เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ฉันในวันที่ถังแตกแล้วargentumnm
สำหรับ ปี2 ในมหาลัยของฉัน
  • เมื่อกลางปีที่แล้วทันทีที่รู้ว่าที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงินหนักมาก มันทำเอาชีวิตการอยากเรียนเราหายไปหมด เราต้องมานั่งคิดหาเงินว่าทำยังไงเราถึงจะอยู่รอดได้ในแต่ละวัน เราเองก็ต้องย้ายหอบ่อยมากจนกว่าจะหาราคาถูกที่สุดจนเรารู้สึกว่าจ่ายไหว แต่มันก็ไม่ทำให้เราโล่งใจขึ้นเลย เราออกหาเงินไม่ว่าจะสอนพิเศษ เราไม่เคยสอนใครก็ต้องมาสอน ซึ่งมันไม่เป็นตัวเองเลยแต่ก็ต้องทำเพราะไม่งั้นก็อดตาย เราขายของบางอย่างแต่มันก็ไม่เคยทำกำไรงอกเงยให้พออยู่พอกินเลย เราไม่มีเงินลงทุนอะไรที่ใหญ่กว่านี้ได้เลย 
    อะไรๆก็แย่ เราไปขอความช่วยเหลือมันมีแต่ทางตัน เราเลยพึงสังวรไว้ว่า มันไม่มีใครช่วยเราได้หรอก เราก็ต้องจมกับเรื่องไม่เป็นเรื่องต่อไป

    ยอมรับตามตรงเรารู้สึกเสียศักดิ์ศรีเสียหน้าไปเยอะ เราทำอะไรก็ไม่คล่องตัวรู้สึกว่าการเรียนหนังสือทำให้เราใช้ชีวิตยากขึ้นมาก เพราะทุกวันที่เรามาเรียนเราเสียเงินทุกวัน ไม่มีคำว่าได้อะไรกลับมาเลย เราไม่อยากทุรนทุรายแบบนี้จนกว่าจะปี 4 มันเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมอยากลาออกทุกวันๆ 
    ถ้าเราลาออกเราอยากจะเก็บตัวทำอะไรบางอย่างที่เราแพลนไว้กับรุ่นพี่คนนึง เออ เค้าก็เป็นคนช่วยเราคนนึงในวันที่ลำบาก 

    ในส่วนของชีวิตเรา เราต้องคิดต่อวันที่เราต้องเผชิญปัญหาคนเดียว เราคิดเอาไว้ว่าไม่มีใครช่วยเราได้ตลอดไป เราคิดหนักทุกวันว่าเราจะเจอกับอะไร แต่ที่แน่ๆคิดไว้แล้วบ้านไม่ใช่ที่ๆเราจะอยากกลับ ยังไม่พร้อมกับไปตอนนี้ บ้านก็เป็นอีกสถานที่ที่เราไม่ได้รู้สึกว่ามันจะน่าอยู่อะไร เราไม่มีความเป็นเจ้าของ แต่การมามีหอตอนเรียนมกาลัยก็ไม่ใช่เรื่องดีนักหรอก คิดฝันเอาไว้ว่าเมื่อไหร่ที่หลุดพ้นจากกรงขังที่เรียกว่าการเรียน จะหนีไปอยู่ ตจว ที่ค่าครองชีพมันถูกๆเก็บตัวอยู่ซักพัก

    สำหรับเรื่องเรียนอันไหนวีคไหนงานกลุ่มเราเข้าบางคาบที่เราไปเรียนเหมือนไม่ได้ความรู้อะไรเลย เราไปอ่านเองยังจะดีกว่า ก็แน่นอนบางวิชาก็ไม่เข้าอะ
    เราเองก็เบื่อการเรียนในคณะมาตั้งแต่ปี 1 เทอม 2 แล้ว ผลการเรียนไม่ดีขึ้นเลย รู้สึกว่าน่ารำคาญใจมากสิ่งนี้ พอกันที ก็เลยไปเรียนให้มันจบๆ การบ้านทำให้มันจบๆ ไม่ได้มีความรู้สึกว่า สนุกกับการเรียน เพราะแค่เรื่องชีวิตก็เหนื่อยแล้ว ชีวิตปี2 นี่ทำร้ายจิตใจกันมากๆ เราอยู่ตัวคนเดียวมากขึ้น อยากทำอะไรก็ต้องพึ่งตัวเอง 
    ในขณะที่เขาดูช่วยเหลือกันดี แต่เราก็สู้อยู่คนเดียว ก็นะฉันเลือกชีวิตแบบนี้เองมันช่วยไม่ได้ 
    ตอนนี้มีความหวังว่า เรียนปี3 ก็ไม่ต้องถึงขั้นว่าต้อง a แต่เราอยากรีบเรียนเพื่อให้จบ 3 ปีครึ่ง แต่ก็หวังเกรด 3.00 นะเผื่อเอาไปสอบ uis สอบ ทุนกพ รึชั้นจะไปอยู่ระบบราชการดี เอาตรงๆความฝันฉันคือการทำธุรกิจ ครอบครัวชั้นไม่มีใครทำธุรกิจเลย มีแต่ราชการ กับ ชาวนา เราอยากไปมีที่ทางตัวเอง แต่ก็นั่นล่ะ ขวากหนามที่ใหญ่สุด จน เราไม่ได้มีเงินมากพอขนาดนั้น

    แค่มีชีวิตรอดไปวันนึง ฉันต้องเสียน้ำตาเท่าไหร่กัน

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in