หมาแม่งมีนิสัยที่ไม่เหมือนกัน

บางตัวต้อนรับคนแปลกหน้าอย่างดีประหนึ่งอยู่ฝูงเดียวกัน

บางตัวเห่าใส่คนแปลกหน้าประหนึ่งมึงเป็นขโมยเข้าบ้าน

บางตัวพร้อมจะกัดราวกับเคียดแค้นมาแต่ชาติปางก่อน

ใครเคยถามตัวเองบ้างว่าชอบหมานิสัยแบบไหน

เราถามนะ…

...แต่ตอนนี้เลิกถามละ เนื่องจากมีทุกนิสัยอยู่ในบ้านเลย

แต่ชอบที่สุดคงจะเป็นนิสัยของเจ้ากัง ไอ้ก้างตัวส้ม ลูกสาวสุดที่รักที่สุด

สำหรับใครที่ไม่เคยอ่านหนังสือที่เราเขียน ก็จะขอเล่าเรื่องไอ้กังคร่าวๆ

กัง… ชื่อเต็มก็ มิกัง ภาษาญี่ปุ่นแปลว่า ส้ม เพราะตอนรับมาแรกๆ มันตัวส้มมาก

ประจวบเหมาะกับเราอ่านหนังสือเล่มหนึ่งเป็นเรื่องของหมาพันธ์คอร์กี้ที่ชื่อมิคัง ก็เลยตั้งชื่อนี้ซะเลย

กังน่ะขี้โรคตั้งแต่เด็ก ร่างกายอ่อนแอ ทำให้เมื่อก่อนไปไหนก็ต้องกระเตงไปด้วย วันทั้งวันเลยอยู่กับกังแค่สองคนตลอด

พอกังโตขึ้นมาหน่อย จากเลี้ยงในห้องก็ต้องย้ายออกมาเลี้ยงรอบตัวบ้านกับหมาตัวอื่นๆ กังก็โดนหมาตาบอดกัดอีก โดนกัดสองรอบก็โดนเย็บไปยี่สิบกว่าเข็ม

นี่อาจทำให้กังกลายเป็นหมาชอบกัดในปัจจุบันนี้

กังโตเต็มที่ก็ยังแคระเกร็นไม่เหมือนหมาไทย น้ำหนักแค่สิบโล ร่างกายผอมเพรียว ส่วนสูงก็เตี้ย หน้าก็แหลมเหมือนหมาจิ้งจอก ที่สำคัญยังงับนกงับหนูงับกระรอกเก่งเป็นที่หนึ่งของบ้าน ไม่รู้จะสร้างบาปให้ตัวเองทำไมเยอะแยะ

กังน่ะติดแม่มันมาก ซึ่งก็คือกุนี่ล่ะ

ติดมากขนาดที่ว่า… คนอื่นจับตัวไม่ค่อยได้

คนในบ้านจับตัวกังได้ แต่อุ้มไม่ได้

คนนอกจับไม่ได้ นางจ้องจะงับสถานเดียว

เคยพาออกงานเพื่อให้นางรู้จักเข้าสังคม ปรากฏนางงับมือไปสองสามคน

เลยนั่นล่ะ… อยู่บ้านไปเถอะลูกสาว แม่ไม่มีเงินจ่ายค่าพยาบาล

กังเป็นหมาที่ปกป้องเจ้านายมาก ถึงขั้นหวงเอาเรื่อง

หมาตัวไหนที่เข้ามาเล่นกับเจ้านาย มันเตรียมงับด้วยความหึง

คนในบ้านเรียกชื่อกัง ไม่ค่อยจะมาหรอก ต้องให้แม่เรียกชื่อ

คนในบ้านสั่งนั่งสั่งหมอบ ไม่ทำหรอก ต้องให้แม่เป็นคนสั่ง

มันอาจฟังดู… แล้วไงวะ

แต่หมาแบบนี้นี่ล่ะที่ทำให้เรารู้สึกว่า… กุสำคัญว่ะ

ถ้ากุตายไปมันจะอยู่ยังไงวะเนี่ย มันจะอยู่กับคนอื่นได้ไหม

หรือถ้ามันหลุดออกจากบ้าน จะมีใครช่วยจับมันมาส่งคืนได้ไหม

ครั้งหนึ่งมันเคยหลุดออกจากบ้าน เราก็ร้องไห้หนักด้วยเหตุผลนี้นี่ล่ะ

แล้วก็มานั่งคิดดูว่าถ้าเราเปลี่ยนจากหมานิสัยแบบนี้ เป็นคนนิสัยแบบนี้ก็น่าจะดีนะ

รู้สึกว่าตัวเองมีความพิเศษดี… แค่นี้เอง