เคยรู้สึกติดอยู่กับความคิดหนึ่ง เรื่องหนึ่ง เหตุการณ์หนึ่ง ใดๆที่ทำให้เรารู้สึกวนเวียน จมอยู่ไม่ไปไหนหรือเปล่า?

เคยรู้สึกทุกข์ สูญเสียตัวตน จนทำให้เรามองไม่เห็นอนาคตไหม?

เราอยู่กับสิ่งเหล่านี้จนรู้สึกเหนื่อย หาจุดโฟกัสไม่ได้ รู้สึกพายเรืออยู่ในอ่างซ้ำไปมา พยายามที่จะตั้งสติ คิดบวก แต่บางทีแค่ความพยายามก็ไม่เพียงพอหรืออาจจะพยายามจนมากไป เพราะความที่ใจจดจ่ออยากจะพ้นทุกข์ แต่วิธีการไม่ถูกต้อง ทำให้ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้

เคยมีคนบอกว่า เราควรรักตัวเองให้ได้เท่ากับที่เรารักคนอื่น การที่เรารักตัวเอง อย่างน้อยคือ กินอะไรที่อยากกิน (และควรจะมีประโยชน์) ทำอะไรที่อยากทำ (แน่นอนว่าต้องไม่เบียดเบียนคนอื่น) ไปในที่ที่อยากไป (ควรจะประมาณการณ์ให้ดี ไม่อันตรายจนเกินไป) ซึ่งสองสิ่งแรกเราก็ทำอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว เหลือข้อที่สาม ไปในที่ที่อยากไป ... อืม นั่นสิ ไปที่ไหนดี

พอเราเติบโต การเดินทางที่มีความหมายสำหรับเรา ไม่ใช่การไปที่หนึ่ง เยี่ยมชม แล้วเดินทางไปที่อื่นต่อ เราค้นพบว่าความสุขในการเดินทางของเราคือการเรียนรู้เรื่องราวในสถานที่แห่งนั้น วัฒนธรรม การเป็นอยู่ ความคิด ทัศนคติ บริบทที่หล่อหลอมให้สถานที่นั้นมีชีวิต และการเรียนรู้ทำให้การเดินทางสำหรับเรามีคุณค่ามากยิ่งขึ้น น่าจดจำมากยิ่งขึ้น เราตรองไปมาว่าแล้วสถานที่ใดจะตอบโจทย์นี้

อยู่ดีๆ ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว ความอยากที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสมัยที่เล่นเว็บบอร์ดพันทิพ (ช่วงสมัยมัธยมปลาย) มีคนมารีวิวการเดินทางไป ABC ซึ่งสำหรับเรา ณ เวลานั้น การไปหิมาลัยเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มาก การอ่านกระทู้นั้นทำให้เราตื่นตาตื่นใจ เห็นภาพภูเขาลูกโตๆสลับไปมา ผืนนาขั้นบันได ธารน้ำตกที่ไหลทอดท่ามกลางภูเขาทำให้รู้สึกขนลุกและรู้สึกร่วมไปกับผู้เดินทาง พออ่านรายละเอียดการเดินทางและค่าใช้จ่าย เด็กมัธยมบ้านฐานะปานกลางอย่างเราก็ได้แต่มองตาปริบ 'คงจะต้องรอไปตอนทำงานมีเงินเดือนแฮะ' ตอนนั้นจึงได้แต่มองและเก็บความอยากไปนี้เข้าลิ้นชักก่อน 

ตัดภาพมาตอนนี้ เวลาก็พอได้ ทุนทรัพย์ก็พอจะมี อืม... ABC ก็เป็นความคิดที่ดีนะ ได้ไปอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ อยู่กับตัวเอง ไปสัมผัสวัฒนธรรม ความเป็นอยู่ของคนแถวนั้น ใช้ชีิวิตกับเขาสักระยะ ก็น่าสนใจไม่น้อย พอตั้งเป้าหมายได้ ก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา 

ABC สำหรับเรา (ผู้ที่ไม่ได้ออกกำลังกายเป็นอาจิณ) ค่อนข้างเป็นเป้าหมายที่ท้าทาย เพราะด้วยสภาพอากาศ ความสูง ระยะทาง การเดิน ทุกอย่างล้วนต้องอาศัยความแข็งแรงของร่างกายในระดับหนึ่ง ดังนั้นการที่เราจะรอดไปจนเห็นสิ่งที่อยากเห็น แปลว่าเราจะต้องวางแผนและเตรียมตัวให้เพียงพอ นั่นแหละ พอคิดได้ มีจุดหมายแล้ว ความรู้สึกพายเรือในอ่างก็เริ่มเลือนไป เมื่อมีเป้าหมายให้พิชิต เราก็เรื่มจดจ่อกับความคิดที่ทำให้ทุกข์น้อยลง กลับมาสนใจสิ่งที่จำเป็นต้องทำ ต้องเตรียม เพื่อให้การเดินทางนี้เป็นไปได้

ถึงการเดินทางครั้งนี้จะดูยาก แต่ Himalaya is relaxing thought สำหรับเราเลยนะ :)