✨

        คุณเคยตื่นขึ้นมาแล้วโลกทั้งใบที่เคยสดใสกลายเป็นสีขาวดำหรือเปล่า ผมเคยนะ

           

           แล้วมันก็ไม่หายไปจากผมอีกเลย 

        

        ผมยังจำได้ว่าความรู้สึกตอนที่ยังเห็นต้นไม้เป็นสีเขียวมันเป็นอย่างไร พื้นหญ้าที่เหยียบตอนไปสนามเด็กเล่น สีสดใสของเครื่องเล่นไม่ว่าจะชิงช้า ม้าหมุน ผมจำมันได้หมดทุกอย่าง แต่หลังจากนั้นมาสีพวกนั้นไม่ได้มีผลกับดวงตาของผมอีกต่อไป 

           โลกทั้งใบกลายเป็นสีขาวดำ

        ตั้งแต่เจ็ดขวบตาของผมไร้สิ่้นการมองเห็นสี  มันทรมานมากในช่วงแรกเพราะผมที่เด็กในตอนนั้นไม่เข้าใจอะไรเลยสักอย่าง พวกผู้ใหญ่เอาแต่บอกผมว่าไม่ต้องกลัว จะไม่เป็นอะไร จนสุดท้ายเมืื่อสองปีที่แล้วตอนผมอายุสิบหก คุณพ่อได้มาคุยกับผมเรื่องอาการดังกล่าวว่าสาเหตุที่เกิดขึ้นนั้นมาจากพ่อและแม่ของผม ท่านทั้งคู่เคยผ่านจุดนี้มาก่อนและขอโทษที่อาการนั้นถูกถ่ายทอดมายังผม แล้วคุณพ่อยังบอกไว้อีกว่า

       

       ชีวิตมัธยมปีสุดท้ายผมเอาแต่วุ่นกับการสอบ ที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้มานั่งเครียดว่าตัวเองจะตาบอดวันไหน เพราะถ้ามัวแต่คิดก็คงไม่ได้ใช้ชีวิตกันพอดี ผมออกมาติวพิเศษตามเคยในวันเสาร์และอาทิตย์เพื่อเอาไปใช้สอบเข้ามหาวิทยาลัย ชีทเรียนภาษาญี่ปุ่น หนังสือศัพท์เล่มหนาถูกนำออกมาเมื่อถึงห้องเรียน เสียงพูดคุยที่ได้ยินของคนร่วมห้องกำลังจอแจเพราะได้ข่าวว่าจะมีเซนเซย์คนใหม่มาร่วมสอนในวันนี้

        เซนเซย์คนใหม่กำลังทักทายเด็กในห้องด้วยท่าทางสบาย ๆ และเป็นกันเอง อาจจะเพราะอายุที่ค่อนข้างมากบวกกับการที่เป็นคนญี่ปุ่นทำให้เด็กในห้องสนใจเป็นพิเศษ ไม่ว่าน้ำเสียง สำเนียงการพูดไทยที่ทำให้บรรยากาศในห้องอบอวลไปด้วยรอยยิ้มเพราะความเอ็นดู และผมเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเพราะเซนเซย์นั้นเรียกชื่อผมจาก วันใหม่ เป็น วันเหม่ย แถมยังบอกอีกด้วยว่าจมูกของผมน่ารัก 

 

  

        มันรั้นเหมือนเด็กดื้อ 

        ผมที่มัวแต่ยิ้มหัวเราะก็รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังถูกมองอยู่ คนที่อยู่หลังเซนเซย์หรือผู้ช่วยเซนเซย์นั่นน่ะ กำลังมองผมอยู่แน่ ผมรีบหันไปจ้องทันทีเมื่อรู้ตัว จนพบว่าสายตานั้นไม่ได้หลบผมเลยแม้แต่น้อย แถมยังจ้องผมตาไม่วางเสียยิ่งกว่าเดิม 

        เสื้อเชิร์ตขาว กางเกงสแล็คสีดำ

        คงไม่ทำให้ผมตกใจเท่าผ้าเช็ดหน้าสีฟ้า

        ผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าในมือเขา ผมเห็นสีฟ้านั่นแน่นอน ผมรีบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองที่คุณแม่เคยบอกว่ามันคือสีฟ้าขึ้นมา ภาพที่เห็นทำให้ผมใจเต้นแรง มือเริ่มสั่นเหมือนจะหายใจไม่ออก 

 

        ผมมองเห็นสีแล้วใช่ไหม 

        และสุดท้ายทุกอย่างก็มืดดับไป

                                          ✨

        วันนี้คุณพ่อของผมได้ไปสอนภาษาญี่ปุ่นที่ใหม่ จะเรียกว่าสอนก็ไม่เชิง เพราะถูกเชิญไปพูดพบปะนักเรียนที่สถาบันกวดวิชาในฐานะติวเตอร์เก่าที่เคยสอน เพราะตอนนี้คุณพ่อของผมแก่เกินที่จะสอนแล้วล่ะ แค่ไปพูดคุยพอให้เด็กได้รู้สำเนียง อีกอย่างพ่อผมก็พูดไทยเริ่มคล่องแล้วด้วย การสื่อสารกับเด็กมัธยมปลายคงไม่ยากอะไร ส่วนผมเองในช่วงปิดเทอมปีสามก็ต้องไปตามคุณพ่อเวลาถูกเชิญไปยังสถาบันต่าง ๆ 

       วันใหม่ เสียงบอกชื่อเจ้าตัวให้คุณพ่อของผมฟังดังขึ้นมา เด็กตรงหน้าพูดชื่อของตัวเองพร้อมรอยยิ้ม แก้มที่ขึ้นเป็นลูกนั้นน่ามองกว่าส่วนไหนเลย แถมริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อนั่นเหมาะกับเจ้าตัวเสียจริง 

           สีชมพูระเรื่อ งั้นหรือ ? 

        ผมกระพริบตาตัวเองอีกครั้งเมื่อเริ่มเห็นสี สีต่าง ๆ เกิดขึ้นกับเด็กที่ชื่อวันใหม่จากจุดแรก และจุดต่าง ๆ รอบตัวผมก็เริ่มมีสีขึ้นมา ไม่ว่าจะหน้าต่าง โต๊ะเรียน เสื้อผ้าของผู้คนในห้อง ไม่รู้ว่าจ้องไปที่วันใหม่นานขนาดไหน เพราะเหมือนเจ้าตัวจะเริ่มรู้ตัว อีกฝ่ายก้มหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา ท่าทีดูตื่นตระหนกพร้อมกับกำผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าแน่น แล้วสุดท้ายเจ้าตัวก็ล้มตึง 

          โซลเมทของผมคือวันใหม่  ไม่ผิดแน่

        หลังจากวันนั้นที่ผมเป็นลมล้มพับไป ตื่นขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นเหมือนน้ำยาฆ่าเชื้อ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเพราะคุณคนนั้นที่มองผมจากข้างหลังเซนเซย์ได้เข้ามาพูดคุยถึงเรื่องที่ผมเองก็พอจะเข้าใจได้

        ‘คุณเห็นเหมือนกันกับผมไหม’

        ผมได้แต่พยักหน้าตอบอีกฝ่ายไปในตอนนั้น ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรที่เจอโซลเมทตัวเองกระทันหันแบบนี้  ไม่รู้ว่าเขาจะดีใจหรือเปล่า ไม่รู้อะไรเลย สีหน้าของเขาดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าเหมือนกำลังเครียดอะไรบางอย่าง ไม่รู้สิ 

        ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหัวใจของผมมันเจ็บจี๊ดขึ้นมาเพียงแค่คิดว่าคู่ชีวิตของผมที่เพิ่งจะได้เจอดูไม่ดีใจเท่าไหร่ที่รู้ว่าผมคือคู่ชีวิต แต่ทำไมเมื่อผมรู้ว่าเขาคือโซลเมทใจของผมกลับดีใจมากเสียเหลือเกิน เหมือนกับว่าเขาคือคนเดียวที่ตามหามาตลอด เพียงแค่เจอก็รู้สึกใจเต้นรัว ใบหน้าเรียบนิ่งเรียวตาที่เหมือนไร้ความรู้สึกของเขากลับทำให้ผมเข้าใจว่าอะไรคือความรัก

        หากลองคิดกลับกันอีกแง่ ถ้าหากเขาไม่ใช่คนที่ทำให้ตาของผมมองเห็นสีสันอีกครั้ง ความรู้สึกนี้จะเกิดขึ้นกับผมหรือเปล่า ความรู้สึกอยากจะรักน่ะ

                                          

        สามวันก่อนที่โรงพยาบาลผมทำอะไรไม่ถูกเมื่อทุกอย่างมันชัดเจนอยู่แล้วว่าคนตรงหน้าคือโซลเมทของผม ขนตางอนของคนที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงรับกับจมูกเป็นอย่างดี ผมจูบเข้าที่กระหม่อมบางหวังจะประโลมความตกใจให้ทุเลาลง วันใหม่ยังเด็ก ยังสดใสและน่ารัก ผมเสียใจที่โซลเมทของตัวเองต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แค่คิดว่าเด็กตรงหน้าต้องตามหาผมที่เป็นคู่ชีวิตอยู่เรื่อยมาโดยที่ตาไม่เห็นสีสันอะไรหัวใจของผมก็เหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อ 

        แรงพยักหน้าที่ผมถามว่าวันใหม่เป็นแบบผมหรือเปล่าทำให้แน่ใจชัดร้อยเปอร์เซ็นว่าเราคือคู่ชีวิต เพราะตามคำบอกเล่าของพ่อแม่ว่าถ้าหากเราเจอโซลเมทเมื่อไหร่ทั้งคู่จะมองเห็นสีขึ้นมาพร้อมกัน แต่ถ้าหากว่าช้ากว่าบรรลุนิติภาวะแล้วหาโซลเมทไม่เจอ ดวงตาจะบอด ผมเชื่อแบบนั้นมาตลอดจนปีที่ผมอายุยี่สิบ ดวงตาของผมยังมองเห็นเหมือนเดิมเพียงแค่ไร้สี ตาของผมยังไม่บอด มันเหมือนกับว่าผมต้องใช้ชีวิตเพื่อหาโซลเมทของตัวเองต่อไป

             และผมเจอเขาแล้ว คู่ชีวิตที่แสนน่าเอ็นดู

         ผมจำได้ว่าทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ได้แต่ลูบหัววันใหม่แล้วออกมาจากโรงพยาบาล แน่นอนว่ารีบที่สุดเพราะต้องติดต่อแม่ให้กลับมาจากญี่ปุ่นเพราะเจอโซลเมทแล้ว รีบบอกคนสำคัญในชีวิตทุกคนว่าผมเจอคู่ชีวิต ไม่รู้ว่าเห่ออะไรเหมือนกัน ไม่รู้ว่าดีใจที่ตามองเห็นสี หรือรู้ว่าวันใหม่เป็นเด็กน่ารัก แต่ใจเต้นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แน่นอนว่าความรักครั้งแรกกำลังจะมา

  

                                   

                                         ✨

        “พี่เมฆ วันใหม่ขอไปเที่ยวนะ”

     

        เสียงของวันใหม่ออดอ้อนแต่หัววัน เจ้าตัวใส่เสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์ที่ผมซื้อให้ในวันครบรอบหนึ่งปี แม้ตอนนี้จะเข้าปีที่สองแล้วแต่วันใหม่ยังรักษามันอย่างดี แต่จะว่าไปแล้วเกือบสองปีมันก็เร็วเหมือนกัน

          “พี่เมฆคิดอะไรอยู่ วันใหม่ไปเที่ยวนะ”

          “กลับกี่โมง พี่ไปรับไหม”

        ถามกำชับเวลาให้แน่นอน ยิ่งขึ้นมหาวิทยาลัยวันใหม่ยิ่งออกเที่ยวเป็นว่าเล่น สัปดาห์หนึ่งมีเจ็ดวัน วันใหม่เที่ยวไปแล้วห้าวัน แน่นอนว่าผมต้องขอเวลาให้เราได้อยู่ด้วยกันบ้าง แต่วัยนี้ผมก็เข้าใจเพราะผมก็ไม่ได้ห่างจากวันใหม่เท่าไหร่เลย แต่นิสัยกลับต่างกันมาก เพราะตั้งแต่ตามองเห็นสีก็ช็อปปิ้งเก่งที่หนึ่งไม่มีใครเกิน เสื้อผ้าเยอะเต็มตู้ รองเท้าไม่เคยซ้ำ กระเป๋าไปเรียนต้องสีสัน ต่างจากผมที่ต่อให้มองเห็นสีมากขนาดไหนเสื้อผ้าก็ยังเป็นสีขาวดำดังเดิม 

          “ลุงเมฆมารับหนูด้วยนะทุ่มนึง”

       พูดจบเจ้าตัวก็หอมเข้าที่แก้มสองข้างของผมเต็มฟอดพร้อมกับเดินออกไป มันน่าตีไหม เรียกผมลุงอีกแล้วนะเด็กคนนี้ เหนื่อยจะปรามคนพูดยาก

              แต่ก็รักนั่นแหละ

        ตั้งแต่วันนั้นที่โรงพยาบาลหลังจากที่ผมบอกคนสำคัญในชีวิตทั้งหมดว่าเจอโซลเมท คุณแม่บินกลับมาทันทีจากญี่ปุ่น ทางครอบครัวผมติดต่อคุณพ่อคุณแม่ของวันใหม่ ได้พูดคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวและขอคบหาดูใจในที่สุด ช่วงแรกวันใหม่ก็ดูเงียบ ๆ เหมือนตอนที่เจอในห้องเรียนพิเศษแต่หลังจากนั้นมาก็ได้รู้ว่า 

              โดนหลอกเข้าแล้วเรา 

        วันใหม่ไม่ได้เป็นเด็กเงียบ ๆ แบบที่คิด สมแล้วกับที่เขาว่ากันว่า จมูกรั้นคือคนดื้อ  ไม่รู้ว่าดื้อเพิ่มมากขึ้นจากการมองเห็นสีด้วยหรือเปล่า เพราะตั้งแต่ที่เราทั้งคู่เห็นอะไรชัดเจนมากขึ้นก็ 

        พี่เมฆแบบนู้นพี่เมฆแบบนี้ทั้งวัน ซื้ออันนี้ให้หนูหน่อยทั้งวัน วันใหม่อยากได้ทั้งวัน แต่ก็นั่นแหละครับ ผมตามใจ หลัง ๆ เจ้าตัวเริ่มรู้แล้วว่าถ้าขอต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ไม่ว่าจะเป็นไปสอนพิเศษช่วยผมในวันว่างหรือวันที่เจ้าตัวหยุด แน่นอนว่าหลังที่คุณพ่อผมเสียเมื่อปลายปีที่ผ่านมา ผมเองก็ต้องสานต่ออะไรที่พอจะทำได้  มันก็เหมือนธุรกิจครอบครัวเล็ก ๆ นั่นล่ะ เพราะผมเรียนจบแล้ว งานที่ชอบยังไม่มีก็มาสอนพิเศษแทนพ่อก็พอทำได้ ผลตอบรับจากกลุ่มนักเรียนที่สอนก็ดี 

        เว้นแต่เด็กขี้หวงคนนึง

        ‘ทำไมต้องเรียกชื่อจริงด้วยล่ะ’

        เด็กที่ว่าก็วันใหม่นี่แหละครับ เจ้าตัวรู้ดีว่าตัวเองไม่น่ารักใส่ผมเข้าแล้ว จำได้ว่าวันนั้นผมไม่ได้พูดอะไรต่อ ปล่อยให้เจ้าตัวคิดเองว่าที่คิดที่ทำอยู่ถูกต้องไหม

        สายตาเศร้าบ่งบอกว่าเจ้าตัวรู้สึกผิดกับผมแค่ไหน คำว่าขอโทษคำเดียวจากปากวันใหม่ทำให้ผมอยากจะยกโทษให้ไปทั้งชีวิต หลงจนโงหัวไม่ขึ้นขนานแท้ แค่คิดว่าการที่มีวันใหม่อยู่ด้วยในทุก ๆ วันของชีวิตก็น่าจะมีความสุขที่สุดในโลกแล้ว 

         ผมมีความสุขจนมากพอที่จะไม่นึกถึงความทุกข์ที่กัดกินใจก่อนหน้านี้เรื่องที่ผมมองไม่เห็นสีอะไรเลยนอกจากขาวกับดำ ผมคิดว่ามันเป็นปมในใจผมมาตลอด ผมโดนคนรอบข้างที่ไม่เข้าใจผมล้ออยู่เสมอมา แต่ตอนนี้ผมไม่ได้คิดถึงมันแล้วล่ะ 

        เพราะผมมีวันใหม่และจะไม่นึกถึงวันเดิม ๆ 

        

        วันใหม่เป็นเหมือนวันใหม่ ๆ ของผม ที่จะไม่ทำให้นึกถึงความเจ็บปวด วันใหม่เหมือนสีสันในชีวิตที่ขาดหายไป และเขาสดใสกว่าทุกสิ่ง สว่างกว่าทุกสีที่ผมเคย เห็น แล้วไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ผมยังหวังว่าวันใหม่จะเป็นสีสันที่สดใสตลอดไป 

         ไม่ว่าจะแก่เฒ่าชราร่วงโรยไป

    วันใหม่จะยังคงเป็นสีสันชั่วชีวิตผมตลอดกาล