เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เอาวะ จะเป็นบ้าตอนอายุ 25 ก็ให้มันรู้ไปhp_wish
เพ้อเพ้อ ในตอน "ร้องไห้ทุกคืนวันศุกร์"
  • "ร้องไห้ทุกคืนวันศุกร์"


                เกริ่นก่อนว่าโพสต์นี้จะบ่น เพ้อรำพันเกี่ยวกับชีวิตรักของตัวเอง ใครไม่อิน ก็ข้ามผ่านไปได้เลย แต่ถ้าใครเข้ามาอ่านแล้ว สามารถคอมเม้นแลกเปลี่ยนมุมมองกันได้นะคะ คอมเม้นเถอะ นี่ก็อยากอ่านด้วยเหมือนกัน

    มา เริ่ม!

    เราไม่รู้หรอกว่าลำดับความสำคัญของแต่ละคนนั้นมีอะไรบ้าง ถ้าในวัย 25 อย่างเรา ก็อาจจะเป็นเรื่องงาน เงิน สุขภาพ ครอบครัว ประมาณนี้ล่ะมั้ง แต่สำหรับเราแล้ว เราดันไปให้ความสำคัญกับเรื่องของความรักนี่อะดิ แอบโมโหตัวเองเหมือนกัน ทำไมไม่ไปโฟกัสเรื่องอื่นวะ ทำงานดิ เรียนต่อดิ หาเงินดิ สร้างบ้าน ตอบแทนพ่อแม่ คนอื่น ๆ เขาไปไหนต่อไหนแล้ว มามัวหมกมุ่นกับเรื่องแบบนี้ทำไม คิดแล้วก็รู้สึกผิดแหละ แต่เรายอมรับจริง ๆ ว่าเราหยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้เลย ถ้าใครเคยอ่านโพสต์ที่แล้วของเรา ก็จะรู้สถานะความสัมพันธ์ของเราตอนนี้อยู่คร่าว ๆ แล้ว เราพิมพ์ไปชัดเลยแหละว่า มันค่อนข้างจะท็อกซิก แต่มันท็อกซิกยังไง เราจะมาเล่าให้ฟัง ในตอนที่ชื่อว่า ว่า ว่า"ร้องไห้ทุกคืนวันศุกร์"


    เราเคยลองทำแบบทดสอบพวกบุคลิกภาพอันนึง เรียกว่า attachment style 
     ละเราได้ anxious เขาอธิบายว่า 

    เป็น type ที่ต้องการความรักจากคนอื่นมาก บางครั้งมากจนเหมือนเรียกร้องความสนใจ ชอบให้อีกฝั่งบอกรัก ไม่ว่าจะมีเรื่องผิดพลาดอะไรเกิดขึ้นก็จะโทษตัวเองอยู่เป็นประจำ เป็นฝ่ายยอม ฝ่ายง้อเสมอ แสดงออกทางอารมณ์มาก type นี้จะบอกกับตัวเองว่า “ถ้าฉันทำตัวให้ถูก ฉันคงได้รับความรักจากเขา”

    จริง ๆ เราแอบอ่านมาก่อนคร่าว ๆ ก่อนทำแบบทดสอบแล้วแหละ ว่าแต่ละคำตอบจะได้อะไรบ้าง เพราะมันมีแค่ 3 บุคลิก คือ secure avoidant และ anxious ซึ่งแค่อ่าน ก็รู้แล้ว ว่าตัวเองจะมีบุคลิกแบบไหน ตามนั้นเลยทุกคน เราเป็นมนุษย์คลั่งรัก ยอมคน ต้องการความรักจากคนอื่นเสมอ ละเราก็เป็นพวกขี้น้อยใจ ทำให้เราไม่กล้าสานสัมพันธ์อะไรกับใคร แม้กระทั่งในรูปแบบเพื่อน ถ้าเรารู้สึกว่าคนนี้ ไปให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่า เราก็ออกมาเลย อารมณ์แบบน้อยใจเพื่อน แล้วเพื่อนก็ไม่รู้ เลยเลิกคบเราไปด้วยเหมือนกัน 55 แต่พอเป็นความสัมพันธ์ที่มันมากกว่าเพื่อน เราก็จะจริงจังกับมัน แบบ "ไม่เอาขำ ๆ นะ เราต้องให้เกียรติกัน ให้ความสำคัญกับฉันนะ" และที่ผ่านมา เราก็ได้คุย ได้คบกับคนที่ให้ความสำคัญกับเราจริง ๆ แหละ แต่มันไม่ 100% เลยสักคน คนนึงอายุน้อยกว่า ละเขาไม่พร้อมเปิดตัวให้ใครรู้เด็ดขาด ก็เลยจบกันไป อีกคน พออยู่ไกลกันเพราะโควิด มันก็เสือกนอกใจมีคนอื่น

     จนได้ไปเจอคนนึงในแอพทวิตเตอร์ เขาก็ทักมาคุยอะไรสักอย่าง แล้วก็เป็นเพื่อนกัน ช่วงแรกก็นาน ๆ คุยกันที แค่แลกเปลี่ยนว่าไปไหนมา ถ่ายรูปสวย ๆ มาแลกเปลี่ยนกัน เรารู้สึกว่าเขาเป็นเพื่อนไกล ๆ ที่น่ารักคนนึง จนมีวันที่ได้คุยกันมากขึ้น ละเขาก็รับฟังเราทุกอย่าง ด้วยความที่เราไม่ได้คิดอะไร อยากพูดอะไรก็พูด อยากเล่าอะไรก็เล่า ตอนนั้นเรารู้สึกเป็นตัวเองมากเลย จนยกให้เขาเป็นความสบายใจของเรา

    -จุดเริ่มต้น-
            พอช่วงปีใหม่ 2021 เราเริ่มรู้สึกอยากคุยกับคนนี้ไปตลอดเลยอะ อยู่ดี ๆ เขาก็น่ารักขึ้นมา อยากคุย อยากงอแงกับคนนี้จัง ก็เลยบอกเขาไปว่า เออ เราชอบแกนะ และเขาก็บอกว่า ก็ชอบเราเหมือนกัน
    เป็นไง เนื้อเรื่องดูดีป้ะ หนังรักโรแมนติกสุด ๆ นั่นมันพึ่งต้นเรื่อง  ด้วยความที่เขาอยู่ไกลจากเรามาก ไม่สามารถมาหา หรือเจอหน้าเราได้ ทำให้ไม่สามารถยอมรับว่าชอบกันจริง ๆ 100% เป็นแค่ความรู้สึกดี ๆ ที่ให้กัน รอวันที่จะได้เจอ และถามใจตัวเองอีกครั้งว่าจะคบกันมั้ย (คนที่อ่านมาถึงตรงนี้ น่าจะพอเดาได้ ว่าเราคุยกันมาจนถึงเดือน 11 แล้วค่ะ เกือบปีแล้วค่ะทุกคนนน ไม่ได้เจอหน้า ไม่รู้ว่าคุยแล้วจะคบมั้ย ไม่รู้ว่าเจอหน้าแล้วจะรับกันได้รึเปล่า 5555)

            ความสัมพันธ์ของเรา 2 คน ช่วงแรกมันงง ๆ มากค่ะ ด้วยความที่ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ขั้วบวก ขั้วลบที่แท้จริง ตอนนั้นที่ตัดสินใจคุย ยังหลอกตัวเองว่า เราอาจจะเป็นคู่ที่แตกต่างแต่ลงตัวไง แต่ตอนนี้  กูว่าไม่ใช่ละ ช่วง 3 เดือนแรกยังต้องปรับจูนกันเยอะมาก เราน้อยใจบ่อย ที่เขาไม่มีเวลาให้ ไม่โทรหา ไม่พูดจาดี ๆ ด้วย คิดจะไปก็ไป คิดจะมาก็มา ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกอะไรเราเลย พอเราเปิดใจพูดความรู้สึก เขาก็เปลี่ยนตัวเองขึ้นมาบ้าง ละคนมันคลั่งรักอยู่แล้วอะ แค่เขาพูดว่าเขาอยากคุยกับเรา เราก็ให้อภัยทุกสิ่งที่เขาทำหมดเลย ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มันเรื่อย ๆ จนตั้งแต่เดือน 6 แหละมั้ง ที่เรื่องเดิม ๆ มันก็วนกลับมา แก้ได้ 2 อาทิตย์ ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม จนเรารู้สึกว่า โอเค เขาเปลี่ยนไม่ได้ว่ะ 
    ถ้าเราทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ปล่อย

    -มุ้ปอร-
     ละเราก็พยายามปล่อยเว้ยทุกคน พยายามตัดใจทุกอย่าง บางทีเขาก็ง้อให้อยู่ บางทีเขาก็บอกว่า       แล้วแต่เรา เคารพการตัดสินใจเสมอ แต่ดันเป็นเราเองอะ ที่ยื้อตัวเองไว้ เรารู้สึกเสียดายเว้ย ที่เรายังไม่ได้เจอเขาเลยอะ คือเขาเป็นเพื่อนที่ดีนะ แต่ถ้าเป็นคนรักก็เหี้ยมากอะ เขาเป็นมนุษย์ตั้งใจทำงาน ออกกำลังกาย พูดคุยเก่ง ยิ้มเก่ง มองโลกในแง่ดี ชอบท่องเที่ยว มีเพื่อนหลากหลาย เป็นตัวของตัวเอง มีครอบครัวที่น่ารัก เป็นคนเก่งคนนึงเลยอะ แต่ 11 เดือนที่ผ่านมา เดือนนึงได้โทรคุยกันไม่ถึง 5 ครั้ง จ-ศ พิมแค่ "วันนี้กินไร" "เลิกงานละ" "นอนแล้วนะ ฝด"ถามจริง เราจะมีคนคุยแบบนี้ไปเพื่ออะไรวะ มันดีต่อใจยังไง ขอคำอธิบาย 10 คะแนน เขาไม่เคยถามว่าเราเป็นไงบ้าง เหนื่อยมั้ย ชีวิตเราเป็นไงบ้าง   เหมือนเราคุยกับแจ้งเตือนอะไรซักอย่าง ที่ไม่รู้จักเราจริง ๆ อะ 



  • ในทุกเดือน จะมีช่วงที่เขาน่ารักมากๆ แล้วมันจะมาหลังจากที่เราเสียใจไปแล้ว
    เหมือนรู้ว่าเราเหนื่อย ละเริ่มจะตัดใจได้แล้ว เขาก็วนกลับเข้ามาอีกครั้ง
    มาทำให้รู้สึกดีเวลาที่มีเขาอยู่ มาทำให้หัวเราะได้ง่าย ๆ
    ทำให้รู้สึกว่าเขาเป็นคนเดียวที่จะทำให้เรามีความสุข
    แต่เวลาช่วงนั้นมันก็ผ่านไปเร็วมาก ๆ
    ยังไม่ทันได้เต็มอิ่มกับมัน ความรู้สึกอื่นก็แทรกเข้ามา
    เมื่อพอได้รับแล้ว ก็อยากได้อีก อยากได้เท่าที่ควรจะได้รับ
    เหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ อยากได้เหมือนคนอื่น ๆ
    มันรู้สึกโกรธ แล้วก็พาลโทษเขาไปหมด
    ‘มาทำให้เรารู้สึกดีทำไม’

    เหมือนเขายื่นปลายเชือกมาให้ ละเราก็เอามามัดตัวเองเอาไว้
    จากนั้นเขาก็ถอยออกไปอีกปลายเชือกนึง
    ซึ่งมันไกลมาก ๆ ไกลจนเราแทบไม่เห็นกัน
    แต่เมื่อเขาเดิน หรือวิ่งไปทางไหนเราก็เอาตัวเองไปตามแรงนั้น
    แม้มันจะเหนื่อยมากก็ตามเรายังเลือกที่จะวิ่งเข้าไปหา

    อย่างน้อยก็อยากขยับเข้าใกล้เขาอีกนิด
    เผื่อมันจะลดแรงเหวี่ยงจากเชือกที่ตึงเกินไป ละเข้าถึงตัวเขาเร็วขึ้น

    แต่เราก็ลืมไปว่าปลายเชือกนั้นมันไกลมาก ๆ 
    พอเราเลือกจะหยุดตาม แล้วแกะเชือกที่ตัวเองผูกมัดเอาไว้
    เขาก็ตะโกนกลับมาว่ารอก่อนนะ เดี๋ยวเราเดินไปหา
    เขาขยับเดินมาจนเหมือนเราจะใกล้กัน
    ทำให้เราดีใจจนเผลอลืมว่าจริงๆแล้ว เชือกที่เรามีมันก็ยาวเหมือนเดิม
    มันไม่ได้สั้นลงเลย เราไม่เคยใกล้กันจริงๆเลย


    -กับดัก-     
     เราโกรธตัวเองมากเลยที่ติดกับดักความผูกพันธ์ ติดกับดักเวลา ติดกับดักคำว่า "รอนะ" 
    มันโคตรแย่ปกติคู่อื่น ๆ หลังจากเลิกงานก็คงจะได้คุยกัน กินข้าว ดูหนังกัน 
    แต่เราไม่เคยมีโมเม้นแบบนั้นเลย จ-ศ ก็ยังพอเข้าใจนะว่าทำงานเหนื่อย
    แต่สุดสัปดาห์ อย่างวันศุกร์ เราทำงานเสร็จแล้ว ก็อยากคุยกับใครสักคนป้ะวะ

    เมื่อก่อน เราจะคุยกับเขาทุกสัปดาห์นะ 3-4 ชั่วโมงก็หาเรื่องมาคุยกัน
    ละตอนนี้ทุกคืนวันศุกร์เราจะเผลอร้องไห้ออกมาตลอด เราอยากจะพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้กับใครสักคนบ้าง แต่ก็ไม่มี เราอยากมีคนให้กำลังใจ หรืออยากคุยกับเราบ้างอะ ทำไมมันยากจังวะ
    เราแค่อยากมีความสัมพันธ์ที่อยากมีเราเหมือนกัน ไม่ใช่เราเป็นบ้าเป็นเอ๋ออยู่แบบนี้อะ
    รู้ว่าที่รอคนนี้ มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงต้องยอม ต้องรอ
    เป็นของตายที่เขาหันมาเมื่อไหร่ก็เจอ ตอนร้องไห้ โกรธทั้งเขา โกรธทั้งตัวเอง

    มีใครรอคนแบบนี้ แล้วสมหวังแฮปปี้บ้างปะ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
chernatan (@chernatan)
เราอ่านความสัมพันธ์ของคุณ แล้วเหมือนเห็นเราอีกคนยืนอยู่ตรงนั้นเลยค่ะ
แต่ของเราเป็นความสัมพันธ์ที่ได้เจอกันนะคะ ช่วงแรกๆมันดีมากๆ เลยค่ะ
แล้วอยู่ดีๆ ทุกอย่างมันก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย จากที่เราเคยเจอกับเค้าทุกวันหยุด
กลายเป็นว่าเค้าห่างออกไป ทุกอย่างมันเบลอไปหมด สุดท้ายกลายเป็นเรางี่เง่า
กลายเป็นเราบังคับเค้าให้ทำตามเรื่องที่เราอยากให้เป็น พอเราได้ยินแบบนั้นเราก็ไปไม่เป็นเลย
เราร้องไห้ทุกวัน ไม่รู้ว่าจะก้าวข้ามผ่านมันไปได้ยังไง ตอนนี้เหมือนเราเป็นคน toxic ในชีวิตเค้าเลยค่ะ 555 แต่สิ่งหนึ่งที่พิสูจน์ได้คือเวลาจะช่วยทุกอย่าง มันคือเรื่องจริงค่ะ แต่มันจะใช้เวลานานแค่ก็ขึ้นอยู่กับเราค่ะ ในวันนี้เราก็ยังไม่ได้เดินออกมาจากความสัมพันธ์นะ เราก็ยังเสียดาย ยังรู้สึกว่าเรายังพยายามรักได้ไม่มากพอ เราอยากให้คุณทำในสิ่งที่คุณต้องการต่อไปค่ะ ถ้ายังรักก็รักไปให้สุดค่ะ พอถึงวันที่เรารู้สึกเหนื่อยหรือท้อใจ เราเชื่อว่าคุณจะเดินออกมาได้เองค่ะ หลังจากนี้ไม่ได้มีคุณต้องพยายามคนเดียวแล้วนะ เรามาพยายามผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันนะคะ ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องราวแล้วทำให้เรารู้สึกยังมีคนที่ต้องเผชิญเรื่องต่างๆในโลกนี้เหมือนกันค่ะ :)
hp_wish (@hp_wish)
@chernatan เป็นกำลังใจให้นะคะ กอดแน่นๆ ฮือออ จริงค่ะที่บอกว่าสุดท้ายแล้วต้องให้เวลาช่วย ถ้าเราพร้อมเมื่อไหร่ มันก็ออกได้เองแหละ ของเราตอนนี้เขาก็บอกว่าเขาจะไม่ยื้ออีกแล้วแหละ เขายอมรับว่าทำได้แค่เท่านี้ จะมาคลั่งรัก ดูแลเอาใจใส่เหมือนคนอื่นไม่ได้จริง ๆ คือรอเวลาหมดเวรหมดกรรม 555 ตอนแรกปีใหม่ว่าจะได้เจอละค่ะ ปรากฏว่าญี่ปุ่นปิดประเทศอีกแล้ว ฮืออ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันเหมือนกันนะคะ ดีใจ มีคนอ่านจนจบ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันค่ะ