ท้องฟ้าโปร่งโล่ง ไม่สิ ต้องบอกว่ามองจากตรงนี้ทุกอย่างเคลื่อนไหวในจังหวะของมัน

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจสำรวจดวงจันทร์ (และพบว่าไม่มีอะไรใหม่)

ก็ถึงเวลาลอยเคว้งอยู่ในอวกาศเพื่อเฝ้าสังเกตการณ์อะไรสักหน่อย

ดาวตก

เห็นจากบนนี้มันต่างออกไปจาบนพื้นดิน 

ดวงที่เคยเห็นว่าระยิบระยับ แต่ในระยะนี้ก็ไม่เท่าไหร่ ไกลกว่านี้จะดีกว่า

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคนเราอยากจะมองบางอย่างที่เคยจากที่ไกล

ให้ใกล้ขึ้น เพื่อพบว่ามันไม่เหมือนอย่างที่คิด

ดาวตกอีกดวง

ไม่น่าเชื่อว่าบนอวกาศเราจะเห็นดาวตกได้บ่อยกว่าในหนึ่งปีที่บนพื้นโลก

ดาวมันไม่ได้ตก ลงไปสู่อะไรบางอย่าง มันเหมือนแล่นฉิวผ่านไปอย่างเร็วก็เท่านั้น

อยู่บนนี้มันเหมือนจะมีอิสระดี ไม่มีแรงโน้มถ่วง

ไม่มีที่สิ้นสุด มันเราจะไปไกลออกไปได้เรื่อยๆ ค้นพบอะไรใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา

แต่ว่าเราก็ไม่เคยไปไกลเกินกาแลกซี่ที่เราอยู่

และไม่แน่ใจว่าอยากจะไปให้ไกลอีกสักเท่าไหร่

ในตอนนี้อยากจะกลับบ้าน บนนี้มีอิสระก็จริง

แต่กลับทำให้โหยหาโลกที่คุ้นเคย ถึงเวลาเดินทางอีกครั้ง

เป้าหมายไม่ใช่เพื่อสำรวจอะไรใหม่ๆ แค่อยากจะกลับไปติดกับดักของแรงดึงดูดนั้นอีกครั้ง