แต่มันก็ต้องการมีความหมายสำหรับเธอ

        มันอาจบินไปได้ไกลแสนไกลหรือหมดแรงเพียงไม่นาน

        แค่ปล่อยให้ฉันบินไป อยู่ใต้ฟ้าที่เป็นของเธอ

        "ฟังเพลงนี้อีกแล้วเหรอ" ผมถามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ดิ่งลงไปในโลกของเพลงเรียบร้อยแล้ว เธอดิ่งลึกเกินไปจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมนั่งตรงนี้ได้พักใหญ่ๆ แล้ว จนได้เห็นทางทีสงบกว่าปกติของเธอ ได้เห็นว่า...ตาของเธอวาวน้ำอีกแล้ว

        เธอกำลังจะร้องไห้

        ถ้าเธอไม่ 'ฝัง' เขาเอาไว้ในเพลงเพราะๆ แบบนั้นเธอคงยิ้มได้กว้างกว่าตอนนี้ ตอนที่เธอหันกลับมายิ้มให้ผม

        "อื้อ ก็มันเพราะ ฟังด้วยกันมั้ย?" เธอยื่นหูฟังอีกข้างมาให้ผม ดวงตาใสราวแก้วกระพริบถี่ไล่น้ำตา รอยยิ้มเธอหวานเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ถึงจะพูดแบบนั้นผมก็ไม่เคยชิมหรอกว่ายิ้มนั้นหวานจริงมั้ย

        "หมิงคิดว่าเราฟังเพลงนี้มากี่หนแล้ว" ผมถามกลับแต่ก็ยอมรับหูฟังมาแล้วฟังเพลงต่อ

        "ก็ทุกครั้งที่ยื่นหูฟังให้แกก็เอาไปฟังตลอดไม่ใช่เหรอ" เธอว่าแล้วกลั้วหัวเราะในลำคอ ผมชอบตอนเธอยิ้ม ผมชอบตอนเธอหัวเราะ ผมชอบเสียงของเธอ และผมชอบเธอ

        "เขาเรียกปฏิเสธไม่ได้นะหมิง"

        ...โกหก

        ผมโกหก ผมรู้ตัว ผมรู้ตัวดี มันเป็นแค่ข้ออ้างของผมที่ 'ฝัง' หมิงเอาไว้ในเพลงนี้เหมือนกัน

        เป็นความสัมพันธ์ที่ประหลาด เราฝังใครคนหนึ่งไว้ในเพลงๆ หนึ่ง ผมฝังเธอเอาไว้ เวลาที่ผมฟังผมจะนึกถึงเธอ แต่เมื่อเธอฟังเพลงนี้เธอจะนึกถึงคนอื่นที่ไม่ใช่ผม

        ผมอยากเป็นใครคนหนึ่งที่เธอฝังเอาไว้ที่ไหนสักที่บ้าง

        แหมะ

        "หืม?"

        เธอเอนหัวซบลงกับไหล่ผม ผมไม่ห้ามอะไรเธอปล่อยให้เธอใช้ไหล่ผมต่างหมอน อาจจะเป็นเพราะผมก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่ากลิ่นแชมพูของเธอหอม อาจจะเป็นเพราะกลิ่นของเธอที่คุ้นเคย อาจจะเป็นเพราะเนื้อตัวที่โดนกัน อาจจะเพราะผมชอบเธอหรืออาจจะเพราะผมชินชาที่จะเป็นที่พึ่งให้กับเธอ แต่ก็เป็นได้แค่นั้น

        "เศร้าเหรอ เพลงก็ไม่ได้เศร้า"

        คงจะเป็นการตีมึนที่แย่ที่สุด ผมรู้อยู่แล้วว่าเธอมองเพลงนี้เป็นเหมือนตัวแทนของเขา ผมรู้ดีว่าเธอรักเขา เธอให้ทุกอย่างกับเขา ผมยังจำได้อยู่เลย จำได้ว่าคืนที่ฝนตกอกผมเต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ เธอร้องไห้อย่างหนัก กอดผมเอาไว้เหมือนเป็นที่ยึดเหนี่ยวเดียวที่เหลืออยู่นั่นทำให้ผมรู้ ผมนั้นว่างเปล่า

        ว่างเปล่าที่แม้จะใกล้เธอแค่ไหนเธอกลับมองไม่เคยเห็นกัน

        "อาการคนอกหักไม่มีเหตุผลหรอกนะ ต่อให้ฟังแดนซ์อยู่ก็เฮิร์ท"

        เธอตอบเสียงเบา เบาเสียจนใครคงไม่ได้ยิน แต่กับผมแล้วมันเป็นเสียงที่ชัดเจนที่สุด ชัดเจนว่าเธอยังรักเขา

        "อาร์ตเพิ่งเห็น นุ๊กเพิ่งขึ้นสถานะใหม่กับแฟนเขาไป"

         เธอชะงักไปพักหนึ่งเมื่อชื่อของคนที่เธอไม่ได้ยินมานานแล้วดังขึ้นในบทสนาของเรา

        นี่คงเป็นเรื่องที่เจ็บปวดมากแต่คงไม่เจ็บเท่าตอนที่เธอกำลังกลับไปนั่งตัวตรงแล้วหันกลับมามองผมหรอก

        "เหรอ... ไม่แปลกใจเลยคนแบบนุ๊กหาแฟนได้ไม่ยากจริงๆ ด้วยเนอะ ไม่ต่างจากที่คิดเท่าไหร่เลย" เสียงเธอเครือแล้ว มันสั่นจนรับรู้ได้ว่าเธอกำลังจะร้องไห้ เสียงสั่นๆ แบบนั้นผมไม่ชอบเลย ดวงตาวาวน้ำแบบนั้นผมไม่นึกชอบเลย ผมไม่ชอบตอนเธอเจ็บ อาจจะเพราะ 

        ...ผมเองก็เจ็บ

        "นุ๊กโชคดีจังเนอะ เจอคนที่รับเขาได้ เจอแต่คนดีๆ"

        ทำไมเธอยึดติดเขานัก

        "ถ้าตอนนี้คบกับนุ๊กอยู่มันจะดีมั้ยนะ เราจะทะเลาะกันเหมือนเดิมหรือเปล่า"

        เธอร้องไห้อีกแล้ว

        "ตอนนั้นน่าจะรั้งนุ๊กไว้แกว่ามั้ย นุ๊กเกือบใจอ่อนจะกลับมาหาเราแล้ว"

        ถ้ากลับมาแล้วมันยังไงเหรอ?

        "คิดถึงนุ๊ก... อยากให้กลับมา"

        ถ้ากลับมาก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก

        "รักนุ๊กว่ะ ยังรักนุ๊กอยู่จริงๆ"

        หมับ

        "อื้อ!"

        ไม่รู้นาทีนั้นผมกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เหมือนได้ยินเส้นเสียงบางอย่างขาดสะบั้นออกจากกัน ได้ยินเสียงความหึงหวงขาดผึง ทุกอย่างเป็นทวิภาค ถูกแยกออกจากกันโดยสิ้นเชิง ผมกวาดเอาความจริง ตรรกะ เหตุผลออกไปจนหมดเหลือแต่ความรั้นและเอาแต่ใจ และตอนนี้ผมรั้งหน้าเธอเขามาแล้วพิสูจน์ว่าตกลงแล้วยิ้มของเธอหวานหรือเปล่า

        ไม่เลยสักนิด มีแต่รสชาติของน้ำตา ไม่เห็นหวานเลย ไหนเขาว่ารักมันรสชาติเหมือนขนมไง... โกหกกันหรือเปล่า

        แต่เมื่อผละออกมาถึงเข้าใจ เมื่อมองเข้าไปในดวงตาราวรานและรวดร้าวของเธอผมถึงเข้าใจ

        "รักนุ๊กจริงๆ นะ"

        น้ำตาเธอไหลลงมาอีกครั้ง ผมได้แต่เปลี่ยนใจวาดมือโอบเธอเข้ามากอด หวังให้เธอสงบลงบ้าง

        เพลงระหว่างเขาและเราดำเนินต่อไปท่ามกลางความเงียบ ไม่มีเสียงไหนดังกว่าเสียงกระซิบในใจของผม

        ขนาดเพลงที่เธอฝังเขาเอาไว้...ยังไม่มีแม้แต่จูบของเราในนั้นเลย ต่อให้เราจูบกันอีกร้อยครั้ง เพลงนี้ก็ยังคงเป็นเพลงของเขา

        และเพลงนี้ก็เป็นเพลงที่ผมฝังเธอเอาไว้...แม้ทุกครั้งที่เธอฟังเธอจะคิดถึงคนอื่นก็ตาม

--------------------

***เพลง นก 

ของ บอย สมภพ

(มิได้มีการเรียกหารายได้ เป็นเพียงการยกเนื้อเพลงมาเท่านั้นค่ะ)