เห็นหัวข้อชวนเล่า "19 to 20"

แต่อยากเขียน "0 to 21"

เลยขอเขียนไว้ ในนี้

--

ตอนเด็ก(กว่านี้) ประกวดเรียงความได้รางวัลค่อนข้างบ่อย

ไม่ได้วาดรูประบายสีโดดเด่นนัก แต่ก็ชอบพอที่จะท่องคำว่า จิตรกร เผื่อไว้เวลาโดนถามเกี่ยวกับอาชีพในฝันตั้งแต่ประถมต้น

เฝ้ารอให้วันพุธมาถึง จะได้ซื้อขายหัวเราะเล่มใหม่ อ่านการ์ตูนและเรื่องสั้นทั้งหมดในนั้น (เพราะไม่รู้จักหนังสืออื่น) (จริงๆ) ตั้งแต่ประถมต้น

ชอบภาษาอังกฤษมาก ชอบไปบ้านญาติเพื่อดูการ์ตูนเน็ตเวิร์ค เลียนเสียง พูดตามไม่เป็นภาษา ร้องเพลง Craig David ที่เปิดในวิทยุแบบไม่รู้ความหมาย ไม่รู้ว่าเขาร้องว่าอะไร

แต่ก็ไม่ได้เก่งอะไร ตอนเด็กที่โดดเด่นคงเป็นคอมพิวเตอร์ เคยแข่งวาดรูปโปรแกรม paint (แข่งเป็นคู่ ได้ที่สามเพราะดันไปเตะ CPU คอมดับ ต้องวาดใหม่ โดนหักคะแนน) กับแข่งทำ powerpoint (แข่งเป็นคู่ แต่หิว เลยเทให้เพื่อนอีกคนทำแล้วรีบออกจากสนามแข่งไปหาข้าวกิน)

--

สอบเข้าโปรแกรม Mini English Program ได้มาแบบงงๆ ปรับพื้นฐานแล้วพบว่าอ่อนกากมาก stapler คืออะไรวะ ท่องศัพท์หลายร้อย เพราะเดี๋ยวตอนเรียนจะเรียนกับอาจารย์ต่างชาติ ม.1 เทอมแรกเลยเรียนพิเศษแถวบ้าน จนเริ่มเข้าที่เข้าทาง ปรับตัวได้ เรียนรู้เรื่องขึ้น จนที่เรียนพิเศษแถวบ้านบอกไม่ต้องมาเรียนแล้ว

ได้เป็น 1 ใน 4 ตัวแทนห้อง นำเสนอผลงานเป็นภาษาอังกฤษให้คุณหญิงอะไรสักอย่างฟัง

พอจะขึ้นมัธยมปลาย ว่าจะสอบเตรียม ศิลป์-ญี่ปุ่น แต่วันสอบเป็นช่วงไปเยี่ยมญาติที่สหรัฐอเมริกา เลยเรียนต่อที่เดิม ไม่ได้สนใจอนาคตอะไร

เริ่มหาข้อมูลเล็กน้อย และคิดว่าอยากเรียน มัณฑนศิลป์ ศิลปากร แต่ไม่ได้หาข้อมูลอะไรเพิ่มเติมมาก เพราะสอบแลกเปลี่ยนได้

ไปแลกเปลี่ยน

น้ำท่วมบ้าน บ้านย้าย

กลับมาอยู่บ้านเพื่อนตอนช่วง ม.6 เพื่อนอยากไปเรียนต่อญี่ปุ่น อยากไปด้วย พ่อแม่ไม่ค่อยสนับสนุน

ความขี้เกียจครอบงำ ไม่ส่งเอกสาร ไม่ได้ไปสอบสัมภาษณ์

ยื่นแอดกลาง

ติดคณะที่ไม่อยากได้คิดว่าจะติด

เป็นคณะเดียวที่ยื่นตามเพื่อน

ที่เพื่อนติดคณะอื่น

--

เรียนไม่ยาก พ่อแม่ภูมิใจในชื่อจุฬา เช่าคอนโด มีที่อยู่ ความคิดซิ่วไม่ได้มีในหัว

ได้ทำกิจกรรมนิดหน่อย

มีความคิดว่าอยากเป็นนักเขียน

--

ฝึกงานทำให้เห็น

ฝึกงานทำให้รู้ว่า

ขาด

--

จริงๆ มันก็ดูชัดเจนมาตั้งแต่ต้นนะ

แต่ทำไมมันรู้สึกเหมือนกับว่า

กำลังหลงทาง ใน comfort zone 

ได้ขนาดนี้กันนะ