เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าดึงดูดสำหรับเรามาตั้งแต่ชื่อเรื่องเลย ดูแปลกไม่ซ้ำใครดี แต่ก็ทำให้พอจะเดาๆ พล็อตออกว่าน่าจะมีตัวเอกเป็นวิญญานแน่ๆ เลย

เปิดเรื่องมาด้วยการเล่าเรื่องสมัยเมื่อยี่สิบปีก่อน ค่อยๆ พาเรามองภาพเหตุการณ์ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาในมุมมองสายตาของ "เมษ" ผีที่ต้องอยู่อย่างเหงาๆ เพราะไม่มีใครมาเชงเม้งให้เลยเป็นสิบๆ ปี ได้แต่มองดูหลุมข้างๆ ไอ้เด็กตี๋ที่มาเชงเม้งอยู่ทุกปีก็โตขึ้นเรื่อยๆ แต่เมษก็ยังคงไม่มีใครมาไหว้เลย จนกระทั่งวันหนึ่งมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตของเขา เด็กคนนั้นชื่อธัน ธันสามารถสื่อสารกับเขาได้ แถมยังเอาอาหารที่เมษชอบมาไหว้ทุกๆ ปีอีกต่างหาก ตรงนี้คืออยากจะขอชมการลำดับภาพมาก เพราะมันทำให้เรารู้สึกผูกพันธ์ไปกับความสัมพันธ์ที่มันค่อยๆ ก่อตัวทีละนิดๆ ของเมษและธันมาที่มันเริ่มมาเป็นสิบๆ ปีแล้ว

ที่ทึ่งก็คือการแคสนักแสดงมาเล่นเป็นธันตอนเด็กตอนโต เอาจริงๆ ก็หน้าไม่ได้คล้ายกันขนาดนั้น แต่มันมีลักษณะบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าทั้งสองคนคือคนๆ เดียวกันได้ โดยเฉพาะรอยยิ้ม รอยยิ้มของธันตอนเด็กที่ตัดภาพมาเป็นธันตอนโตกำลังยิ้มคือเหมือนคนๆ เดียวกันอย่างกับแกะ ซึ่งเราชอบรอยยิ้มตรงนี้มากๆ เรียกง่ายๆ ว่าโดนตกนั่นแหละ :) การแสดงของทั้งสิงโต (เมษ) และโอม (ธัน) สามารถทำให้เราเชื่อได้ว่าทั้งสองคนเป็นตัวละครนั้นจริงๆ สำหรับสิงโตอย่างที่บอกว่าเราเคยดูโซตัสที่พี่สิงแสดงมาแล้วเลยยิ่งทำให้เห็นพัฒนาการที่ชัดขึ้นจากเดิมมากๆ คำพูด ท่าทางและสีหน้าดูลื่นไหลเป็นธรรมชาติไม่เกร็งเหมือนตอนโซตัสแล้ว ส่วนโอม เราเพิ่งมารู้จักก็เรื่องนี้เรื่องแรกเลย และอยากจะขอชมว่าทำได้ดีมากจริงๆ ฉากปกติก็ดูมีสเน่ห์ น่ารักทำให้อยากดูไปเรื่องๆ พอมาซีนยากๆ ที่ต้องระเบิดอารมณ์ออกมาทั้งซีนที่สารภาพเรื่องความชอบของตัวเองกับแม่ ตอนที่พูดความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อเมษทำให้เรารู้สึกอินไปกับความคิดของตัวละคร 

ซีรีส์ดำเนินเรื่องค่อนข้างกระชับดี แต่ก็อาจจะมีบางส่วนที่ทำให้เราตั้งคำถามว่าเอ๊ะ แบบนี้ได้ด้วยหรอ มีบางจุดไม่สมเหตุสมผลแปลกๆ อยู่นะ แต่ถ้ามองภาพรวมไปแล้วก็ถือว่าทำออกมาได้ดีเลย เรื่องนี้น่าจะเหมาะสำหรับคนชอบเรื่องลึกลับอยู่พอสมควรนะ ในอีพีหลังๆ เน้นไปที่การตามหาความจริงเรื่องการตายของเมษเป็นส่วนมาก ซึ่งการตัดต่อต่างๆ ทำได้ลุ้นพอสมควรเลยทีเดียวโดยเฉพาะสองอีพีสุดท้ายทำให้เราไม่สามารถหยุดดูได้เลย