Sicario (2015, Denis Villeneuve, USA)

1. ความอำมหิตสุดๆ ของหนังคือต่อให้ใช้มุมกล้องแบบ bird-eye view -เสมือนเป็นสายตาจากพระเจ้าที่มองลงมายังโลก เห็นทุกซอกทุกมุม กระทั่งตีตัวออกห่างจากพื้นโลก- บ่อยแค่ไหน เราก็ยังสลัดความรู้สึกเหมือนติดกับอยู่ในวงจรแห่งความโฉดชั่วไม่พ้น

2. เอาจริงๆ เรื่องหรือประเด็นที่หนังเล่านั้นไม่ใหม่ มันก็เรื่องของคนที่ดำดิ่งไปในโลกหรือระบบที่เธอหรือเขาไม่มีทางเอาชนะหรือหนีไปได้ ระบบที่เราพ่ายแพ้และตกเป็นเหยื่อก่อนที่เราจะรู้ตัวว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งในมันด้วยซ้ำ ต่อให้พยายามจะเล่นตามกฎกติกาหรือกระทั่งตีตัวออกห่างจากมัน มันก็จะลากใครต่อใครให้ไปเล่นตามบทบาทที่มันวางไว้โดยไม่ใส่ใจถึงเหตุผล เยื่อใยความรู้สึก หรือกระทั่งชีวิตแม้แต่น้อย

3. หนังวีลล์เนิฟโดดเด่นตรงที่ปัจเจกคือสิ่งเล็กจ้อยที่ไร้ความสามารถในการต่อกรกับสิ่งที่ใหญ่กว่าตัวเอง ปัจเจกตกเป็นเหยื่อของโครงสร้างบางอย่างที่พาดทับมาสั่นคลอนชีวิตของพวกเขา

4. ในเรื่องนี้ การปะทะกันระหว่างตัวละครฝ่ายดีกับตัวละครฝ่ายชั่วกลับสร้างความปั่นป่วนอย่างยิ่ง เพราะตัวละครที่ควรจะดีกลับเริ่มชั่วขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่หนังก็เผยด้านความเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาที่ต้องเลี้ยงดูครอบครัวของตัวละครฝ่ายชั่วให้เห็น การฆ่ากันตายของคน 2 ฝั่งเลยเป็นการเสียเลือดเนื้อของตัวแทน (พูดให้แรงกว่าคือหุ่นเชิด) ของอุดมการณ์หรือบทบาทที่ถูกขีดเขียนประกอบสร้างขึ้นมา ในวังวนแห่งความยุ่งเหยิงรุนแรงทั้งหลาย ทางออกอยู่ที่ใดก็ไม่มีใครรู้ เพราะต่อให้ท้ายที่สุด ตัวร้ายที่ครองบัลลังก์ในอาณาจักรค้ายาถูกฆ่าตาย ก็จะมีตัวแทนหรือหุ่นเชิดตัวใหม่ที่เข้ามาสวมบทบาทต่ออยู่ดี

5. ตอนจบของหนังจึงขมขื่นมากๆ เพราะการตัดสินใจที่จะ 'ขายวิญญาณ' หรือไม่ของตัวละครฝ่ายดีแทบไม่มีความหมายอะไรเลยต่อหน้าพระพักตร์ของระบบดังกล่าว และฉากปิดเรื่องก็ราวกับจะบอกว่าอนาคตนั้นมืดมนยิ่ง เพราะนับตั้งแต่วินาทีแรกที่เราลืมตาอ้าปากมาบนโลก ความไร้เดียงสาก็ถูกแต่งแต้ม เจือปนด้วยความมืดหม่นรุนแรงโดยเงื้อมมือของผู้ใหญ่ (หรือหุ่นเชิดหรือเหยื่อของระบบไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง) อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง