พอมาย้อนดูแล้วเป็นเรื่องน่าตลกมากที่เราวนเวียนในชีวิตกันและกันมาตลอดอย่างไม่รู้ตัว

มันคงเป็นเรื่องรักโรแมนติกมากกว่านี้หากจุดจบมันไม่ใช่แบบที่เป็นอยู่ เป็นเรื่องน่าเศร้าที่เราต่างคนต่างใช้คำว่า เคย ในความสัมพันธ์แสนสั้น ต่างคนต่างมีทางเดินที่อาจจะเป็นทางที่มองเห็นกัน แต่ก็ไม่ใช่ทางที่เห็นว่าไปด้วยกันได้

.

มันเป็นเรื่องราวของหญิงสาวที่อาจจะแค่หลงไหลในรัก ไม่ใช่หลงใหล เพราะเราแค่เชื่อว่านั่นคือรักอย่างไม่ประมาณตน เป็นครั้งแรกที่ไม่เผื่อใจ เป็นครั้งแรกที่ยอมที่จะเสียอะไรไป ทั้งที่รู้ว่าไม่มีอะไรยั่่งยืนแต่กลับไหลหลงไปกับมัน ดังนั้นประการแรก มันไม่ใช่ที่บริสุทธิ์ มันคือรักที่หญิงสาวนิยามขึ้น สร้างกรอบขึ้น

.

ประการที่สอง มันไม่ใช่เพียงความชอบ ความชอบสามารถเลิกชอบได้ไม่วันใดก็วันหนึ่ง แต่เธอคนนั้นกลับค้นพบแล้วว่าเธอยังคงชอบอะไรเดิมๆ นั่นไม่แปลว่าเธอรัก แต่แปลว่าเธอไม่เพียงชอบมัน แม้มันจะมีข้อติเตียน แม้มันจะไม่ใช่สิ่งที่ใครอื่นหวังจะเจอ เธอเป็นผู้โง่งมจะชื่นชอบในสิ่งเดิมๆ แม้มั่นใจในประการแรกแล้วว่ารักนี้ไม่บริสุทธิ์

.

อาจจะเป็นประการสำคัญ เมื่อพูดถึงความโง่ในการดึงตัวเองไปยังจุดเดิมของความสัมพันธ์ แต่อย่าลืมว่าหล่อนเป็นคนที่เพื่อนพูดออกมาเองว่าหากจะมีใครสักคนหลอกเธอได้คงต้องอ่านสามก๊กจบสักสามหน ดังนั้นเธอไม่ใช่คนโง่ แต่คนเรามีเรื่องที่พลาดเสมอ กับเธอผู้เก่งกาจเรื่องความรู้สึกก็เช่นกัน เธอพลาดให้กับเรื่องที่ถนัดที่สุด

.

เธอฉลาดมากพอจะเดินกลับมาคิดทบทวนทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอย้อนไปไกลกว่าจุดเริ่มต้นที่แท้จริง ย้อนไปไกลกว่าการพบกัน เธอถึงรู้ว่าที่ผ่านมา เราต่างโคจรรอบชีวิตของกันและกันแต่วงโคจรเราไกลเกินเอื้อม

.

เธอเพิ่งรู้ตัวว่าเธอเจอเขาเมื่อนานมาแล้ว เธอเองไม่ใช่คนพิเศษ เขาเองไม่ใช่คนพิเศษ ถึงขั้นที่คนรอบข้างให้ความเห็นว่า ต่อให้คารมดีก็เอาใจพวกหล่อนไปไม่ได้หรอก ดังนั้นการพบกันครั้งแรกไม่ใช่เรื่องของเจ้าชายและเจ้าหญิง ไม่ใช่การเริ่มต้นของนิยายเล่มไหนๆ ไม่ใช่เรื่องราวแสนน้ำเน่าของใคร เพียงเพราะพวกเขาไม่พิเศษ ไม่มีใครพิเศษ เราต่างก็แค่ขยะอวกาศที่บังเอิญพบกันแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ใส่ใจกัน

.

การเริ่มต้นจริงๆ ของเธอ เธอยังคงจำไม่ได้ว่าระหว่างเราเราเคยพบกัน เขาก็เช่นกัน ไม่มีใครจำได้ ไม่มีเวทมนต์ใด ไม่มีอะไรลบล้างความทรงจำกันและกันนอกจากพวกเขาไม่เคยมีกันในความทรงจำ เป็นเรื่องน่าเศร้าหากแต่ไม่นานพวกเขาต่างรู้จักกันใหม่ในลักษณะของคนรู้จัก เธอไม่ได้สนใจอะไรพิเศษในตัวเขา เขาไม่ได้สนใจอะไรในตัวเธอ เราต่างไม่มีอะพิเศษ เราโคจรรอบกันแล้ว เพียงแต่ มันไร้แรงดึงดูด

.

ระยะเวลาไม่ใช่ตัวกำหนดอะไร เมื่อพบกันย่อมต้องมีจาก แต่คงเร็วเกินไปสำหรับเวลานี้เมื่อเธอค่อยๆ รู้จักเปลือกนอกของเขาทีละนิด แต่เธอไม่สนใจ เขาไม่ใช่คนที่เธอสนใจอยู่ดี เธอเองก็ไม่ได้น่าสนใจสำหรับเขา สุดท้าย ขยะอวกาศสองชิ้นที่แม้จะโคจรรอบกันก็ไม่ได้มีความหมายต่อกันอยู่ดี

.

แม้แรงดึงดูจะมากพอ ในที่สุดก็มีแรงเหนี่ยวรั้งบางอย่างเกิดขึ้น แต่นั่นกลับเป็นเรื่องน่าเศร้าเพราะมันคือจุดเริ่มต้นของความเจ็บไม่ลืม ไม่ว่าฝ่ายไหนจะเป็นฝ่ายดึงดาวดวงไหนให้เข้าใกล้มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าสนใจอยู่ดี แต่เท่าที่รู้ เธอตกหลุมอวกาศที่เธอใช้ชื่อว่า ความสบายใจ อย่างสมบูรณ์ น่าตลกที่เธอค้นพบแหล่งพักพิงได้ในระยะเวลาไม่ถึงสามวัน แต่ก็เป็นการค้นพบที่แสนสั้น เพราะแม้ขยะอวกาศทั้งสองจะใกล้กันแค่ไหน แรงดึงดูดจะมากเท่าไหร่ มันก็ยังไกลกันอยู่ดี

.

อะไรที่สลายไป สุดท้ายมันเรื่องน่าขำที่คนแบบเธอ คนที่เพื่อนพูดแล้วว่าไม่ได้โง่ คนที่เพื่อนบอกแล้วว่าเก่งนักหนา คนที่เชื่อมั่นในตัวเองค่อนข้างน้อยคนนั้นเลยตัดสินใจลองเรียกความรู้สึกแปลกในอกว่า รัก สักครั้งหลังห่างหายความรู้สึกนี้มามากกว่าสองปี มันน่ายินดีทว่า เรื่องราวมันไม่ได้จบอย่างนิทาน ไม่ใช่นิยายเล่มไหน ไม่ใช่สิ่งเพ้อเจ้อ เพราะมันคือความจริง สุดท้ายขยะอวกาศทั้งสองก็ตีตัวออกห่างจากกันโดยสิ้นเชิง

.

เป็นเรื่องน่าแปลกของความสัมพันธ์ เธอลองทบทวนซ้ำแล้วซ้ำอีก ร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่มีน้ำตาสักหยดเพราะเธอหยุดร้องนานแล้ว หยุดร้องตั้งแต่วันแรกของการตีจาก ชีวิตไม่ได้หยุดแค่ตรงนี้ ดังนั้นเธอไม่เสียดายแต่ที่เหลือคือความประหลาดในสถานะ ไม่มีอะไรในความสำพันธ์ทั้งสอง ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เป็นเพียงอวกาศไร้ที่ว่างเปล่าไร้ดาวดวงใด ที่เธอเห็นมีเพียงขยะอวกาศในครรลองสายตา สุดท้าย ความสัมพันธ์ก็เหลือทิ้งสายตาที่ไม่สามารถตีจากเขาได้เอาไว้อยู่ดี ขยะอวกาศไม่เศร้าแล้ว แค่ไม่รู้จะจัดการความสัมพันธ์นี้ยังไง

.

สุดท้ายมันเหลือเพียงพื้นที่ขรุขระ ในวันที่เธอลองเลิกคิด วันที่เธอลองปล่อยลูกโป่งนับพันขึ้นฟ้า วันนั้นเธอยิ้ม ความสัมพันธ์ทุกอย่างปลิวหาย เหลือเพียงความรู้สึกบางเบาที่เธอยังขี้งกจะเก็บเอาไว้อย่างไม่กลัวเจ็บ มันคือพื้นที่ขรุขระในใจ มันคือพื้นที่หลุมอากาศแสนจะตื้นที่มีเอาไว้เฉยๆ แต่มันได้ใช้งานทุกครั้งเมื่อพวกเขาโคจรใกล้กัน ครั้งนี้เธอฉลาดพอจะแยกทุกอย่างออกเป็นสองส่วน ประการหนึ่งคือสิ่งที่เห็น สิ่งที่เธอหวัง อีกประการหนึ่งที่เธอมีและใหญ่โตกว่าประการแรกคือ ความเป็นจริง เธอแยกมันออกจากกันอย่างสิ่นเชิง เธอแสนมีความสุขในประการแรกของความรู้สึก แต่เธอรู้ดี รู้ในความจริงประการที่สอง

.

สุดท้าย เธอยังยืนยันว่านี่เป็นรักที่แสนจะหวังผล เป็นมากกว่าความชอบ แต่ไม่สามารถพัฒนาได้อีกต่อไป เป็นการโคจรรอบเขาที่มีค่า และหันกลับมาโคจรรอบตัวเองอย่างมีความหมาย จริงอยู่ที่แค่เศษเสี้ยวของอวกาศไม่มีความหมาย ยังมีอีกนับหมื่นแสน แต่ในเมื่อมีอีกชิ้นใกล้สายตา มันไม่ผิดเลยที่จะเอื้อมคว้าเอาไว้ อย่างน้อยก็เคยได้รัก

.

สุดท้าย ในวันนี้เรายังโคจรรอบกัน ผู้หญิงคนนั้นทุกวันนี้เธอยังคงเพ้อฝันเหมือนทุกคำที่เขาเคยพูดกับเธอ แต่เธอว่าไม่หรอก การระลึกถึงเรื่องเก่าๆ แล้วพูดถึงมันไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน มันคือเรื่องของความรู้สึกที่ใครก็ห้ามไม่ได้ เราทุกคนเหมือนกันตรงที่ห้ามรู้สึกไม่ได้ เราแค่พยายามเก็บมันเอาไว้เท่านั้น

.

เรายังโคจรรอบกันอยู่