู่ท่ามกลางยามราตรีที่มีพายุโหมกระหน่ำ ไม่มีอะไรรับประกันให้พวกเราอุ่นใจเลยว่าแสงนั้นจะไม่ดับลง

ความรักในอุดมคติ ทุกอย่างที่เราวาดฝัน สุดท้ายมาถึงจุดวิกฤต

เราเกิดมาเพื่อทำร้ายกันและกันอย่างนั้นหรือ

กี่ครั้งแล้วที่ต้องหลั่งน้ำตาและเลือด

จากฉันที่พยายามให้เธอดีขึ้น ก็กลายเป็นตัวฉันที่เหนื่อยและท้อ 

กับเธอที่ไม่ยอมเข้าใจตัวเอง เหมือนเดิม

ฉันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าร้องไห้ และบอกว่าไม่เป็นไร

เราผ่านวันเวลาและเหตุการณ์ต่าง ๆ มาอย่างล้มลุกคลุกคลาน

เธอถามว่าเธอสร้างปัญหาไหม เป็นภาระหรือเปล่า ฉันส่ายหน้าทั้งน้ำตาและรอยยิ้ม

ฉันมองเห็นรอยร้าวบนตะเกียงดวงนั้น

ยิ่งนานวัน เธอยิ่งห่างจากคำว่า 'บ้าน' ของฉันมากขึ้นเรื่อยๆ