Do not copy, Re-Upload Please give my PAGE full credit
——————————————–
ยุนกิ
12 JUN 2019

ก็เพราะว่าโดดโรงเรียนออกมาแบบไม่ได้วางแผนอะไรนี่แหละ ทำให้สุดท้ายแล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี นอกจากนั้นอากาศก็ยังร้อน  ไม่มีเงิน แถมยังไม่มีอะไรจะทำ คนที่ชวนผมไปยังทะเลก็คือนัมจุน บรรดาน้อง ๆ ก็ดูดี๋ด๋ากันดี ในขณะที่ผมทำท่าแบบไม่ชอบใจไม่มีอารมณ์จะไปทำอะไรแบบนั้น “มีเงินเหรอ?” และเพราะคำถามนี้ของผมนี่แหละ นัมจุนถึงได้ให้ทุกคนควักเงินออกมาจากกระเป๋า “เศษเงินและแบงค์จำนวนหนึ่ง มันไปไม่ได้” “งั้นเดินไปก็ได้” ผมคิดว่าคนที่พูดประโยคนี้จะต้องเป็นแทฮยองแน่ ๆ แล้วนัมจุนก็ทำหน้าเหมือนต้องการจะบอกผมว่า ขอร้องล่ะครับ ช่วยคิดอะไรให้หน่อย ทุกคนเดินไปบนถนนในขณะที่กลับไปกลับมาวิ่งเล่นบนขอบถนนบ้าง, หัวเราะบ้าง, หรือพูดคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องบ้าง, ส่วนผมไม่มีอารมณ์จะตอบสนองอะไรพวกเขาหรอก ก็เลยขอเดินรั้งท้าย แสงแดดก็ช่างร้อนแรง แสงที่ส่องกระทบยังไม่แม้จะทำให้เกิดเงาอยู่บนถนนในช่วงกลางวันอันร้อนอบอ้าว รถยนที่แล่นบนถนนที่ไม่มีทางเดินเท้าวิ่งผ่านไปท่ามกลางฝุ่นควันฟุ้งกระจาย

“ไปตรงโน้นกันเถอะ” ครั้งนี้ก็ยังคงเป็นแทฮยองอีกเหมือนเดิม เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นโฮซอก เออ เรื่องนั้นมันไม่ใช่เรื่องยิ่งใหญ่อะไร และผมก็ไม่มีอารมณ์จะไปถามด้วย แต่คิดว่าใครสักคนใน 2 คนนี้แหละ ด้วยความที่รู้สึกว่ายุ่งยากผมก็คิดว่าจะรั้งท้ายห่าง ๆ อยู่ข้างหลังคนเดียวนี่แหละ แต่ทว่าก็ดันไปชนกับใครสักคนเข้า ผมหยุดเดินและมอง อ้อ…จีมินนั่นเอง จีมินยืนนิ่งราวกับถูกสถานที่ตรงนั้นตีเข้าให้ กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาสั่นราวกับมองเห็นอะไรบางอย่างที่น่ากลัว, “นายโอเคไหม?” ผมถามเขาไปแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ฟังอะไรผมเลย ที่เบื้องหน้าสายตาของจีมินมีป้ายบ่งบอกว่า “สวนพฤกษชาติ Bulkkoch 2.1 Km” ตระง่านอยู่ เหงื่อของจีมินไหลย้อยลงมาเป็นเม็ด ๆ จากใบหน้า ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากำลังจะพังทลายลง รู้สึกเหมือนเขากำลังขยาดอะไรสักอย่าง “ปาร์ค จีมิน” ผมตะโกนเรียกเขาอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ขยับอะไรเลย ผมเงยหน้าจ้องมองป้ายนั้น

“อ่าาา, ร้อนจะตาย แต่อะไรเนี่ย สวนเหรอ? เราลองไปให้ถึงทะเลกันเถอะ” ผมพูดออกไปแบบไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร ผมไม่รู้หรอกนะว่าสถานที่ที่ชื่อว่า “สวนพฤกษชาติ Bulkkoch” คืออะไร แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นที่ที่ไม่ควรไป “ก็บอกว่าเงินมันไม่พอไง” โฮซอกตอบ  “เดินกันเถอะ” แทฮยองตอบกลับ “เดินไปให้ถึงสถานีรถไฟ น่าจะมีอะไร ๆ ดีขึ้นนะ แต่ถ้าเป็นแบบนั้น เราก็จะต้องสละมื้อค่ำไป” คราวนี้เป็นนัมจุน จองกุกและแทฮยองส่งเสียงราวกับจะร้องไห้งอแง จีมินเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายอีกครั้งก็ตอนที่ทุกคนเดินมุ่งหน้าไปยังถนนที่มุ่งสู่สถานีรถไฟ จีมินที่เดินก้มหน้าห่อไหล่อยู่นั้นดูเหมือนเขาเป็นเด็กที่เล็กเอามาก ๆ ผมเงยหน้ามองป้ายนั้นอีกครั้ง “สวนพฤกษชาติ Bulkkoch” และตัวอักษรเหล่านั้นก็ค่อย ๆ ห่างออกไปจากสายตา

——————————————–
NEXT : ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากที่นี่ 
จองกุก
12 JUN 2019

Translate by : INFINITA & INFINITA v.2 Admin 
Book : 花様年華 The Notes 1 Japanese version