เรื่องนี้กล่าวถึง นิสรา หญิงไทยที่ไปเรียนต่อที่ฟลอเรนซ์ ที่นั่นเธอเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนอีกสองคน แองเจลีน่า กับลีโอนาร์โด เพียงแต่ว่าเธอแอบรักลีโอนาร์โดตั้งแต่คราแรกที่พบหน้า แต่แล้วก็มีฟองดาว ที่ทำให้ทั้งคู่ต้องห่างกันไปเรื่อยๆ จนทั้งคู่เกือบจะควาดกัน แต่พรหมลิขิต ก็เหวี่ยงทั้งคู่กลับมาหากันอีกครั้ง

เนื้อเรื่องมันง่ายๆแค่นั้นเอง พล็อตไม่ได้มีอะไรซับซ้อน ตัวละครก็เป็นตัวละครแบบฉบับธรรมดาๆ ต่างจากเรื่องผ่านๆมาของพี่ปุ้ย ที่ตัวละครมักจะมีมติ เนื้อเรื่องสลับซับซ้อน แต่อันนี้ไม่ อ่านง่ายๆเลย แต่สิ่งที่เอาชนะเรื่องอื่นได้สำหรัลเราคือกลวิธีเขียน มันง่ายๆ แต่ทำให้เราเข้าใจได้ เพราะเรามักต้องเคยเป็นใครสักคนในเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นนิสรา ลีโอนาร์โด ฟองดาว อ็อตโต้ มาเรียเน มาเรียอา ดังนั้นพอเราอ่านไป มันง่ายมากที่เราจะอินไปกับเรื่อง สำหรับเราเราอินกับนิสราตั้งแต่บทแรกของเรื่องแล้ว พอยิ่งอ่านไปยิ่งสงสาร ยิ่งอ่านไปน้ำตาก็ไหลออกมาทีละหยดๆ ยิ่งเราอ่านไปฟังเพลงเพื่อนไม่จริง ของ polycat ไปด้วยนะ โอโห้ นี่น้ำตาหรือน้ำตกเอราวัณเจ้าคะ นี่คือพูดเลยว่าไม่ได้ร้องไห้หนักๆให้กับหนังสือเล่มไหนมานานแล้วนะเนี่ย(เรื่องล่าสุดที่ร้องคือบ่วงหงส์ฉากถอดหงส์ แต่อันนั้นแค่น้ำตาคลอ แต่ร้องจริงจังนี่จำไม่ได้)

พูดถึงตัวละคร เราพูดเลยว่าอินกับนิสรามากกกก คือเธอแอบรักลีโอตั้งแต่วันแรกที่พบกัน แต่ก็ต้องเก็บไว้ ทำอะไรไม่ได้ ทนเห็นลีโอควงผู้หญิงคนโน้นคนนี่ไปเรื่อยว่าเจ็บแล้ว แต่พอเห็นเขาหยุดเพราะคนอื่นมันเจ็บยิ่งกว่า กับลีโอก็เป็นลักษณะของแอบรักเหมือนกัน แต่อีกคนไม่เคยแสดงท่าทีเลย เลยเอาแต่ควงผู้หญิงไปทั่ว หวังว่าเขาจะแสดงอาการให้เห็นสักครั้ง แต่ก็ไม่เคย เลยไม่กล้าพูด แต่อีกคู่นึงที่มาน้อยมากๆ แต่ร้องไห้หนักสุดๆ คือคู่อ็อตโต้กับมาเรียเน ทั้งคู่ต่างก็รักกัน แต่มาเรียเนเข้าใจว่าอ็อตโต้รักกับมาเรียมาน้องสาวตัวเอง เลยเสียสละไปแต่งงานกับคนอื่น อ็อตโต้ก็เข้าใจว่าเขาไม่รักไปแต่งงานเลยไม่กล้าบอกไป สุดท้ายมากล้าบอกกันก็ตอนที่มาเรียเนกำลังจะตาย กว่าจะรู้ว่ารักกันก็สายไปแล้ว น้ำตานี่ไหลสุดๆ

ซีนที่เราชอบมากๆมีสองซีน ซีนแรกคือช็อตสะพานอธิษฐานที่เวนิส มันโรแมนติคมากๆ แต่มันก็เศร้าไปในที คือยิ้มทั้งน้ำตาอ่ะ อีกซีนนึงคือซีนการพบกันอีกครั้งของนิสรากับลีโอที่แกลลอรี่ ตั้งแต่ช็อตที่นิสราดูรูปที่ลีโอวาดจนไปถึงช็อตที่ลีโอออกไป มันเป็นความรู้สึกที่แบบ ดีใจที่อีกคนคิดเหมือนกัน แต่ก็เสียใจที่มารู้ตอนที่มัน(เกือบ)จะสายไปแล้ว ยิ่งเฉพาะช็อตหลังคือยิ่งดีมากๆ อ่านซ้ำรัวแรงงงง

ที่ชอบอีกอย่างในเรื่องนี้คือสำนวนการเขียน มันดูง่ายๆเรื่อยๆ แต่ความง่ายนั้นมันสามารถทำให้เราค่อยๆซึมซับตัวละครเข้าไป เผลอไปนิดเดียวน้ำตาก็หยดแล้ว แม้ว่าตัวละครในเรื่องนี้จะมีความงี่เง่าตามแบบฉบับละครไทย แต่เราก็ไม่หงุดหงิดเลยแม้แต่น้อย เพราะเรามัวแต่สงสารในโชคชะตา นี่เลยคือสิ่งที่หลายๆคนบอกว่า ถ้าผู้เขียนเอาอยู่ ปัญหาจิ๊บจ๊อยเหล่านี้จะไม่เป็นปัญหาเลย ซึ่งสำหรับเรื่องนี้ พูดเลยว่าพี่ปุ้ยสามารถคอนโทรลเรื่องนี้ได้อย่างไร้ที่ติ นี่อ่านมาสองสามรอบแล้วยังหาข้อมาด่าไม่ได้เลย

ที่ไม่พูดไม่ได้เลยคือความเป็นศิลปะของเรื่องนี้ มันมีความ Fairy tales มีการใช้ตำนานปรัมปรามาผูกเรื่อง ซึ่งมันไม่ได้ดู อี๋ แหว๋ะ วอนนาบีแต่อย่างใด การเล่าเรื่องผ่านภาพเขียนก็ด้วย เรารู้สึกว่ามันมีความ symbolic  มีความงดงามอยู่ในที มีความสูงส่ง และเลอค่า มันสวยมากกก และที่สำคัญมันเล่าเรื่องได้ดีมากๆ เราชอบภาพรักคือมะนาว ตอนแรกถูกเล่าผ่านภาพเขียนโปรดของนางเอก ผู้ชายยื่นดอกมะนาว แต่ผู้หญิงต้องถือมะนาวเอาไว้(ลีโอให้ความหวัง-นิสราเศร้า) แล้วก็เล่าต่อด้วยภาพที่ลีโอเขียน ผู้หญิงยื่นดอกมะนาว ฝ่ายชายถือมะนาว(นิสราให้ความหวัง-ลีโอเศร้า) มันสวย งดงาม และซิมโบลิคมากๆ

โดยรวมแล้วคือชอบมากๆถึงมากที่สุด งดงาม ลึกซึ้ง ติดตราตรึง หวาน เศร้า ดีงามทุกอย่าง ให้ 10000000000000000/10(ความเวอร์)