เมื่อฉันกำลังหมดแรงในการพยายามงอกออกมาจากเมล็ด มีความเชื่อของใครคนหนึ่งยึดเหนี่ยวฉันไว้พี่สาวแสนดีคนนั้น บอกว่า “...ไม่ตายสิ่งมีชีวิตที่โตได้มีหนทางของมันเสมอ แต่ไม่เถียง ว่าถ้าอยากเลื้อยแตะเพดานสูงมันต้องแข็งแรงหน่อย”  ไม่ตายที่ว่านี้ หมายถึงเมล็ดพันธุ์ที่มีอยู่ในตัวฉัน และการคาดหวังไว้สูงย่อมแลกมาด้วยการหลายผ่านฤดูกาล คงจริงอย่างที่พี่พูด

                ฉันอาจจะพอใจกับเมล็ดพันธุ์ที่เติบโตบ้างไม่เติบโตบ้างของตัวเองในสักวันแต่หากฉันตั้งใจมากพอ ฉันก็อาจแข็งแรง

                บางทีในเวลาที่เราจมดิ่งกับความผิดพลาดและการไม่รู้ข้อผิดพลาดนั้นของตัวเอง มันก็ทำให้เราเหน็ดเหนื่อยมากกว่าที่เคยไม่รู้ว่าต้องแก้ตรงไหน ปรับยังไง การมีคนมองเห็นแล้วช่วยบอกในบางครั้งมันช่วยเราได้

“งานเขียนหนังสือเป็นงานเหงาเปล่าเปลี่ยว

ขอเพียงมีใครสักคนที่เชื่อมั่นเต็มเปี่ยมในตัวคุณ”

 —Stephen King, On Writing

@readery_co

                โชคยังดีที่รอบกายของฉันยังมีคนที่รักและเป็นห่วง

                แม้อยู่ไกลหรือใกล้

                สิ่งหนึ่งที่ถ้าหากบอกได้ฉันจะทำมันเสมอ          

                นั่นคือการกล่าวคำว่า “ขอบคุณ” 

                ขอบคุณเสมอที่คอยเหนี่ยวรั้งฉันไว้ในวันทีมืดบอด

                ไม่ว่าจะกับงานเขียนหรือชีวิต

                หากคือสิ่งที่ส่งต่อกันมา

                ฉันหวังว่าสักวันฉันจะสามารถพยุงใครสักคนไว้ได้

                ด้วยรัก