จริง ๆ ไม่ได้เซอไพรซ์อะไรขนาดนั้นหรอก

ตั้งแต่เด็กจนเริ่มโตขึ้นเรื่อย ๆ ก็พอสังเกตได้อยู่ว่าบ้านเราไม่ได้เหมือนบ้านอื่น

จากพ่อที่เคยเป็นปัญหาของบ้าน แม่เป็นที่พักพิงของลูก ๆ

ตอนนี้กลายเป็น พ่อต้องคอยเป็นกำลังใจซัพพอร์ตลูก ๆ ให้ไม่เหนื่อยเกินไปเวลาอยู่กับแม่

ปีใหม่ควรจะได้กลับมาพักผ่อน เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่แฮปปี้

กลายเป็นแม่ไม่คุยด้วย เพราะพาแม่ไปให้หมอ (แม่ยังคิดว่าไปหาจิตแพทย์คือเป็นบ้า)

พี่ชายก็บ่นว่าอยู่กับแม่ต่อไปไม่ไหว

ก่อนหน้านี้ พ่อกับเราก็เคยไปหาจิตแพทย์รักษาซึมเศร้ามาแล้ว

เลยรู้สึกว่า ก็ควรพาแม่ไปบ้าง แต่ผลคือแม่รู้สึกแย่กับเราซะงั้น

ถึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าแม่กินยาครบมั้ยนะ

พยาบาลก็บอกแค่ว่าทำใจนะ ถ้าเค้าจะไม่หาย เพราะเค้าเป็นมานาน

เค้ามีปมในใจตั้งแต่เด็ก เอาจริง เราแม่งรู้สึกแย่มากนะ

แม่จะมาพาลใส่ลูก มาผิดหวังเพราะลูก เพราะตัวเองมีปมในใจเองอะ

แล้วลูกก็ต้องเกิดปมในใจต่อไปอีก 

เราโตมาแบบบุคลิกที่ขี้ระแวง ไม่มั่นใจ ขาดความอบอุ่น เพราะเราไม่ได้รับจากที่บ้านมากพอ

ส่วนพ่อแม่ก็ไม่ได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่ของพวกเค้าเหมือนกัน