น่ารำคาญ
ผมมองหน้าเด็กใหม่ที่กำลังยืนอยู่หน้าห้อง ใบหน้าที่มีลักยิ้มบุ๋มเล็กน้อยเวลายิ้ม ดวงตากลมโตสดใส กับผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นเป็นสิ่งที่น่ารำคาญที่สุด ให้ตายเถอะผมไม่ชอบหน้าเด็กใหม่นี้เลย
"เด็กๆวันนี้เรามีเพื่อนใหม่ย้ายมาจากบอสตัน แนะนำตัวสิ"
"สวัสดีเราชื่อ อิม ชางกยุน พึ่งย้ายมาจากบอสตันยินดีที่ได้รู้จักนะ"
แค่พูดเฉยๆก็ได้ทำไมต้องยิ้มกว้างอะไรขนาดนั้นห๊ะ รู้ตัวมั้ยว่าน่ารำคาญขนาดไหนเวลานายยิ้มแล้วลักยิ้มเล็กๆนั้นโพล่ออกมา ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะเพื่อตัดสิ่งที่ทำให้ตัวเองรำคาญใจ
"เดี๋ยวเธอไปนั่งข้างๆคนนั้นนะ มีที่เหลือที่เดียวแล้ว"
อย่านะ ต้องไม่ใช่ตรงนี้ เอาตัวน่ารำคาญมานั่งตรงนี้ไม่ได้นะ ผมภาวนาในใจแต่ดูเหมือนพระเจ้าจะไม่ได้ยินสิ่งที่ผมร้องขอเลย...
"สวัสดีเราขอนั่งด้วยนะ"
"...."
"นายชื่ออะไรหรอ เราชางกยุนนะ"
คนข้างๆพูดอย่างเจื้อแจ๋ว เสียงทุ้มๆที่ฟังแล้วสบายหูเปล่งออกมาจากริมฝีปากอมชมพูนั้นพร้อมกับส่งยิ้มที่ทำให้ผมหงุดหงิดใจมาให้
"น่ารำคาญ"
"นายว่าอะไรนะ"
เสียงคนข้างๆถามอีกครั้งเหมือนไม่ได้ยินประโยคเมื่อกี้ที่จูฮอนพูด
"บอกว่าน่ารำคาญ เลิกยิ้มแบบนั้นซะทีเห็นแล้วหงุดหงิด"
อ่าา ผมพูดแรงไปหรือป่าวทำไมคนข้างๆถึงทำหน้าหงอยขนาดนั้น ถ้าเปรียบกับหมาตอนนี้ก็คงจะเห็นหูตกๆเหมือนตอนโดนเจ้าของดุไปแล้ว
"จูฮอน"
"ห๊ะ?เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ"
"บอกว่าชื่อ อี จูฮอน"
ผมพูดย้ำอีกครั้งก่อนที่คนที่ทำให้ผมหงุดหงิดจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"อ้ออ ยินดีที่ได้รู้จักนะจูฮอน เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ"
ยิ้มอีกแล้ว จะยิ้มอะไรหนักหนาหงุดหงิดเว้ยย ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกครั้งขืนนั่งมองเจ้านี้นานๆเข้าได้ทำอะไรแปลกๆลงไปแน่
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
"เอาละ วันนี้พอแค่นี้"
"ชางกยุน ชางกยุนนาา ไปกินข้าวกันมั้ย"
"ไปกินกับเราก็ได้"
"ไปกับเราสิ"
"เอ่อ..."
ผมหันมองคนข้างๆที่ตอนนี้โดนคนในห้องรุมแย่งกันเพื่อที่จะพาไปกินข้าว ต่างจากผมที่อยู่มาตั้งหลายปีแต่กับไม่มีใครชวนไปกินข้าวเลย อย่าว่าแต่ชวนไปกินข้าวแค่จะชวนคุยยังไม่อยากจะมาคุยด้วยซ้ำ เฮ้อพูดแล้วก็หิวลงไปหาที่กินข้าวดีกว่า
"เอ่อ คือเราขอโทษนะแต่เราจะไปกินข้าวกับจูฮอนอะ เราไปก่อนนะ"
ห๊ะ เดี๋ยวอะไร ใครจะมากินข้าวกับผม หรือผมหูแว่วไป แต่พอผมหันไปเพื่อที่จะหาตัวการลากผมไปเกี่ยวข้องด้วยก็พบกับเจ้าตัวปัญหาที่ตอนนี้ยืนจับชายเสื้อผมพร้อมทำหน้าอ้อนวอนขอให้ผมช่วย อื้อหื้อคิดว่าจะช่วยหรือไง ทำหูตกๆแบบนั้นคิดว่าจะช่วยหรอ ยัง ยังจะมากระตุ้กชายเสื้ออีก เออ ช่วยก็ได้แม่งเอ้ยรำคาญว้อย
"ยังไม่ไปกันอีก ฟังไม่รู้เรื่องหรอชางกยุนจะไปกินข้าวกับกูเลิกมาชวนได้แล้วรำคาญ"
เงียบ เงียบทั้งห้อง หลังจากผมพูดประโยคนั้นทุกคนก็ค่อยๆแยกย้ายสลายตัวไปเหมือนก่อนหน้านี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
"ปล่อยได้แล้วจะจับอีกนานมั้ย ชายเสื้อกูยับหมดและ"
"เอ่อ เราขอโทษนะแต่ก็ขอบคุณที่ช่วย"
"เออ"
ผมตอบอีกฝ่ายแบบส่งๆ หิวจะตายห่า เกี๊ยวที่แม่ห่อมาให้จะเย็นหมดแล้ว ยืนขวางทางอยู่ได้คนหิวเนี่ยเห็นมั้ย
"หลบดิ จะยืนขวางทางอีกนานมั้ย"
"เราขอไปกินข้าวด้วยดิ"
"ไม่"
"นะจูฮอน เราไม่มีเพื่อน"
"เมื่อกี้เขามาชวนไปกินข้าวมึงก็ไม่ไปทีงี้มาบ่นไม่มีเพื่อน มึงไหวปะเนี่ย"
"ก็เราไม่ชอบคนเยอะๆอะ เห็นจูฮอนไม่มีเพื่อนคบด้วยสงสาร"
เอ้าๆ ไอ้หน้าหมานี้มาบอกผมไม่มีเพื่อนคบอีกมันน่าเตะจริงๆ แต่ก็จริงของมันอะเนี่ยพูดแล้วก็หิวอีกและเฮ้ออ
"จะมากินข้าวกับกูไม่ใช่หรอรีบๆมากูหิว แล้วกูก็มีเพื่อนคบไม่ต้องมาสงสาร"
"ใจดีจัง ถึงจะปากหมาไปหน่อยก็เถอะ5555"
"กูว่ามึงไม่ต้องกินข้าวและกินตีนกูดีกว่าชางกยุน"
"ล้างเท้าก่อนจะให้เรากินด้วยนะจูฮอน อิิอิ"
เอาละครับผมไม่ชอบมัน....
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
หลังจากผมไปกินข้าวกับชางกยุนมาทำให้ผมรู้ว่ามัน เป็น คน กวน ตีน มาก!!!
"จูฮอน ทำไมนายถึงไม่ลืมตาคุยกับเราอะ"
"....."
"จูฮอนๆทำไมนายถึงไปกินข้าวคนเดียวหรอ"
"....."
"นี้ๆจูฮอนแล้วทำไม..."
"ชางกยุน กูจะนอน!!!"
"ทำไมต้องเกรี้ยวกราดใส่เราอะ"
ไม่ใช่แค่กวนตีนอย่างเดียวแถมยังขี้น้อยใจอีกอะไรวะ มาทำให้โมโหแต่พอดุก็น้อยใจใส่
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นกูไม่ง้อ จะน้อยใจก็น้อยใจไปเลย"
"ก็เราเหงาอะ จูฮอนเอาแต่นอนไม่มาคุยกับเราเลย"
"เพื่อนในห้องก็มี ไปคุยกับเขาสิมายุ่งกับกูจัง"
คนจะหลับจะนอนขยันเรียกจริง ถ้าไม่เห็นแก่หน้าตาซื้อบื้อๆนี้กระโดดถีบไปแล้วนะบังอาจมาก่อกวนเวลานอนที่ล่ำค่าของอีจูฮอนได้ยังไง
"กลับบ้านไปแม่ไม่ให้จูฮอนนอนหรอ"
โอ้โห้ คิ้วกระตุ้กแปลกๆเลยครับ ทำไมพูดมากแบบนี้นะ ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่กำลังทำหน้างอเพราะไม่มีเพื่อนคุยด้วย น่ารำคาญจริงๆผมดีดหน้าผากอีกฝ่ายหวังจะให้คนตัวเล็กหยุดบ่น
"มาดีดหน้าผากเราทำไม!! เจ็บนะ!! ไม่มาคุยกับเราก็ไม่เห็นจำเป็นต้องทำร้ายเราเลยนิใจร้ายใจดำจริงๆ"
"ถ้ามึงยังไม่หยุดบ่น ต่อไปจะไม่ใช่แค่ดีดหน้าผาก"
"จูฮอนจะตีเราหรอ เราฟ้องแม่จริงๆด้วย"
พูดมากนักใช่มั้ยผมยีืนมือไปบีบปากที่กำลังนั่งบ่นงุงงิ้งๆอยู่ข้างๆผมอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วก็ได้ผลคนตัวเล็กหยุดพูดลงทันทีแต่เปลี่ยนมาตีผมแทน เห็นตัวเล็กๆแต่แรงนี้โหดพอตัวเลยนะเนี่ยจะช้ำในตายมั้ย พ่อแก้วแม่แก้วช่วยจูฮอนด้วยย
"สองคนนั้นจะตีกันอีกนานมั้ย"
เสียงอาจาร์ยพูดขึ้นเลยทำให้เราทั้งคู่หันมาตั้งใจเรียนต่อ แต่ชางกยุนก็ยังคงส่งสายตาคาดโทษมาให้ อะไรผมทำอะไรผิดขนาดนั้นเลยหรอก็บีบไปแค่เบาๆเองนิทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย แต่เอาจริงๆก็ไม่กล้าทำแรงหรอก เล่นนุ่มนิ่มซะขนาดนั้นขืนทำแรงไปเจ้าตัวเจ็บแย่ ฮึ้ยคิดแล้วก็น่ารำคาญ
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
กริ๊งง~~~~~~~
นี้สิเสียงสวรรค์ในที่สุดก็เลิกเรียนซักที จะได้กลับบ้านไปนอนเล่นเกมแล้วว้อยย ผมรีบจัดการเก็บอุปกรณ์การเรียนซึ่งมีแค่ปากกาน้ำเงินด้ามเดียวใส่กระเป๋ารูดซิบเตรียมลุกออกไปนอกห้อง แต่สายตาก็หันไปเห็นชางกยุนที่กำลังเก็บข้าวของตัวเองใส่กระเป๋าอยู่ ขอโทษดีมั้ยนะ บ้าหน่ามันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นซะหน่อย แต่ชางกยุนยังไม่หายโกรธเลยนะ เห้ย เดี๋ยวมันก็หายเองนั้นและ มึงอย่าคิดมากดิ เสียงในความคิดผมกำลังตีกันให้วุ่น แต่ยังไม่ทันที่จะตัดสินใจอะไรคนตัวเล็กกว่าก็ลุกขึ้นสะพายกระเป๋าเตรียมเดินออกไป
"ชางกยุน เดี๋ยวก่อน"
"อะไร"
โกรธจริงแน่ๆเลย ทำไงดี เห้ยแล้วจะมาเครียดทำไมเนี่ยมึงไม่ชอบหน้ามันนะอี จูฮอนอย่าไปแคร์
"กลับยังไง"
พูดอะไรออกไป ต้องไม่แคร์ดิเห้ย อ่อถามตามมารยาทไงใช่ๆถามตามมารยาท
"กลับบ้านเอง มีไร"
"ป่าว แค่ขอ...."
"เร็วๆเรารีบ"
"ขอให้กลับดีๆแค่นั้นและ กูไปและ"
"จูฮอนก็กลับดีๆนะ"
.
.
.
.
.
.
นี้ผมทำอะไรอยู่ทำไมไม่กลับบ้าน มาเดินตามคนตัวเล็กผมสีน้ำตาลนี้ทำไมกัน แค่คิดว่าชางกยุนต้องกลับบ้านเองก็หงุดหงิดพออยู่แล้วยิ่งมาเห็นเจ้าตัวเดินแจกรอยยิ้มโชว์แก้มบุ๋มๆนั้นยิ่งทำให้น่ารำคาญเข้าไปใหญ่ รวยรอยยิ้มหรอห๊ะแจกอยู่ได้ ผมเดินเตะกระป๋องเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง
บริ๊นๆๆ
ผมเงยหน้ามองต้นตอของเสียงก็เห็นชางกยุนที่กำลังจะข้ามถนนทั้งๆที่สัญญาณไฟเป็นสีเขียว เห้ยไม่เห็นหรอวะว่ามันยังไม่แดงข้ามไปได้ยังไง ผมรีบวิ่งไปดึงคอเสื้ออีกฝ่ายเพื่อให้กลับมายืนตรงริมถนน
"มัวแต่เดินแจกยิ้มอยู่นั้นและรถจะคาบไปกินอยู่แล้ว"
"......"
"เห้ยไหวมั้ย"
"ไหวๆ ขอบคุณนะ"
อะไรยังไม่หายโกรธอีกหรอ
"เดี๋ยว ชางกยุน!!"
"หื้ม มีไรหรอ"
"คือ....กู....จะ..."
"ไปนั่งนึกก่อนก็ได้เราไม่รีบ แต่แม่เรารออยู่ที่บ้าน"
แหม๋ ไม่รีบ ถ้าไม่ติดว่าโกรธอยู่นะมึง
"จะขอ..."
"...."
"ขอโทษ หายโกรธได้แล้ว"
"5555 เราก็คิดว่าอะไร"
"สรุปยกโทษให้มั้ย"
"เราไม่ได้โกรธจูฮอนสักหน่อย"
"อ้าว แล้วทำไมเงียบอะแถมถามคำตอบคำอีก"
"ก็เห็นตอนนั้นจูฮอนบอกเราพูดมากจูฮอนจะนอนนิเราเลยเงียบ"
อยากจะเอาไม้ตีหัวจริงๆ ผมไม่ได้พูดตอบอะไรแต่จูงมือพาอีกคนข้ามถนนไปยังอีกฝั่ง ไหนๆก็เดินตามมาขนาดนี้แล้วขอไปส่งเลยก็แล้วกันเดี๋ยวเดินไปให้รถชนอีก สงสารรถเขา ตลอดทางที่เดินไปส่งมีแต่คนมองคนตัวเล็กข้างๆผม แล้วนี้ก็อีกคนไม่รู้ว่ารู้ที่เขามองหรืออะไรถึงได้เดินแจกยิ้มขนาดนั้น
"จูฮอนเป็นไรป่าว ทำไมทำหน้าเหมือนคนหิวอ้อยอะ"
"รำคาญคนอยู่"
"ใครอะ ไปรำคาญเขาทำไม"
"รำคาญมึงอะ ยิ้มอยู่ได้น่ารำคาญ"
"เรายิ้มก็ผิดอะไรวะ"
คนตัวเล็กข้างๆหน้ามุ่ยลงอย่างเห็นได้ชัด
"มึงก็ทำตัวหน้ารำคาญแค่กับกูดิ อย่าไปทำตัวน่ารำคาญกับคนอื่น"
"ห๊ะ เรางง เราน่ารำคาญยังไงอะอยู่ดีๆมาว่าเรา"
"เลิกยิ้มให้คนอื่นดิเห็นแล้วหงุดหงิด"
"...."
"ยิ้มให้แค่กับกู แค่เนี่ยก็ไม่น่ารำคาญแล้ว"
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in