นามิยะ ยูจิ , 176 น.

.

ในยามวิกาลอันเงียบสงัด โชตะ อัตสิยะและโคเฮ หัวขโมยสามคนได้หลบหนีจากการก่อเหตุเข้าไปซ่อนตัวในร้านชำร้างแห่งหนึ่งหวังหลบซ่อนรอให้ถึงเวลาเช้า ทว่ากลับเกิดเรื่องราวไม่คาดฝันขึ้นเมื่อพวกเขาได้รับจดหมายประหลาดที่หล่นลงมาในช่องกล่องส่งนม จดหมายฉบับนั้นเล่าปัญหาชีวิตและเรื่องกลุ้มใจเพื่อหวังจะขอคำปรึกษาจากเจ้าของร้านชำ หัวขโมยทั้งสามคนจึงสวมรอยและเขียนจดหมายตอบกลับไปจนทำให้ได้รู้ความจริงว่าแท้จริแล้ว จดหมายที่พวกเขาสามคนเขียนโต้ตอบด้วยนั้นเป็นจดหมายที่มาจากในอดีตเมื่อ 40 ปีก่อน

.

ลักษณะการดำเนินเรื่องราวในหนังสือเล่มนี้ค่อนข้างมีความแตกต่างไปจากหนังสือเล่มอื่นๆ ที่เราเคยอ่าน เพราะมีแบ่งตอนของเรื่องเป็นห้าส่วน แต่ละส่วนพูดถึงตัวละครแต่ละตัวที่ล้วนแล้วแต่มีความแตกต่างกัน แต่ที่เหมือนกันอยู่หนึ่งอย่างคือ...พวกเขาล้วนเป็นคนที่เขียนจดหมายมาขอคำปรึกษาจากร้านชำคุณนามิยะทั้งสิ้น หลังจากเข้ามาในส่วนที่สองของเรื่องเราอาจรู้สึกงุนงงไปสักพักว่าทำไมจู่ๆ ที่เล่าเรื่องเหตุการณ์ของคนๆ นี้ ทั้งที่ดูเหมือนจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับส่วนที่หนึ่งที่เราอ่านมาเลยแม้แต่น้อย และเป็นเช่นนี้ไปจนถึงบทสุดท้าย

.

ทว่าเมื่ออ่านไปเรื่อยๆ เราจะเริ่มค้นพบว่า ปาฏิหาริย์ร้านชำของคุณนามิยะ เล่มนี้เหมือนจิ๊กซอว์ใหญ่ๆ รูปหนึ่งที่ชิ้นส่วนกระจัดกระจายกันออกไป แต่เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ ภาพในจิ๊กซอว์ก็จะค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา และกลายเป็นภาพที่งดงามที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา เรื่องราวในปาฏิหาริย์ร้านชำของคุณนามิยะร้อยเรียงไปด้วยความปรารถนาดี ความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ทุกอย่างถูกทักทอเข้าหากันเหมือนมีเส้นด้ายที่มองไม่เห็นคอยยึดโยงทุกอย่างเข้าหากัน 

.

ปาฏิหาริย์ร้านชำของคุณนามิยะ เป็นหนังสือที่เล่าเรื่องด้วยจังหวะเนิบนาบ แต่ไม่น่าเบื่อเลยสักนิด ออกจะให้ความรู้สึกลุ้นระทึกและรู้สึกประหลาดใจ (ในหลายๆ หน) จนอดไม่ได้ที่จะต้องตบเข่าฉาดสักที แถมยังสามารถปิดเรื่องได้สวยงามจนตัวอักษรในหน้ากระดาษสามารถซึมลึกเข้าไปถึงจิตใจของคนอ่านได้อย่างลึกล้ำ และกลายเป็นหนังสือที่เมื่ออ่านจบแล้วก็ออกจะรู้สึกว่าไม่มีคำไหนจะสามารถใช้อธิบายเรื่องราวในเรื่องไปได้ดีกว่าคำว่า "ปาฏิหาริย์" อีกแล้ว :)