เกลือศรัทธา By อนุสรณ์ ติปยานนท์ - รีวิวเว้ย (3)

รีวิวเว้ย (1290) อาจารย์ท่านหนึ่งเคยกล่าวเอาไว้ในชั้นเรียน และหลายครั้งระหว่างบนสนทนาบนโต๊ะอาหารว่า "สิ่งที่มีความเป็นอนุรักษ์นิยมมากที่สุดของมนุษย์เรานั้นคือ 'ลิ้น'" เมื่อหลายปีก่อนที่ได้ยินประโยคนี้ครั้งแรกเรายังคงไม่เข้าใจและไม่แน่ใจว่ามันจะใช่แบบนั้นจริงหรือ กระทั่งเมื่อใช้ชีวิตต่อมา และห่างเหินจากความคุ้นชินและคุ้นลิ้น ในทุกครั้งที่มีโอการได้หวนคิดถึงหรือได้กลับไปยังที่ที่จากมาก เราจะรู้สึกเสมอว่า "รสชาติ" ของสิ่งที่เรากำลังเผชิญในที่ของเรา รสชาติที่เรากำลังลิ้มรสมันคือรสชาติของชีวิตที่คุ้นเคย หลายหนเมื่อชีวิตเผชิญปัญหาและไม่แน่ใจว่าจะออกจากมันอย่างไร หลายคนแค่พาตัวเองกลับไปยังที่ที่คุ้นเคย กลับไปยังรสชาติที่คุ้นลิ้น กลับไปยังบ้านที่จากมา น่าแปลกว่าปัญหาเหล่านั้นถูกละวางและหยุดเอาไว้ ณ ประตูก่อนที่เราจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน บ้านที่เราจากมาเนิ่นนาน
หนังสือ : เกลือศรัทธา
โดย : อนุสรณ์ ติปยานนท์
จำนวน : 172 หน้า
.
"เกลือศรัทธา" นวนิยายที่ว่าด้วยเรื่องของ รสชาติ ความสัมพันธ์ ประวัติศาสตร์ ความศรัทธาและการเดินทางเพื่อตามหาจุดหมายปลายทางและจุดสิ้นสุดบางอย่างของการเริ่มต้นใหม่ "เกลือศรัทธา" เองยังเป็นนวนิยายที่มีฉากหลังเป็นเรื่องของ เหมืองเกลือวีลิชก้า ฮามอน อิเบอริโค และรสเค็มที่ผูกติดอยู่กับชีวิตของใครหลาย ๆ คน บางมีสัมผัสรับรสเค็มที่ดีเกินไปกระทั่งตัดและกีดกันรสชาติอื่น ๆ ออไปเสียสิ้น บ้างสูญเสียการรับรู้รสเค็มไปอย่างไม่คาดฝัน และบ้างก็ตัดขาดตัวเองออกจากรสเค็ม (เกลือ) หลังจากที่ชีสวิตเผชิญการเปลี่ยนผ่าน
.
โดยที่ตัวละครแต่ละตัวที่ปรากฏใน "เกลือศรัทธา" ชีวิตของพวกเขาต่างสัมพันธ์อยู่กับ "เกลือ (รสเค็ม)" แทบทั้งสิ้น ทั้งที่มันปรากฏอยู่ในรูปของความคิด ความทรงจำ และบางตัวละครเรื่องเล่าของชีวิตก็เกี่ยวข้อกับความขาด-พร่อง บางประการที่มีจุดเริ่มต้นมาจากรสเค็ม
.
ตัวละครหลักที่ปรากฏใน "เกลือศรัทธา" ต่างออกเดินทางไกลไปในสถานที่ที่ทำให้เรื่องราวของนวนิยายปรากฏขึ้น ผ่านแรงขับบางผระการที่เป็นหนทางในครั้งอดีตที่นำเอาตัวละครแต่ละตัวออกเดินทาง แน่นอนว่าในหลายครั้งหลายตอนของเรื่องราวที่ปรากฏของตัวละครใน "เกลือศรัทธา" ก็พาเราย้อนคิดถึงตัวตนของเราในฐานะผู้อ่าน และหนทางในปัจจุบันที่เรากำลังดำเนินไป ว่าแท้จริงแล้วที่ผ่านมาชีวิตของเรามันขับเคลื่อนมาถึงจุดนี้อย่างไร เบื้องลึกเบื้องหลังของชีวิตเรามี "รสชาติ" ที่ผูกพันธ์และขับเคลื่อนให้เราเป็นอย่างอย่างในทุกวันนี้อย่างไร สิ่งที่ขับเคลื่อนผลักดันให้เรามาอยู่ตรงจุดนี้มันคือสิ่งใดกันระหว่าง "รสชาติ" (ของชีวิต) หรือ "ศรัทธา" ที่เรายกให้มันทั้งชีวิตโดยไม่ได้คิดตั้งคำถาม หรือทั้งสองอย่างกันนะ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น