19.30 pm
กลับมาเริ่มหาที่วางตัวสร้างถิ่นฐานอาณาเขตของตัวเอง หยิบมือถือขึ้นมาเล่น หยิบกล้องขึ้นมาดูรูป
แต่งรูปลงรูป  

20.00 pm
ความอดทนในการรอมีเท่า แบตเตอรี่ในมือถือ

อีฟ: ไม่ได้นะ เราต้องเหลือแบตไว้สำหรับติดต่อที่พักตอนเราไปถึงโฮจิมินห์ด้วย
อีฟพูดหลังเราเล่นโทรศัพท์กันจนแบตเกือบหมด แล้วร้องงอแงหาที่ชาร์จพาวเวอร์แบงค์จากอีฟ

...โอเค ไม่เล่นก็ไม่เล่น -3-

20.20 pm
แบตโทรศัพท์ทุกคนหมดสนิทตายอย่างสงบ(ยกเว้นของอีฟ) บรรยากาศรอบด้านเริ่มถูกปกคลุมด้วยความเบื่อ

20.30 pm
อีกสิบห้านาที เครื่องจะออกแล้วโว้ยยยย เพื่อความมั่นใจเราก็เลยเดินไปดูที่จอบอร์ดดิ้งอีกรอบ

Flight xxx -

Delayed 20.45 to 22.30

…

โอ้ย ขี้แตก ตับหมา เย็ดเป็ด ผัดเผ็ดปลาประพง! ดีเลย์อะไรของมึงซ้ำซ้อน!!

นี่กูนั่งรอในเกทจนตูดจะมีราขึ้นแล้วนะ 
หันซ้าย หันขวา มองหาพนักงานแถวนั้นทันที ในตอนนั้นพนักงานสแกนกระเป๋าก่อนเข้าเกท น่าจะเป็นพนักงานที่ดูพูดอังกฤษได้และรู้คำตอบมากที่สุด ดีเลย์ระดับนี้ เอเลี่ยนบุกน่านฟ้าแล้วละ อธิบายมา!

อีฟ: ยูๆ ไฟล์ทนี้คือ เลื่อนไปอีกแล้วหรอ
พนง. : ดีเลย์ (พูดแล้วก็ชี้ไปที่ตั๋วของเรา)
อีฟ: .ใช่ๆ มันดีเลย์ไปเป็น สองทุ่ม แล้วตอนนี้ก็ยังดีเลย์ไปอีกหรอ
พนง: ดี!  เลย์!! (มีใส่อารมณ์ ประมาณว่า มึงจะเอาอะไร ดีเลย์ก็คือดีเลย์ ไม่เชื่อกู
ก็เชื่อจอบนบอร์ดดิ้งซะเถอะ)
อีฟ: แต่ว่า ดีเลย์ไปเป็นสี่ทุ่มครึ่งเลยหรอ นั่นคือ อีกสองชั่วโมงเลยนะ
พนง: ๓฿๖๕#$%^&*_)*^&*)

(จับใจความได้ว่า ทำไมพวกมึงไม่ลองไปคุยกับเคาน์เตอร์ของสายการบินนั้นโดยตรงเลยนะ อะนี่กูเปิดประตูให้ เชิญไปถามเคาน์เตอร์นอกเกทได้เลยแล้วค่อยกลับมา)

  ว่าแล้วคุณป้าพนง.ก็เปิดประตูอนุญาติให้เราออกนอกเกทเพื่อไปถามเคาน์เตอร์ของสายการบินโดยตรง ซึ่งพนักงานเคาน์เตอร์ก็ยืนยันคำตอบเดิมกับเราว่า ใช่แล้ว เครื่องยังดีเลย์ซ้อนดีเลย์ตอนนี้เลื่อนไป ออกตอนสี่ทุ่มครึ่ง

เออ! เอ็งกล้าเลื่อน กูก็กล้ารอเว้ย!!
…
สัส ความรู้สึกพ่ายแพ้นี่มันอะไรกัน! 

  หลังจากถูกความเป็นจริงตบหน้า พวกเราก็ต้องมานั่งวางแผนใหม่กันหมด ถ้าหากเครื่องบินออกตอนสี่ทุ่มครึ่งไม่ดีเลย์อีก เราก็จะไปถึงโฮจิมินห์กันตอนห้าทุ่มเกือบๆเที่ยงคืนอยู่ดี เพราะฉนั้นไอ้ความคิดที่ว่า จะประหยัดเวลาเดิน แล้วเอาเวลามาเที่ยวโฮจิมินห์ได้อีกคืนเป็นอันล้ม! หมด! กัน!!

นี่พวกเรารักษามาตราฐานความซวยได้ชิบหายตลอดทั้งทริปจริงๆ
อะไรที่วางแผนมาล้มเหลวเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ

ถ้าเรานั่งรถนอน เราจะใช้เวลา 8ชั่วโมงจากดาลัดไปถึงโฮจิมินห์ ตอนนี้ถ้าหากรวมเวลาดีเลย์ จากเวลาบนตั๋ว ห้าโมงเย็น ตอนนี้ดีเลย์ไปถึงสี่ทุ่มครึ่ง นี่ก็ร่วมจะ 7ชั่วโมงแล้ว…หากได้ขึ้นเครื่องเราก็ยังใช้เวลาบินอีก ชั่วโมงนึง รวมทั้งหมดเป็น 8 ชั่วโมง

สรุป.. เสียเวลาพอๆกับรถนอน
นี่หรือพรหมลิขิต. ตั๋วราคาถูก ที่ได้รอบเที่ยวเวลาดีๆ ไม่มีการดีเลย์ ...มีที่ไหน เพ้อเจ้อ!

บนเครื่องบิน

เรา:  นี่มิ้นท์ๆ สรุปไปคุยอะไรมากับอีฟ เมื่อตอนอยู่ดาลัด..
มิ้นท์: เดี๋ยวค่อยคุยได้ปะ กูง่วงอะ
เรา: … สรุปอีฟมันหายแล้วใช่ปะ
มิ้นท์: เดี๋ยวค่อยเล่าๆ
เรา: ...แล้วเราจะทำยังไงต่อดี สรุปคืนนี้ไม่ได้ทำอะไรเลย วันพรุ่งนี้จะทันมั้ย
มิ้นท์: เมิง โอย ไม่รู้ เดี๋ยวค่อยคิดได้ป่าว ง่วงแล้วมันก็คิดอะไรไม่ออกปะ
เรา: มันจะทันมั้ยละ พรุ่งนี้แล้ว จะไปคิดตอนไหน
มิ้นท์: ก็บอกเดี๋ยวค่อยคิดไง กูง่วง กูจะนอน
…

ไฟบนเครื่องถูกลดความสว่างเพื่อให้ผู้โดยสารได้พักสายตา ความมืดปกคลุมทั่วเครื่องบินทั้งลำ 
ในใจก็ไม่เว้น

เราทำอะไรผิด? ทำไมมีไรไม่บอก? แอบไปคุยอะไรกัน? เราไม่ดีเหรอ? ทำไมไม่มีใครสนเราแล้ว? เวียดนามไม่โอเคหรอ? ทำไมต้องหลบหน้ากัน?  ไม่มีใครคิดจะทำงานกันจริงๆใช่มั้ย? 

สรุปพวกเราไม่ควรจะมาเวียดนามกันใช่มั้ย?

คือคำถามที่ส่งเสียงกังวานอยู่ข้างใน 
คือสิ่งที่เราอยากเรียกร้องและต้องการได้รับ

เรื่องน่ากลัวของความเงียบ คือการทำให้ความคิดของเราดังที่สุดและเจ็บปวดที่สุด

TAXI

ราคา
- แท๊กซี่ที่ดาลัดกับมุยเน่ ราคาเริ่มต้นที่ 7.000vnd
- แท๊กซี่ที่โฮจิมินห์ ราคาเริ่มต้นที่ 18.000vnd
*แท๊กซี่ที่ โฮจิมินห์ ราคาจะเริ่มต้นสูงกว่าแท๊กซี่แถบชานเมืองอย่าง ดาลัด กับ มุยเน่ ประมาณว่าในเมืองอะไรอย่างงี้

ต้องขอเกริ่นก่อนว่า แท๊กซี่เกือบจะเป็นพาหนะหลักๆที่เราใช้โดยสารในการไปสถานที่ต่างๆ ตอนเราอยู่ที่นั่นเลยก็ว่าได้ และเช่นเดียวกับเมืองไทย แท๊กซี่เวียดนามมีหลากหลายเจ้า และจำแนกได้ตามสีของคันรถ แต่น่าแปลกที่คนขับแท๊กซี่ที่นี่ไม่ค่อยกังวลกับการส่งรถ หรือแก๊สหมดเท่าไหร่!!!! แถมทุกครั้งที่โบกเรียก คนขับรถจะเดินลงมาเปิดประตูรถต้อนรับให้เสมอ!!!!!!! (ตกใจทำไม!!!!!!!!)

มีสุ้มเสียงจากคนที่เขียนรีวิวไปเวียดนามว่าให้ระวังแท๊กซี่ที่นั่นอยู่ไม่น้อย ก็นอยอยู่เหมือนกันว่าจะโดนโกงตามระบบห่วงโซ่นักท่องเที่ยวไม่รู้เส้นทางรึเปล่า เราจึงพยายามกระแดะเลือกแท๊กซี่กันมากเพื่อจะได้ไม่ต้องไปผจญภัยกับแท๊กซี่เหี้ยๆ เหมือนเป็นภูมิคุ้มกันที่ได้มาจากแท๊กซี่บ้านตัวเองหรืออะไรก็ไม่รู้เนอะ

 ครั้งแรกที่เราเรียกแท๊กซี่คือที่ มุยเน่ ต่อมาก็ดาลัด ต้องเรียกได้ว่าถึงแม้บางคันจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ทุกคันสื่อสารกันรู้เรื่องและสุภาพมากด้วย คิดราคาตามมิเตอร์ปกติซึ่งไม่แพงเลย เรียกได้ว่าเอะอะขี้เกียจเดินกันก็โบกแท๊กซี่ได้..

แต่ในรีวิวที่บอกให้ระวังแท๊กซี่นั้นเค้าก็ไม่ได้พูดเกินจริงเลย ไม่มีอะไรดีหมดจดไปซะทุกอย่างจริงมั้ย ท้ายที่สุดแล้ว เราก็เจอกับแท๊กซี่ตัวจี๊ดเป็นการแก้เลี่ยนไปหนึ่งดอก

...

แท๊กซี่พริกเม็ดงามที่ว่านั้น เราบังเอิญประสบอย่างไม่ทันตั้งตัวเหมือนพริกเม็ดสีเขียวในผักบุ้งไฟแดงที่ไม่ทันดู เผลอกินไปแล้วก็เผ็ดทั้งปากนั่นแหละ

  หลังจากจัดการเรื่องกระเป๋าตังตัวเองเสร็จ  เราก็กำลังเดินหาทางออกจากตัวสนามบินด้วยความรู้สึกที่ว่า  ’แล้วกูต้องทำไงต่อวะ’ ด้วยความที่มันเป็นสายการบินในประเทศ ทางออกมันจึงคนละทางกับตอนที่ลงเครื่องมาโฮจิมินห์จากไทยครั้งแรก ซึ่งนั่นเป็นสายการบินนอกประเทศ

ก็ได้แต่เดินตามกระแสคนมาเรื่อยๆ จนไปพบกับทางออกสำหรับเรียกแท๊กซี่ จังหวะนั้นเป็นวังวนแท๊กซี่ผู้หิวโหยนับร้อย กับเราที่เป็นเหยื่อตัวน้อยๆที่ออกมาจากประตูที ก็จะมีฝูงคนขับแท๊กซี่ซอมบี้เข้ามารุมเป็นสิบ ซึ่งเราก็เหนื่อยกันมากแล้ว แค่อยากจะกระโดดขึ้นแท๊กซี่เรียกให้ถึงโรงแรมให้มันจบๆ

ตอนนั้นเอง ก็มีคนๆนึงเข้ามาทักกับกลุ่มเราในจังหวะที่วุ่นวายชิบหายพอดี
นายเวียดนามคนนั้น (สมมุติว่าชื่อ กัปตันยู) - ยูๆ แท๊กซี่? แท๊กซี่ ดิส เวย์ ฟอลโล่ มีๆ (ชี้ไปทางนู้น เห็นคิวต่อแถวอยู่ลิบๆ)

ไอ้เราก็คิดว่า กัปตันยู คือคนของสนามบินที่คอยรันคิวแท๊กซี่ให้ แล้วกำลังจะพาเราไปต่อคิวแถวแท็กซี่นั้น เดินจนจะถึงปลายแถวแท็กซี่ แต่ว่า
แถวต่อแท็กซี่แถวที่ 1 - เดินผ่าน
แถวต่อแท็กซี่แถวที่ 2 - เดินผ่าน แบบไม่มีเยื่อใย
แถวต่อแท็กซี่แถวที่ 3 - ยังคง เดินผ่าน
...

สรุปกัปตันยูกำลังพาเราไปไหนวะเนี่ยย
..มิ้นท์เริ่มได้กลิ่นความชั่วร้ายตุๆ
มิ้นท์: อีฟๆ ลองถามก่อนดีกว่าว่าราคาเท่าไหร่ เค้าคิดตามมิเตอร์ปะเนี่ย
อีฟ: ได้ๆ
อีฟ: ยูๆ ไปโรงแรมนี้ ฮาว มัช?
กับตันยู: 350,000vnd (~553 บาท)

ไม่ใช่และ นี่มันเหมาราคานี่หว่า!!
แหม  แท็กซี่ไทยมาเปิดสาขาที่นี่ด้วยหรอวะ

มิ้นท์: สามแสนห้าเลยหรอวะ
อีฟ:  นั่นหมายความว่า ยูจะไม่กดมิตเตอร์ใช่ปะ
กับตันยู: มันไกล โรงแรมที่ยูจะไป มันไกล
มิ้นท์:  มันไกลอ่อๆ ลองเปิด Map เช็คทางหน่อยดิๆ
อีฟ : (เปิดแผนที่กูเกิ้ลให้ดูมันขึ้นว่า ห่างจากสนามบิน 8กม.) แค่ 8กม.นี่เรียกไกล?
กับตันยู : ^TUH{I+)*)&*%$#(&Hธโฯ๊฿๓
 (พร่ำเพ้ออะไรสักอย่าง ซึ่งกูฟังไม่ออก)

ประกอบอาชีพขับแท็กซี่แต่บอกขับไป 8กม.บ่นไกล พี่ไปนอนเล่นหุ้นอยู่บ้านเฉยๆดีกว่ามั้ย พี่จะมาจอดรอหน้าสนามบินบิดเงินลูกค้า ให้สูงเป็นตลาดหุ้นทำไม

บรรยากาศเริ่มปกคลุมไปด้วยความไม่สุจริต  มิ้นท์จึงตั้งรับสถานการณ์ว่า เดี๋ยวจะลองไปถามเจ้าอื่นดู
แต่ไวกว่าความคิดใดใดจะเริ่ม  กัปตันยูก็ซัดลูกมึนลูกที่สองมาแบบไม่มีใครตั้งตัว

มิ้นท์+อีฟ : (ทำท่าหันหลังกลับ กำลังจะเดิน)
กับตันยู : จะไปไหน
มิ้นท์+อีฟ: เราจะถามเจ้าอื่นดูก่อนนะ
กัปตันยู: หยุดๆ just follow me.
...
เอ๊าาาาา อะไรวะ

ดาเมจ การโจมตีลูกมึนสองลูกซ้อนของกัปตันยูแรงเหมือน ถูกต่อยเข้าลิ้นปี่ ทำอีคนไทยห้าคนมึนเซ หาจุดยืนแทบไม่เจอ กัปตันยูไม่ปล่อยให้จังหวะนี้เสียปล่าว ตั้งกระบวนท่าใหม่จัดการยึดรถเข็นกระเป๋าเรา แล้วเข็นไปยังโซนแท็กซี่ของบริษัทตัวเองอย่างหน้าดื้อๆ พอถึงก็ติดต่อคุยกับคนขับแท็กซี่ของบริษัทตัวเองเสร็จสรรพว่าให้ไปส่งเราที่โรงแรมนี้ๆ ขอแทนคนขับแท็กซี่คนนั้นว่า พี่เบิ้ม

มิ้นท์: ถ้าเรื่องอีฟละก็ มิ้นท์ไปคุยกับอีฟมาให้แล้วนะ ตอนนั้นที่หายไปนั่นแหละ คืออีฟมันแค่น้อยใจเว้ย แบบมันเห็นว่า มึงอยู่กับกูสองคนตลอด ดูรู้เรื่องกันอยู่สองคนว่าอะไรเป็นยังไง แล้วมันไม่รู้เรื่องอะไรเลย มันเลยดูเป็นคนนอก ก็เลยแยกๆตัวออกมา คิดว่าตัวเองไม่จำเป็น ซึ่งกูก็คุยให้แล้วว่ามันไม่ใช่แบบนั้น ที่เราไม่บอกมันเพราะมันไม่มีอะไรเลย

เรา: ….อื้อ ใช่ มันไม่มี

มิ้นท์: แกต้องลองคุยกับอีฟอีกทีนะ แกต้องพูดบ้าง เดี๋ยวเรียกอีฟมาคุย

สิ่งหนักๆที่มิ้นท์มักโยนให้ถือ ก็ไม่ใช่อะไรที่ไร้สาระหรอก เพราะมันมักจะเป็นอาวุธบางอย่างเสมอ ที่ช่วยให้เราพอสู้กับชีวิตจริงได้ มันหนักเพราะเราอ่อนแอ แต่ถ้าไม่มีเราอาจแย่กว่านี้ 

มิ้นท์:  อีฟ! มาที่ระเบียงหน่อย

นั่นแหละมิ้นท์

ฝนยังตกอยู่..
ฝนตกไม่หนักมาก เสียงฝนโปรยอย่างไม่เป็นจังหวะ
เราสามคนนั่งกระจุกกันที่ระเบียง บรรยากาศเริ่มเหมือนการสารภาพบาปเข้าไปทุกที พออีฟมาถึง ก็เล่าให้ฟังถึงความรู้สึกตัวเองเกี่ยวกับที่อีฟแยกตัวออกไปบ่อยๆ สรุปใจความเหมือนที่มิ้นท์บอกให้ฟังเมื่อกี้