คืองี้ คนเราในตอนอายุ 25 ในแต่ละยุคมันก็แตกต่างกันแหละ คนรุ่นพ่อแม่ ตอนท่านอายุ 25 ก็คงกำลังทำงานในสภาพสังคมที่ค่อยๆมีการเปลี่ยนแปลง มีเทคโนโลยีที่ให้ศึกษาตื่นตา มีธรรมชาติให้เที่ยวเล่น มีดนตรีที่เอาไว้ร้องเล่นในยามสังสรรค์ หรือคอยปลอบใจตอนอกหักจากคนที่ปิ๊งกันสมัยเรียน หนุ่มสาวออฟฟิศจีบกันตามบาร์ ร้านอาหาร หรือถ้าห่างออกไปจากเมือง ก็คงเป็นสังคมชนบทที่ญาติพี่น้องผลัดกันทำแกง ทำขนมมาแลกเปลี่ยนกันหลังเลิกงาน
แต่พอเป็นยุคนี้ แม่ง อะไรกันวะ พระเจ้าเกลียดอะไรพวกเรานัก
ตอนเกิด ก็เกิดในยุคฟองสบู่แตก ตอนสมัยเรียนการเมืองก็วุ่นวาย สีเหลืองแดง กลายเป็นสีคู่ตรงข้าม นึกย้อนกลับไปก็ยังขนลุกไม่หาย การเรียนก็แข่งขันกันไปเถอะ เรียนไปด่าไป ว่าเมื่อไหร่จะจบ เหนื่อยเลือดตาแทบกระเด็นทั้ง ๆ ที่รู้ว่าจบมาก็เงินเดือน 15,000 อยู่ดี
รู้ตัวอีกที นี่กูอายุ 25 แล้วหรอวะ รอดมาได้ไงวะเนี่ย
เอาจริง ถ้าจะให้เล่าชีวิตของคนที่อายุราว ๆ นี้ ซัก 20-27 เลยนะ เจอ 10 คน ชีวิตไม่เหมือนกันซักคน แต่มั่นใจว่าส่วนใหญ่ผ่านการดิ้นรนต่อสู้กับชีวิตมาระดับนึงเลย ดิ้นรนต่อสู้ในที่นี้หมายถึง ต่อสู้กับความฝัน ต่อสู้กับความกดดันของที่บ้าน ต่อสู้กับความเหลื่อมล้ำของสังคม ต่อสู้กับโชคชะตาที่บัดซบ ต่อสู้กับความคิด และเสียงรอบตัวว่า "กูต้องดี"
นี่ก็เป็น 1 ในนั้นแหละ ที่แบกความคิดอะไรไว้บนหลังเยอะแยะ
บางอย่างก็ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมกูต้องทำ รู้แค่ว่าทำแล้วมันดีแหละ ใคร ๆ เขาก็ทำกัน
ถ้าไม่ทำ ก็รู้สึกผิดขึ้นมาซะอย่างนั้น คนที่มีภูมิต้านทานสูง ปักธงชีวิตแล้วขีดเส้นทางตัวเองไว้ชัดก็ดีไป
แต่ไอ้คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดมาทำไมนี่ดิ แทบจะเป็นเครื่องจักรมนุษย์ของพระเจ้าไปแล้ว
ทั้งหมดทั้งมวล มันก็เป็นการตัดพ้อชีวิตของคน ๆ นึงแหละ
ถามว่าสู้มั้ย มันก็สู้อยู่ แต่ขอแค่ได้บ่น แค่นั้น
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in