ผมคิดถึงการเขียนจดหมายเพราะไม่นานมานี้ได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่ง

หนังสือเล่มดังกล่าวมีชื่อว่า ร้านหนังสือเลขที่ 84 ถนนแชริงครอสส์ เป็นหนังสือบันทึกการพูดคุยทางจดหมายของคุณเฮเลน แฮฟฟ์—นักเขียนสาวจากนิวยอร์ก กับเหล่าพนักงานในร้านขายหนังสือเก่าในกรุงลอนดอน

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในยุค 50-60s จากการที่คุณเฮเลนไปบังเอิญพบคำประกาศโฆษณาของร้านหนังสือแห่งนี้เข้า เธอจึงเริ่มจรดปากกาปิดผนึกส่งจดหมายข้ามฟากไปยังดินแดนแห่งเสรีภาพ

คุณอาจคิดว่าถ้อยคำในจดหมายเหล่านั้นต้องมีแต่ความสุภาพอ่อนน้อม หากความจริงแล้ว เฮเลนมีความยียวนไม่ใช่น้อย หลายข้อความให้ความรู้สึกเหมือนเธอกำลังคุยเล่นกับเพื่อน อารมณ์ร้ายใส่คนสนิท แต่พอเย็นลงก็จะเป็นเพื่อนที่คอยดูแลเอาใจใส่อย่างดี

ขอสารภาพว่ามีบ้างที่ผมรู้สึกรำคาญคุณเฮเลน จนภาวนาให้คุณพนักงานช่วยตอกกลับนางสักหน่อย

พูดถึงพนักงานแล้ว ผมก็สงสัยเล็กน้อยว่าการตอบจดหมายเช่นนี้เป็นเรื่องปกติสำหรับร้านค้าในยุคนั้นหรือเปล่า เพราะจากถ้อยคำที่เลือกใช้และการเขียนตอบกลับคุณเฮเลนก็ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงการเอาใจใส่