คุณหอบตะกร้าหวายที่พูนด้วยลูกพีชผลโตๆมาให้ผมในบ่ายวันหนึ่ง

คุณยิ้มร่าบอกผมว่าเพิ่งเก็บมันมาสดๆร้อนๆ จากสวนของคุณเอง

คุณอวดว่ามันหวานฉ่ำแค่ไหนเมื่อผมถามว่าพีชพวกนี้รสชาติเป็นอย่างไร

ผมก้มมองตะกร้าในอ้อมแขนที่คุณส่งให้อย่างอารี ลูกพีชของคุณแดงปลั่งอวบอ้วนเหมือนแก้มเด็ก กลิ่นหอมจางๆ ของมันบ่งรสหวานอมเปรี้ยวที่รออยู่ในเนื้อใต้เปลือกแสนบอบบาง

รู้อะไรไหม...ใครจะไปสนเจ้าพีชพวกนี้กัน

แค่เห็นเข็มสั้นของนาฬิกาชี้ไปที่เลขสาม แค่เห็นคุณเดินยิ้มกว้างอยู่หลังรั้วระแนงสีขาว แค่เห็นคุณส่งตะกร้าลูกพีชมาให้ ความทรงจำในบ่ายอีกวันที่เคยมีร่วมกับคุณก็ผุดขึ้นมาในหัวผมแล้ว

ครั้งนั้นเรายืนอยู่ด้วยกันในครัวบ้านผม...

ผ้าม่านสีขาวทิ้งตัวเงียบงัน ไม่มีลมพัดผ่าน ไม่มีเสียงใดดังไปกว่าเสียงน้ำซู่ซ่าไหลจากก็อกลงผ่านลูกพีชในตะกร้าพลาสติก

แสงแดดเป็นสีแสดส้มคล้ายท่อนฟืนที่กำลังเผาไหม้ ความร้อนทะลุทะลวงผ่านผนังบ้าน ซอกแซกเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอ้า และอบปรุงบ้านผมจนร้อนฉ่าเหมือนอยู่ในเตาไฟ

ผมร้อน คุณก็ร้อน

แต่เคาน์เตอร์หินอ่อนใต้แผ่นหลังเปล่าเปลือยของผมร้อนยิ่งกว่า...

คุณพรมจูบผมไปทั่วด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวเหมือนผลพีชถูกวางทิ้งไว้กลางแดด ลิ้นของคุณเคลือบด้วยรสหวานฉ่ำเหมือนเหล้าพีช ลมหายใจคุณที่ล้นทะลักเข้ามาในปอดผมยามเราแลกจูบกันมีกลิ่นเหมือนพีชสุกงอม แต่เนื้อตัวคุณกลับหนั่นแน่นเหมือนพีชอ่อนที่กำลังโตอยู่บนต้น

ตั้งแต่นั้นมาผมไม่เคยลืมรสพีชของคุณเลย...

ทุกครั้งที่คุณถือพีชมา ผมแทบอดใจรอไม่ไหว เพราะรู้ว่าพีชผลที่หวานฉ่ำที่สุดไม่ได้อยู่ในตะกร้าหวายใบนั้น แต่ยืนอยู่หน้าผมต่างหาก

ผมวางตะกร้าหวายทิ้งไว้ที่เฉลียงหลังบ้าน

คุณจูงมือผมเข้าไปในห้องครัวที่ร้อนอบอ้าว ผมรั้งแขนล่ำหนาของคุณเอาไว้ จังหวะนั้นคุณยิ้มกว้างแล้วดึงผมที่กำลังยืนพิงประตูไม้สีขาวเข้าไปในอ้อมกอดคุณ

คุณจูบผมด้วยริมฝีปากสีพีชแก่จัดของคุณ

คุณมอมเมาผมด้วยรสสัมผัสหวานอมเปรี้ยวของคุณ

คุณกระซิบถามบนริมฝีปากแสนหิวโหยของผมว่าอยากกินพีชไหม

คุณเริ่มปอกเปลือกตัวเองช้าๆ จนเหลือแต่เนื้อตัวล้อนจ้อนสีพีชกรำแดด

ผมสบตาคุณก่อนแย้มยิ้มซุกซน

เวลานี้ผมไม่คิดจะสื่อสารกับคุณด้วยถ้อยคำอีกต่อไป...