ผู้เขียน : Milenna Michiko Flasar
ผู้แปล : สิริยากร พุกกะเวส มาร์ควอร์ท
สำนักพิมพ์ : merry go round publishing
.
#เขาสอนให้ผมมองเห็นด้วยสายตาแห่งความรู้สึก
.
หนังสือเล่าเรื่องเด็กหนุ่มชื่อทากุชิ ฮิโระที่เป็นฮิกิโกะโมริซึ่งเป็นคำอธิบายที่ใช้กับคนที่ชอบขังตัวเองอยู่แต่ในห้องลดการปฏิสัมพันธ์กับพ่อแม่คนในครอบครัวให้น้อยที่สุดกับชายอายุ50ปีชื่อโอฮาระ เท็ทสุ ที่โดนไล่ออกจากงาน แต่สิ่งที่เค้าทำคือการตบตาภรรยาว่าเค้ายังไปทำงานเหมือนเดิม แต่ความเป็นจริงแล้วเค้าแต่งตัวด้วยชุดทำงานพร้อมข้าวกล่องที่ภรรยาเตรียมให้ทุกเช้าไปนั่งที่สวนสาธารณะที่ที่เค้าได้เจอกับทากุชิ ฮิโระ ต่างคนต่างก็เล่าถึงเรื่องราวที่เป็นเรื่องฝังใจให้ฟังซึ่งกันและกัน
.
สำหรับเราหนังสือเล่มนี้ต้องมีสติในการดีดีเพราะคนเขียนใช้สรรพนามคำว่า"ผม" บางครั้งเราต้องดูว่า"ผม"ที่พูดอยู่ตอนนี้คือเป็นใครพูดบางตอนอ่านไปเอ้า!!!นึกว่าเป็นเรื่องของฮิโระชั้นโดนแกงจร้า!!!5555++ สำหรับเราเรื่องราวของฮิโระในระหว่างที่อ่านมันทำให้เรารู้สึกว่าเค้าสับสนเจ็บปวดและแบกความคาดหวังไว้เค้ารู้สึกทรมานกับความรู้สึกว่าถ้าต้องเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่จึงทำให้เค้าเลือกที่จะขังตัวเองไว้ในห้องเพื่อหลีกหนีความรู้สึกนั้น ส่วนในเรื่องราวของเท็ทสุที่อ่านมันทำให้เรารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ผ่านเรื่องที่ทำให้รู้สึกผิดและเจ็บปวดเลยพยายามจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นทั้งที่มันกลับแย่ลง...เค้าเลือกที่จะโกหกแล้วเก็บความทุกข์ไว้คนเดียว
.
สุดท้ายเราว่าทุกคนมีสิทธิ์ที่จะแต่งบทกวีของตัวเองตามใจชอบ บทกวีของเราอาจจะไม่ได้ดีที่สุดแต่อย่างน้อยถ้ามีแค่ใครสักคนเปิดใจรับฟังบทกวีของเรามันอาจจะทำให้บทกวีของเราดีขึ้นก็ได้ซึ่งในหนังสือตามความคิดเราทั้งฮิโระและเท็ทสุคือเค้าพังกันทั้งคู่นะต่างคนต่างมีปัญหา แต่ทั้งสองก็รู้สึกดีกับตัวเองขึ้นผ่านการรับฟังเรื่องของอีกฝ่ายและแนะนำแค่นิดหน่อย เราว่าบางครั้งคนเราก็ปลดล๊อคตัวเองได้จากการที่เราได้ทบทวนตัวเองผ่านการเล่าเรื่องตัวเองให้คนอื่นฟัง คนๆนั้นไม่จำเป็นต้องเป็นคนเก่งหรือประสบความสำเร็จหนิ แต่บางปัญหาก็แก้ได้ด้วยการได้ระบายกับใครสักคน..