วันที่  20  มกราคม 2558 เวลา 16.00 น. 

“เลิกกี่โมง  นั่งเรือมาที่โรงพยาบาลได้ไหม  พี่แจนจะให้ตรวจกรุ๊ปเลือดกับทำประวัติเลย”

“เลิกสี่โมงครึ่งอ่ะพ่อ ตรวจเลือดทำไมอ่ะ ต้องเดี๋ยวนี้เลยเหรอ วันอื่นไม่ได้เหรอ ไม่น่าจะไปทันห้าโมงนะ”

“ก็เรื่องบริจาคไตไง  มาทันไหม พ่อจะได้ให้เขารอ”

“อือๆ โอเค เดี๋ยวจะรีบไป”

วันแรกของการพบปะและทำความรู้จักกับการบริจาคไต รู้จักกันแบบเร่งด่วน

ด่วนตั้งแต่นั่งรถไปที่โรงพยาบาล

ด่วนทั้งทำประวัติ

ด่วนจนถึงการวิ่งขึ้นไปเจาะแขนตรวจกรุ๊ปเลือด

จริงๆ  รู้มานานแล้วว่าพ่อเป็นโรคไต  เพราะเมื่อตอนเราเรียน ปี 2  พ่อก็ต้องเข้าผ่าตัดใหญ่เอาไตออกไปข้างนึง เพราะเป็นเนื้องอกของปมประสาทไปรัดไตทำให้ไตเสียหาย  ตอนแรกหมอบอกให้ทำใจนะอาจจะเป็นเนื้อร้าย  ให้น้ำหนักไว้ถึง  95 %  ซึ่งสุดท้ายก็ไม่ใช่  นับว่าโชคดี แต่ไตข้างนั้นก็ไม่ได้อยู่กับพ่อแล้วเพราะมันแฟบจนไม่เหลือสภาพไต ใช้การอะไรไม่ได้ (หมอว่าสภาพเหมือนผ้าขี้ริ้ว) แถมอีกข้างก็เหมือนถ่านไฟฉายที่ใกล้หมด คือมันทำงานแค่ 5-10 % เท่านั้น 

ความหวังดูเหมือนจะริบหรี่  แต่อย่าลืมว่าวงการแพทย์เราก้าวไกล พ่อเลยได้เข้าสู่กระบวนการฟอกเลือดด้วยเครื่องไตเทียม 3 วัน/สัปดาห์  แต่ละครั้งกินเวลาถึง 4 ชั่วโมง  ซึ่งเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากสำหรับคนที่เคยทำงานทุกวัน และมักจะขับรถไปเที่ยวนั่นนี่ตามใจอยาก 

แล้วยังไงล่ะกับ งานประจำของพ่อ  ช่วงแรกก็ลาครึ่งวัน ช่วงหลังก็ลาออก ยังไงซะไม่วันนี้ก็วันหน้า เลยตัดสินใจเกษียณอายุงานก่อนเวลาไป 5 ปี  พอลูปชีวิต  คือ ฟอก-กิน-นอน-เว้นหนึ่งวัน-ฟอก-กิน-นอน-เว้นหนึ่งวัน มันเลยน่าเบื่อกว่าที่คิด แถมระยะเวลาที่รอรับไตจาก ผู้บริจาคที่ภาวะสมองตาย ก็ยังดูไกลเหลือเกิน  เลยต้องยอมรับทางเลือก ที่พ่อเองก็ไม่อยากเลือกนักคือ "การปลูกถ่ายไตจากผู้มีชีวิต"

นั่นก็เป็นที่มาของวันนี้ วันที่เราต้องเข้าสู่กระบวนการผู้บริจาคไตให้กับพ่อ 

แต่มันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด

ปล.  

               1.  เราเอาบันทึกนี้ให้แม่ช่วยแก้ไขในพาร์ทพ่อ  ปรากฏว่าแม่ร้องไห้  โดยให้เหตุผลว่า “สงสารลูก” เราอยากให้ทุกคนเข้าใจเกี่ยวกับการบริจาคว่ามันเป็นทางเลือกที่สามารถทำได้  เพราะมีกระบวนการรองรับ  มีคนมากมายที่บริจาคไตในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่  ซึ่งหลังผ่าตัดก็ยังสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ 

             2.  เราจะเล่าถึงประสบการณ์ในระยะเวลา 1 ปีกับ 5เดือน ที่ผ่านมา ซึ่งยังไม่มีตอนจบเพราะยังไม่จบขั้นตอนการรักษา  แต่ถ้ามีเรื่องเซอร์ไพรส์จะขออนุญาตเล่าเหตุการณ์นั้น ‘คั่น’ ลำดับเรื่องปกตินะคะ